ระวางนั้น วัยรุ่นสาวเสิร์ฟน้ำมาให้คนในงาน และเดินมาถึง แถวที่น้าหญิงกับน้าเขยอยู่ 

 

"รับน้ำไหมคะ คุณน้าแพร คุณน้ารุณ " สาวน้อยยื่นถาดแก้วน้ำให้ทั้งสอง

 

"ขอบใจจ้ะ"

 

"ขอบคุณครับ"

 

"คุณค่ะ แพรขอตัวไปเข้าห้องก่อนนะค่ะ"

 

"น้าแพรให้ผื้งไปด้วยไหมคะ"

 

"ไม่ต้อง หลานนั่งอยู่ตรงนี้ เป็นเพื่อนน้าเขาหน่อย นี่ฝาก กระเป๋าของน้าด้วยนะ" กล่าวจบ สายแพรรีบไปตรงทันที

 

"เหมือนเดิมเลยนะคะ คุณน้ารุณ "

 

" อะไรเหมือนเดิมเหรอ สีฝิ้ง"

 

"ก็คำว่าขอบคุณ แต่ทำไมคุณน้าถึง ไม่พูดคำว่าขอบใจล่ะคะ"

 

"ทำไม่ล่ะ "

 

"คือ~~~~ ที่บ้านของผื้ง เขาไม่พูดคำว่าขอบคุณนะคะ"

 

"สีผึ้ง มันแปลกเหรอ หลานคงลืมไปแล้ว ก่อนที่จะเป็นน้าเขยของหลาน น้าเคยเป็นครูหลานมาก่อนนะ "

 

"เกี่ยวกันเหรอคะ"

 

หลังที่สายแพรทำธุระในสุขาเสร็จ สาวเท้ารีบกลับไปยังศาลาตั้ง ร่างของ บุคคลหมดลมหายใจ ค่อยๆก้าวช้าช้าพร้อมกับจับแขน หลานสาว

 

"คุยอะไรกันเหรอ "น้าสาวทำเสียงเหมือน วิญญาณพลางเอียงคอมอง

 

"คุณน้าแพร "

 

" พี่รุณไม่ตกใจเหรอคะ "

 

กรุณชัยส่ายหน้า เป็นคำตอบว่าตนไม่กลัว การหลอกผีของภรรยา

 

"ทำไมผมต้องกลัวด้วยล่ะ คุณคงไม่งอนผมใช่ไหม"

 

"ไม่นิค่ะ"

 

คนเป็นน้า หันมามองหลานที่นั่งอยู่ข้างสามี ด้วยสายตามีสุข  ส่วนหลานสาวนั้นรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้ตัวยาวข้างอาเขย ให้กับน้าสาวทันทีทันใด เกรงว่า จะดูไม่งาม สาววัยรุ่นนั่งข้างชายที่ภรรยาอยู่แล้ว 

 

"คุณน้านั่งก่อนดีกว่าคะ  เดี่ยวจะเมื่อยขานะคะ "

 

"จ๊ะ"

 

" สีผิ้ง แล้วคุณแม่ล่ะ " เธอนึกมาได้ว่าปกติแล้วต้องพี่สาวตนอยู่ แต่ครั้งนี้ ไม่เห็นแแม้กระทั่งเงา ทว่าความรู้สึกตน กลับคิดอีกแบบหนึ่ง ถ้าหากว่า ผู้เป็นพี่สาว หมดลมหายใจ แล้วล่ะ แล้ว บุตรีที่มีอยู่ล่ะ  จะใช้ชีวิตได้ยังไง โดยซะเพราะ ศรีญาฎา อายุยังน้อยนัก แถมเรียนอยู่  ตนรู้สึกสงสารใน โชคชะตาของพี่สาว  สามีจากไปไม่นาน ลูกสาวคนโตถูกสามีทิ้งไปหาผู้หญิงคนอื่น ลูกชายยังต้องมาเสียชีวิตอีก พลางถอดหายใจ