๕

 

ระหว่างนั่นเองมีเสียงนึงดังขึ้น  ทุกคนในงานพากันหันไปมอง  เห็นวัยรุ่นสาวตอนกลางกับชายรายหนึง เดินมาทางที่ เธออยู่  

 

"นี่ค่ะ"

 

"ขอบใจจ้ะ"

 

สามสิบนาทีต่อมา 

 

หลานสาวเริ่มรู้สึกตัว ดวงตาเปิดกว้างพลางมองรอบคนรอบตัว 

 

"เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ"

 

"สีผึ้งจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ"

 

"ผิ้งนึกออกแล้วคะ คุณแม่เขาหายตัวไป "

 

"ใจเย็นก่อนสีผิ้ง  น้ารู้แล้วแม่ของหลานหายตัวไป" 

 

"ขอโทษนะคะ  น้องจะนึกออกไหมคะ แม่ของน้อง ขอบพูดอะไรเกี่ยวกับความตาย "

 

"ความตาย"

 

"อย่างเช่น คนอย่างแม่จะอยู่ไปทำไม แม่ของตายดีกว่า หรือ   ถ้าเลือกได้แม่ขอตายแทนลูกดีกว่า อะไรแบบนี้ "

 

"ผึ้งจำได้แล้วคะ คุณแม่เขาเคยบอกผึ้งกับว่า  ทำไมคนที่ตายไม่เป็นแม่  อะไรประมาณนี้คะ "

 

"คุณแม่ของน้อง ชอบสถานที่อะไรที่สุดล่ะ"

 

"คุณแม่ชอบแม่น้ำทะเล อะไรก็ได้ที่เป็นน้ำคุณแม่เขาไปหมด"  

 

ระหว่างที่ขจีทิพย์ได้ยินเรื่องราวมารดาเด็กสาวพลางเอียงคอมากระชับกับพี่ชายตน

 

"พี่ฤทธิ์"

 

"น้องอย่าบอกนะว่า จะช่วยตามหาแม่เขานะ" 

 

"ค่ะ ขจีอยากช่วย"

 

"เค พี่ก็ช่วยด้วยแล้วกัน"

 

น้องสาวพยักหน้าให้และหันมากล่าวกับสาวน้อยสีผึ้ง 

 

"น้องสีผึ้งคะ  พี่จะช่วยน้องตามหาแม่ "

 

กล่าวจบ ขจีทิพย์ รีบเดินออกไป ตามด้วยพี่ชายที่เดินออกมาอีกที สายแพร ค่อยๆลุกขึ้นจากพื้น สาวเท้ามาหา 

 

"เดี่ยวค่ะ ขอบคุณมากนะคะ "

 

"ไม่เป็นคะ คุณน้าค่ะ  ขจีขอดูรูปของ"

 

ป้าของเด็กสาว หยิบกระดาษหยิบปากกามาจากกระเป๋ากางเกงด้านหน้า คล้ายกับจดอะไรบ้างอย่าง

 

"นี่เบอร์ติดต่อของน้า ถ้าได้เรื่องอะไรก็โทรมานะ "

 

"ค่ะ   สวัสดีค่ะ  หญิงสาวหมุนตัวเดินจากไป"

 

"คุณน้าครับ ขอโทษนะครับ กี่เดือนแล้ว  บุตรในครรภ์์"

 

"ประมาณห้าเดือนแล้ว" 

 

"งั้นคุณน้าต้องระวังตัวนะครับ  สวัสดีครับ"  ไพรฤทธิ์ยกมือไหว้พลางเดินจากไป 

 

"มารยาทดีทั้งพี่ทั้งน้อง"  หญิงสาววัยกลางคน นึกในใจและเดินกลับเข้าไปยังจุดเดิมช้าช้า