ความเฉยเมย:คือคำตอบ..??

ชายผู้หนึ่ง ขี่ม้าเพื่อไปแดนไกล เมื่อถึงเที่ยงวัน จึงผูกม้าไว้กับต้นไม้ ซึ่งใกล้กับร้านน้ำชาริมทาง
เพื่อหยุดพักผ่อน ในเวลาใกล้เคียงกัน คนอีกผู้หนึ่ง ขี่ลาผ่านมา แล้วผูกลาไว้กับต้นไม้ต้นเดียว
กันกับที่ผูกม้าไว้

คนที่มาถึงก่อน รีบร้องบอกว่า " อย่าเอาลาผูกไว้กับต้นไม้ต้นนั้นโดยเด็ดขาด เพราะว่าม้าของข้า
มันยังไม่เชื่องดี อาจจะเตะลาของเจ้าตายได้น่ะ "

ทว่า..คนผู้นั้นไม่สนใจในคำเตือน ไม่นาน ทั้งสองคนเดินออกมาจากร้านน้ำชาพร้อมกัน ได้ยิน
เสียงคำราม จากนั้นก็เห็นลาล้มลงนอนตายบนพื้น เจ้าของลาโมโหโกรธอย่างยิ่ง ยืนกรานหัว
เด็ดตีนขาดต้องการให้เจ้าของม้าชดใช้ เจ้าของม้าไม่ยอม เรื่องจึงไปสู่ถึงทางการ

เมื่อเปิดศาลพิจารณาคดี เจ้าอำเภอซึ่งเป็นผู้พิพากษา ถามเจ้าของม้าว่า " ม้าของเจ้าได้เตะลา
ของผู้อื่นตาย ใช่หรือไม่ ?" เจ้าของม้าไม่พูดไม่จา ไม่ว่าผู้พิพากษาจะถามอย่างไร เจ้าของม้าเอา
แต่หุบปากไม่พูด

ผู้พิพากษาจึงได้แต่ถอนหายใจ แล้วพูดว่า " ดูท่าเจ้าจะเป็นคนใบ้ ดังนั้นคดีนี้ไม่สามารถพิจารณา
แล้ว "

เจ้าของลาเมื่อได้ยินเช่นนี้ รีบพูดขึ้นมาว่า " เป็นไปไม่ได้ เขาไม่ได้เป็นใบ้ เขาเคยบอกกับผมว่า
อย่าเอาลาไปผูกไว้ที่นั่น มิเช่นนั้น ม้าที่ยังไม่เชื่องของข้า อาจจะเตะลาของเจ้าตายได้น่ะ "

เจ้าอำเภอได้ยินเช่นนั้น เข้าใจโดยทันที จึงพูดว่า " ถ้าเป็นเช่นนี้ เขาก็ไม่จำเป็นต้องชดใช้ให้เจ้า
แล้ว เพราะว่า เขาได้เตือนเจ้าก่อนหน้านี้แล้ว เป็นเจ้าที่ไม่เชื่อฟังเอง "

* ยามที่เราได้รับความคับแค้นใจ หรือถูกปรักปรำ ไม่ต้องรีบโมโหโกรธ หรือพูดแก้ตัว กลับสม
ควรทำใจให้สงบเยือกเย็น และปิดปากในเวลาที่เหมาะเจาะ จากถอยเป็นรุก ย่อมสามารถเรียก
ร้องความยุติธรรมได้ *