"นายเพ้อเจ้ออะไร ที่ตรงนี้ไม่ต้องการนาย รีบไสหัวออกไปเลย..."

ซูอวี่ฉีเกรงว่าเฉินผิงจะรบกวนการรักษาของคุณหมอซุน จึงตะคอกออกมาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

"ได้ คุณเป็นคนไล่ผมออกไปเองนะ ผมจะออกไปนั่งที่ทางเดินด้านนอก ไม่เกินห้านาที พวกคุณจะต้องขอร้องให้ผมกลับเข้ามา!!!!!"

เมื่อพูดจบ เฉินผิงก็เปิดประตูห้องวีไอพีนั้นและเดินออกไปทันที!

ไม่มีใครสนใจเฉินผิงที่เดินออกไป คุณหมอซุนเริ่มฝังเข็มให้ซูเหวินจงอย่างระมัดระวัง ไม่นานนัก ร่างกายของคุณหมอซุนก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ!

เมื่อเข็มเล่มสุดท้ายถูกฝังลงไป ซูเหวินจงก็เริ่มรู้สึกตัว และค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ

"พ่อ พ่อฟื้นแล้ว คุณหมอซุน พ่อฉันฟื้นแล้ว ดีจริงๆ ..... "

เมื่อเห็นว่าซูเหวินจงรู้สึกตัวแล้ว ซูอวี่ฉีดีใจจนร้องตะโกนออกมาพร้อมด้วยดวงตาของเธอที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำตา

เมื่อครู่นี้เธอกลัวมาก กลัวว่าพ่อของเธอจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีก

คุณหมอซุนถอนหายใจออกยาว ๆ ด้วยความโล่งอก เมื่อเห็นซูเหวินจงฟื้นขึ้นมา อันที่จริงเขาเองก็ไม่ได้มั่นใจเท่าไหร่นักว่ามันจะสำเร็จ!

แต่ในขณะที่ซูอวี่ฉีและคุณหมอซุนกำลังโล่อกกันอยู่นั้น ซูเหวินจงที่ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้ว กลับกระตุกชักอย่างรุนแรง สีหน้าท่าทางของเขาเจ็บปวดและทรมาณมาก และใบหน้าทั้งใบก็เปลี่ยนเป็นสีม่วงเข็ม

"พ่อ....  พ่อ.....!!!"    ซูอวี่ฉีตะโกนร้องออกมาเสียงดัง เธอรีบเอ่ยถามคุณหมอซุนด้วยความร้อนใจ

"คุณหมอซุนคะ เกิดอะไรขึ้น ทำไมพ่อถึงเป็นแบบนี้"

ในเวลานี้ คุณหมอซุนก็รู้สึกตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน 

"ผม... ผมก็ไม่รู้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้ล่ะ....."

"คุณถามใครล่ะ  คุณเป็นหมอนะ!!!!"

ซูอวี่ฉีตะโกนออกมาอย่างร้อนใจ เธอตะคอกใส่คุณหมอซุน

ขณะนี้ อาการชักของซูเหวินจงค่อย ๆ เบาลงเรื่อย ๆ จนกระทั่งแน่นิ่งไปในที่สุด แม้แต่ลมหายใจก็หยุดนิ่ง

คราวนี้ ความตื่นตระหนกของคุณหมอซุนยิ่งเพิ่มทวี หากซูเหวินจงเป็นอะไรไป เขาจะต้องซวยแน่ ๆ 

"่พ่อ... อย่าทำให้หนูกลัวสิคะ พ่อ.. พ่อฟื้นสิ อย่าทำให้หนูกลัว....."

ซูอวี่ฉีร้องไห้ออกมาปานขาดใจ

"คุณหนูซุ พวกเราส่งประธานซูไปโรงพยาบาลเถอะครับ ผมจนปัญญาแล้ว!"

คุณหมอซุนพูดด้วยสีหน้าวิตกกังวล

สาเหตุที่เขาตัดสินใจให้ส่งซูเหวินจงไปโรงพยาบาลในเวลานี้ ก็เพื่อหลบเลี่ยงความรับผิดชอบ หากซูเหวินจงเสียชีวิตที่โรงพยาบาล นั่นก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีกแล้ว

"คุณคิดว่าฉันโง่เหรอ สถานการณ์ของพ่อในตอนนี้ จะทนไปถึงโรงพยาบาลได้หรือ คุณรีบช่วยพ่อของฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าคุณช่วยชีวิตพ่อไม่ได้ คุณก็อย่าได้คิดที่จะมีชีวิตรอด!!!!"

