ปะแป้ง แต่งตัว แล้วนอนพัก หวังสักพัก ตายาย คงมาถึง คงจูงแขน เดินกลับบ้าน เหมือนคำนึง รอตายาย มาถึง คงตื่นนอน

ปะเเป้ง เเต่งตัว เเล้วนอนพัก 

หวังสักพัก ตายาย คงมาถึง 

คงจูงเเขน เดินกลับบ้าน เหมือนคำนึง 

รอตายาย มาถึง คงตื่นนอน 

เลยหลับไหล ท่องไป ในนิมิตร 

หลับสนิท สุขใส ในความฝัน 

เสียงกระสุน ยิงสาด พรากชีวัน 

นึกว่าฝัน ที่ไหนได้ ความเป็นจริง 

คิดในใจ ทำไม เราไม่ตื่น 

คนอื่นๆ ตื่นเหมือนเรา หรือป่าวหนอ

จนป่านนี้ ตากับยาย คงเฝ้ารอ 

ที่ไหนหนอ เราโดนยิง ทิ้งชีวัน 

ถามในใจ ทำไม ถึงยิงหนู 

รู้ไหมปู่ ตายาย เฝ้าหวงหา 

ผิดอะไร ถึงพรากหนู จากคุณตา 

ป่านนี้คง เฝ้าห่วงหา ร้องคร่ำครวญ