มุนีรู้ดีว่า ... พระเจ้าเป็นต้นกำเนิดของจักรวาล

มุนีรู้ดีว่า ... พระเจ้าเป็นต้นกำเนิดของจักรวาล

การรอบรู้ เรียนเก่งจะมีประโยชน์อันใดเล่า
ถ้าไม่มุ่งอุทิศรับใช้เจตจำนงของพระผู้เป็นเจ้า

ผู้สวมกอดพระบาทของพระเจ้าด้วยจิตบูชา

ย่อมมีชีวิตที่ยืนยาวในโลกนี้

ผู้อยู่ยาวคือ ผู้เดินตามหนทางอันประเสริฐของพระเจ้า และเป็นผู้สำรวมอินทรีย์ทั้งห้า

หากไม่เข้าถึงจิตของพระเจ้า
ยากนักที่คนผู้หนึ่งจะข้ามทะเลแห่งสังสารวัฏนี้ด้วยจิตแห่งอัตตาของตนได้

คนของพระเจ้า คือ ประจักษ์พยานของผู้ที่ควบคุมอินทรีย์ทั้งห้าได้

ผู้ยิ่งใหญ่ทางจิตวิญญาณย่อมทำสิ่งที่เหนือธรรมดาสามัญเป็นเรื่องปกติ

ผู้สังวรอินทรีย์ทั้งห้าได้อย่างสมบูรณ์
ย่อมเอาโลกทั้งโลกมาเป็นของตัวเอง

ชีวิตที่มีวินัยและปัญญานำทาง
ย่อมนำชื่อเสียงที่คงทนถาวรมาให้

ผู้ที่ยึดพระเจ้าเป็นสรณะและปลอดจากสิ่งผูกมัดร้อยรัดทั้งปวง

ย่อมเป็นอิสระจากเครื่องพันธนาการทั้งหลายในโลกนี้

พระเจ้าและสัจธรรมจะอยู่ใกล้เหลือเกิน

สำหรับผู้ที่มีจิตใจมั่นคงแน่วแน่ ไม่โลเลสงสัย

และมีวิสัยทัศน์ที่แจ่มกระจ่าง

......

หากตัวเราไม่เป็นแสงสว่าง

หากตัวเราไม่มีแสงสว่างในจิตใจ

หากชีวิตเรามิได้เป็นแสงสว่างให้กับใคร
จะหวังได้อย่างไรเล่าว่าสังคมนี้จะไม่มืดบอด หรือ หลงทาง

เพื่อนยากทั้งหลาย จงมาเป็นแสงสว่างให้แก่กันและกันเถิด

แสงสว่างเล็กๆของพวกเราแต่ละคนเมื่อรวมกันมากเข้าจักสามารถขับไล่ความมืดมนที่ปกคลุมสังคมนี้ออกไปได้ในที่สุด

หากเธอยังไม่เชื่อหรือยังไม่ศรัทธาในเรื่องนี้

นั่นคงเป็นเพราะว่าตัวเธอยังไม่มีแสงสว่างในจิตใจมากพอนั่นเอง

.....

จงสัมพันธ์กับผู้คนราวกับว่าจิตวิญญาณดวงหนึ่งได้พานพบกับจิตวิญญาณอีกดวงหนึ่ง โดยไม่เกี่ยวกับ ฐานะ หน้าตา เพศ วัย สถานะทางสังคมและความมั่งคั่ง

แล้วเธอจะพบว่าเธอมองโลกด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

......

บางครั้ง สันโดษก็เป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาเองในใจเมื่อเรามองยุคสมัยที่เรามีลมหายใจอยู่อย่างทะลุปรุโปร่ง

เราอาจเปลี่ยนความเป็นจริงของยุคสมัยไม่ได้ แต่เราสามารถเปลี่ยนมุมมองที่เรามีต่อยุคสมัยได้

ซึ่งก็อาจเพียงพอแล้วสำหรับการที่เราจะมีชีวิตอยู่อย่างเสรีชน

......

การตระหนักรู้ระลึกรู้รู้สึกตัวได้บ่อยๆ

การทบทวนเห็นชีวิตทั้งชีวิตของตนภายในคืนเดียว

การอยู่กับตัวเองและเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของตัวเอง

การมองเห็น มองซึ้ง มองทะลุความคิดจิตใจของตนเองโดยไม่เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของมัน

การรู้จักใช้และแปรความปวดร้าวให้กลายเป็นพลัง...

นี่คือบทเรียนของนักรบแห่งแสง

และเป็นเส้นทางแห่งการเติบโตทางจิตวิญญาณที่นักรบแห่งแสงทุกคนต้องผ่าน

สุวินัย ภรณวลัย