เวลานี้ สติของซูอวี่ฉีขาดผึงไปแล้ว ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว!!

ตระกูลซูเป็นมหาเศรษฐีอันดับต้น ๆ ของหงเฉิง หากคิดจะจัดการกับหมอตัวเล็ก ๆ สักคน มันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย  

นาทีนี้ คุณหมอซุนตกใจจนขวัญกระเจิงไปหมดแล้ว เขาเองก็หมดหนทาง และจู่ ๆ ในขณะที่กำลังวิตกกังวลอยู่นั้น ก็นึกถึงเฉินผิงขึ้นมาได้ จึบรีบร้อนเอ่ยขึ้นมาว่า "คุณหนูซูครับ เด็กหนุ่มที่เพิ่งเดินออกไปคนนั้น ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีวิธีรักษา ผมว่าเขาน่าจะมีความสามารถพอตัวเลย!"

เมื่อคุณหมอซุนพูดถึง ซูอวี่ฉีนึกถึงเฉิงผิงขึ้นมาได้ ทว่า เมื่อสักครู่นี้ คุณหมอซุนเพิ่งจะดูถูกเฉินผิงไปนี่ แต่ในเวลานี้กลับเอ่ยชมเขา ไม่มีอะไรนอกไปจากต้องการให้เฉินผิงมารับผิดชอบแทนเขาเท่านั้นเอง!

ขอเพียงเฉินผิงลงมือการรักษา แล้วหากซูเหวินจงเสียชีวิตลง ความรับผิดชอบก็จะถูกปัดพ้นไปจากตัวของเขา แต่กลับไปตกที่เฉินผิงแต่เพียงผู้เดียว

ซูอวี่ฉีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายเธอก็ประคองให้ซูเหวินจงนั่งลงบนเตียงและรีบวิ่งออกจากห้องไป!

เวลานี้ เฉินผิงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงโถงทางเดิน เขารู้ว่า ซูอวี่ฉีจะต้องออกมาหาเขา

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงยังอยู่ ซูอวี่ฉีจึงรีบวิ่งไปหาเขา แต่เมื่อจะอ้าปากกลับนึกขึ้นได้ว่า แม้แต่ชื่อของเฉินผิง เธอก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ

"ได้โปรด ได้โปรดช่วยพ่อของฉันด้วย...."

ซูอวี่ฉีขอร้องเฉินผิงด้วยสีหน้าลำบากใจ

เฉินผิงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองซูอวี่ฉี แต่ซูอวี่ฉีไม่กล้าสบตากับเขา ก็เมื่อสักครู่เธอเองเพิ่งจะอารมณ์เสียในส่เขา แล้วตอนนี้กลับมาขอร้องเขา!

"คุณเชื่อว่าผมจะช่วยพ่อของคุณได้หรือ เชื่อว่าผมไม่ใช่พวกหลอกลวงแล้วงั้นรึ?"

เฉินผิงเอ่ยถาม

ซูอวี่ฉีนิ่งเงียบ เธอไม่รู้ว่าเธอควรตอบยังไง เนื่องจากในเวลานี้ ซูอวี่ฉีก็ไม่ได้เชื่อใจเฉินผิงร้อยเปอร์เซ็นต์ เพียงแต่เธออับจนหนทางแล้ว เธอแค่ต้องการพยายามให้ถึงที่สุด แม้ความหวังจะริบหลี่ก็ตาม!

