หัวใจบ่มรัก ตอนที่ 4 พนักงานใหม่กับตำแหน่งที่คาดไม่ถึง (3)

18 พฤศจิกายน 2565 (05:16)เนื้อหาโดย maikwan

ดาวโหลด Ebook คลิ๊กที่ภาพด้านล่างนี้ได้เลยนะคะ

+++++++++

เช้าวันแรกของสัปดาห์และเป็นเช้าวันแรกของการเริ่มทำงาน วรรณวลีในชุดสูทและกระโปรงสีดำพอดีตัวก็เดินยิ้มอารมณ์ดีเข้าไปกอดและหอมแก้มคนเป็นพ่อและแม่ที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะรับประทานคนละฟอดสองฟอด
“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณพ่อคุณแม่”
“อรุณสวัสดิ์จ้ะ ว้าว…ลูกแม่ในชุดนี้สวยและดูดีจัง”
“จริงเหรอคะ”
ว่าแล้วหญิงสาวก็ยืนหมุนตัวหนึ่งรอบ แล้วหันมาฉีกยิ้มให้บุพการีทั้งสอง โดยเฉพาะคนเป็นพ่อที่ปากก็จิบกาแฟ หากสายตายังคงจับจ้องที่ร่างบุตรสาวไม่วางตา
“เป็นไงคะคุณพ่อ”
“ลูกของพ่อสวยและดูดีมาก พ่อว่าหนูแต่งเรียบร้อยแบบนี้น่ารักกว่าแต่งแบบวับๆ แวมๆ อย่างเมื่อคืนก่อนเยอะ”
ในตอนท้ายเสียงของนายอายุธฟังดูห้วนๆ สองแม่ลูกจึงหันมามองหน้ากันแล้วหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ
“แหม…คุณพ่อ ใช่ว่าเปรี้ยวจะแต่งตัวแบบนั้นบ่อยๆ ซะที่ไหนกันคะ นานๆ ทีเท่านั้นแหละค่ะ ไม่เอาไม่คุยเรื่องนี้แล้ว เปรี้ยวขอเติมพลังเพื่อไปลุยงานวันแรกก่อนนะคะ เดี๋ยวจะสายเจ้านายจะดุเอาได้”
ว่าแล้วก็แอบเหน็บเจ้านายคนใหม่เล็กน้อยพอเป็นกระษัย จากนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตาตักข้าวต้มหอมกรุ่นเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
“อรุณสวัสดิ์ครับทุกคน”
เสียงทักทายที่แสนจะคุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง ทำเอาวรรณวลีที่ทานข้าวต้มในชามเกือบจะหมดชะงักค้าง ขยับยืดตัวนั่งหลังตรงหน้าเชิดวางช้อนในมือแทบจะทันที
“อ้าว ตาพตมาๆๆ มานั่งก่อน ทานอะไรมาหรือยังจ๊ะ ข้าวต้มหรือกาแฟไหม”
นางอมลวรรณกุลีกุจอต้อนรับชายหนุ่มราวกับเป็นแขกคนสำคัญ ทำให้ลูกสาวตัวจริงแอบเบ้ปากอย่างไม่ชอบใจและพานอิ่มเอาเสียดื้อๆ
“เรียบร้อยแล้วล่ะครับ ผมแค่แวะมารับเปรี้ยวไปทำงานพร้อมกันน่ะครับ”
“ฉันไปเองได้” รีบปฏิเสธทันควัน
“แต่เปรี้ยวไม่เคยไปบริษัทของพี่เลยนะ จะไปเองได้ยังไง”
“นั่นสิลูก ไปกับพี่เขาน่ะดีแล้ว บอกว่ากลัวไปทำงานวันแรกสายไม่ใช่เหรอ ถ้าขืนลูกขับรถไปเองทั้งที่ไม่รู้เส้นทางได้ไปสายสมใจแน่ๆ”
“พ่อก็เห็นด้วยนะ”
นายอายุธเอ่ยสนับสนุนความเห็นของพศวัตและภรรยาอีกแรง ทำเอาคนหัวเดียวกระเทียมลีบหน้าบึ้งตึงหนักขึ้นกว่าเดิมอีกเป็นเท่าตัว หันไปค้อนให้คนตัวโตที่นั่งยิ้มอย่างเป็นต่อตาคว่ำ
“แต่ว่า…”
วรรณวลีจะเอ่ยปากค้านแต่พูดได้ไม่กี่คำ พศวัตที่เหมือนจะรู้ทันความคิดก็รีบเอ่ยแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“เปรี้ยวไปกับพี่แค่วันนี้วันเดียวก็ได้ รู้เส้นทางแล้วพรุ่งนี้ค่อยขับไปเองนะ”
“แม่เห็นด้วยนะ”
เป็นอีกครั้งที่นางอมลวรรณเอ่ยปากสนับสนุนความคิดของพศวัต ไม่เว้นแม้แต่นายอายุธ
“ใช่ๆ พ่อก็เห็นด้วย”