หัวใจบ่มรัก ตอนที่ 4 พนักงานใหม่กับตำแหน่งที่คาดไม่ถึง (2)

บอร์ด นิยาย เรื่องเล่า เนื้อหาโดย maikwan

ดาวโหลด Ebook คลิ๊กที่ภาพด้านล่างนี้ได้เลยนะคะ

+++++++++

ด่าจบร่างบางก็หมุนตัวเดินเข้าผับด้วยสีหน้าที่บูดบึ้ง กัดเม้มริมฝีปากอย่างเจ็บใจและรู้สึกแย่กับคำพูดแทงใจดำนั้น ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องมาพูดให้เสียความรู้สึกแบบนี้ด้วย ถึงเธอจะไม่อึ๋มจนล้นทะลัก แต่ก็ใช่จะไม่มีเลยเสียหน่อย
“เปรี้ยว เดี๋ยวสิเปรี้ยว พี่…โธ่เว้ย!”
พศวัตออกอาการหงุดหงิดเมื่อตัวเองไม่สามารถเอ่ยคำว่า ‘ขอโทษ’ ออกมาได้ดั่งใจ จนกระทั่งหญิงสาวเดินลับสายตาไป และคนที่เดินสวนออกมาก็คือธนภูมิ
“มีไรกันวะ ทำไมน้องเปรี้ยวถึงทำหน้าอย่างกับกำลังอยากจะฆ่าคนอย่างนั้น ถามอะไรก็ไม่ตอบ” ถามขณะที่ตาก็หันมองประตูที่ร่างบางเพิ่งเดินผ่านเข้าไป แล้วหันกลับมามองเพื่อนรักที่ทำหน้าตาหงุดหงิด
“ไม่มีอะไรหรอก แค่ฉันไปพูดผิดหูเขาเท่านั้น…แล้วนี่แกออกมาทำไม ฉันว่าจะกลับแล้วแกจะกลับพร้อมกันเลยไหม”
“แกจะกลับแล้วเหรอวะ นี่มันยังไม่ดึกเลยนะ จะรีบไปไหนไม่อยู่คุมน้องเปรี้ยวต่อหรือไง”
“ไม่ล่ะ” ตอบปัดเสียงห้วน
“งั้นไปกับฉันไหมล่ะ นัดหญิงเอาไว้”
“ไม่ล่ะจะกลับไปนอน ขอให้สนุกละกัน”
พูดเพียงเท่านั้นพศวัตก็ยุติการสนทนาด้วยการเดินแยกตัวหนีไปที่รถของตัวเองเอาดื้อๆ ธนภูมิมองตามแล้วยักไหล่ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถตัวเองบ้าง
ไม่นานรถหรูราคาแพงของสองเพื่อนซี้ก็ขับไล่กันออกไป แต่ผ่านไปครู่ใหญ่รถเมอร์เซเดสเบนซ์ของพศวัตก็วิ่งกลับเข้ามาจอดที่เดิม ไม่ใช่ว่าลืมอะไรหรอกนะ แต่ใจของเขามันนึกห่วงแต่คนที่กำลังเที่ยวสนุกอยู่ที่นี่ กลับบ้านไปนอนก็คงนอนไม่หลับ เลยวกกลับมาอีกครั้ง
“แล้วเราจะเอาไงดีวะเนี่ย”
พศวัตที่ยังคงนั่งอยู่หลังพวงมาลัยบ่นกับตัวเองอย่างชั่งใจว่าจะเข้าไปข้างในหรือจะรอวรรณวลีอยู่ที่นี่ดี และระหว่างนั้นเองสายตาเขาก็เหลือบไปเห็นชายหญิงคู่หนึ่งเดินมา สภาพผู้หญิงเรียกได้ว่าเมาหยำเปขณะที่ผู้ชายเป็นคนประคองหากแต่ก็หาเศษหาเลยและล่วงเกินคนเมาอยู่ตลอดเวลา เขาไม่รู้หรอกว่าคนคู่นี้เป็นคู่รักกันหรือว่าแค่เพิ่งจะมาพบกันที่นี่ มันทำให้เขารู้สึกเป็นห่วงวรรณวลีขึ้นมาอีกเท่าตัว เพราะการล่วงเกินแบบนี้ ข้างในผับใช่จะเกิดขึ้นไม่ได้ คิดได้อย่างนั้นร่างสูงของพศวัตก็ก้าวลงจากรถตรงดิ่งเข้าไปในผับอีกครั้ง คราวนี้เขาเลือกนั่งมุมที่พลางตาคนแต่สามารถมองเห็นโต๊ะที่วรรณวลีและกลุ่มเพื่อนได้อย่างชัดเจน นอกจากนี้ยังกำชับให้เด็กในร้านที่รู้จักคุ้นเคยกันดีคอยดูแลเป็นหูเป็นตาให้อีกแรง
“โต๊ะคุณผู้หญิงท่านนั้นเช็กบิลแล้วนะครับ” บริกรคนที่เขากำชับให้ดูแลวรรณวลีและกลุ่มเพื่อนเป็นพิเศษเดินเข้ามากระซิบบอก
พศวัตพยักหน้ารับรู้ก่อนจะดึงแบงค์สีเทาสามใบจากกระเป๋ามายื่นให้บริกรหนุ่มที่รีบรับและโค้งคำนับอย่างไว แล้วเดินออกจากผับไปนั่งรอวรรณวลีอยู่ที่รถของตนเอง
และไม่นานเขาก็เห็นกลุ่มหญิงสาวกลุ่มหนึ่งเดินออกมาและในกลุ่มนั้นก็มีหญิงสาวร่างบอบบางโดดเด่นในชุดสีน้ำเงินของวรรณวลีอยู่ด้วย เธอกับเพื่อนยืนคุยและร่ำลากันพักหนึ่ง ก่อนต่างคนต่างจะแยกย้ายกันไปขึ้นรถ
ด้านวรรณวลีที่เดินมาถึงรถซุปเปอร์มินิของตัวเองก็ต้องสะบัดศีรษะแรงๆ ไล่ความมึนเล็กน้อย ก่อนจะทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเมื่อนึกถึงคนที่เป็นต้นเหตุให้เธอต้องดื่มเยอะกว่าที่ตั้งใจเอาไว้พลางค้อนลมค้อนแล้งไปตามเรื่อง จากนั้นจึงก้าวขึ้นรถแล้วค่อยๆ พารถซุปเปอร์มินิสีเขียววิ่งออกไปอย่างระมัดระวัง โดยไม่รู้ตัวเลยว่าคนต้นเหตุนั้นค่อยๆ ขับตามไปห่างๆ อย่างห่วงๆ จนกระทั่งเธอขับรถเข้าบ้านอย่างปลอดภัย นั่นแหละเขาจึงเลี้ยวรถเข้าบ้านตัวเอง