เฉินผิงฉีกยิ้มเมื่อเห็นท่าทางของซูอวี่ฉี เขาไม่ต้องการทำให้เธอลำบากใจอีก จึงลุกขึ้นและเดินเข้าไปในห้อง

ซูอวี่ฉีรีบเดินตามเขาเข้าไป คุณหมอซุนที่ตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อกำลังเดินไปมาอยู่ภายในห้องด้วยความกระวนกระวายใจ! เมื่อเห็นเฉินผิง เขารู้สึกราวกับเห็นพระมาโปรด ไม่ว่าเฉินผิงจะรักษาซูเหวินจงได้หรือไม่ ขอเพียงเฉินผิงลงมือ ความรับผิดชอบก็จะถูกปัดพ้นไปจากตัวเขาทันที

"น้องชาย เมื่อกี้นี้ผมไม่ไดีเอง ได้โปรดช่วยประธานซูด้วย!"  คุณหมอซุนลดทนอีโก้ลง และเอ่ยขอร้องเฉินผิง หากเทียบกับชีวิตของตนและครอบครัวแล้ว พูดจาดีแค่ไม่กี่คำ มันจะเป็นอะไรไป!

เฉินผิงเหลือบมองซูเหวินจง เขาพูดพลางถอนหายใจเบา ๆ "ดูแล้วผมคงต้องลองดูสักตั้ง...."

เฉินผิงพูดจบก็หันไปถามคุณหมอซุน "คุณยังมีเข็มอีกไหม"

"มีครับ อยู่ในกล่องยา!"

คุณหมอซุนรีบร้อนหยิบห่อเข็มยื่นให้เฉินผิง

"ไม่พอ!" เฉินผิงส่ายศรีษะ  "ไม่พอหรือ" คุณหมอซุนตกตะลึง "ในห่อนี้มีเข็มมากมากกว่าสามสิบเล่ม ยังไม่พออีกหรือ"

โดยปกติ การฝังเข็มโดยใช้เข็มสิบกว่าเล่มก็ถือว่าน่าทึ่งมากแล้ว แม้แต่โจวจี้มิน ประธานสมาคมแพทย์แผนจีน ซึ่งได้รับการขนานนามว่าเป็นหมอเทวดา ยังสามารถใช้เข็มได้เพียงยี่สิบกว่าเล่มเท่านั้น ดังนั้นเข็มสามสิบกว่าเล่มก็ควรจะเพียงพ่อแล้ว!

"ต้องการเท่าไหร่?"

คุณหมอซุนถามออกไปอย่างระมัดระวัง

"แปดสิบเอ็ดเล่ม!"

เมื่อเฉินผิงเปล่งคำพูดออกมา คุณหมอซุนถึงกับตกใจและนิ่งอึ้งไป!

เพียงครู่เดียว ความตื่นตระหนกผุดในดวงตาของคุณหมอซุน แต่ทว่าเขานิ่งเงียบและหยิบเข็มทั้งหมดออกมาจากกล่องยา

เฉินผิงรับเข็มมา แล้วจึงจัดแจงให้ซูเหวินจงนอนราบไปกับพื้น จากนั้นมือของเขาค่อย ๆ โบกสะบัดเข็มฝังเข้าไปในร่างกายของซูเหวินจงอย่างต่อเนื่อง

เฉินผิงเริ่มมีเหงื่อซึมออกมาที่หน้าผาก เสื้อผ้าก็เริ่มเปียกแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาได้ใช้พลังไปอย่างมาก!

เมื่อเข็มเล่มสุดท้ายถูกฝังเข้าไปในร่างกายของซูเหวินจงแล้ว เฉินผิงจึงถอนหายใจออกมายาว ๆ ด้วยความโล่งอก และแทบจะทรุดล้มลง เขาหมดแรงและทิ้งตัวนั่งลงกับพื้น

ช่วงเวลานี้ ซูอวี่ฉีเฝ้าดูด้วยความกังวลใจ เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการฝังเข็มเลย เธอต้องการจะเอ่ยถาม แต่ก็กลัวจะรบกวนเฉินผิง

ส่วนคุณหมอซุนนั้นตกอยู่ในอาการตะลึงค้างอยู่นานแล้ว เขาอ้าปากหวอ กว้างพอจะยัดไข่เข้าไปได้ทั้งฟอง ผ่านไปสักพัก ความตื่นตะลึงแปรเปลี่ยนเป็นความตื่นเต้น คุณหมอซุนคุกเข่าลงเสียงดังตึงต่อหน้าเฉินผิง!

อากัปกิริยาฉับพลันของคุณหมอซุน ทำให้เฉินผิงและซูอวี่ฉีตกใจ!