ชีวิตประจำวันของฉัน
สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อแนน ขออนุญาตใช้ชื่อรองนะคะ เราใช้ชีวิตมาอย่างมีความสุขตั้งแต่เด็กจนโต แต่เราเป็นคนที่จำเรื่องราวอันเลวร้ายได้ดีมากๆ เรียกว่าจำไปจนตายเลยแหละ ตอนเด็กเราเป็นคนที่ซนและขี้แงตามประสาเด็ก แต่พอโตมาเราเริ่มเปลี่ยนจากขี้แงและขี้ฟ้องกลายเป็นคนที่เวลามีเรื่องทุกใจและเรื่องเครียดอะไรเราจะไม่ชอบบอกใครจะชอบเก็บไว้คนเดียวและไม่ชอบร้องไห้สุดๆเพราะเวลาเราร้องไห้แล้วเราจะร้องไห้นานมากเวลาร้องไห้มันจะสะอื้นแล้วหายใจไม่ออก เราก็เลยไม่ชอบการร้องไห้เวลามีเรื่องเครียดเราจะผ่อนคลายมันด้วยการเปิดเพลงฟังทำให้ช่วยผ่อนความเครียดไปได้ระยะหนึ่ง เราเป็นคนที่โดนเพื่อนรังแก เพื่อนคนนั้นเป็นญาติกับเรา โดนรังแกแค่ตอนประถม พอขึ้นมัธยมมา ญาติเราย้ายไปเรียนที่โรงเรียนขนาดใหญ่ หลังจากนั้นก็ไม่ได้แกล้งเราอีกเลย แต่มัธยมก็ยังมีคนแกล้งเราอยู่เสมอ เวลาเราอยู่โรงเรียนจะมีครูผู้หญิงคนหนึ่งที่ชอบมองเราแปลกๆเราก็ยังสงสัยว่าเราทำอะไรผิดรึเปล่า จะมีครูผู้หญิงหลายคนที่ชอบมองเราแปลกๆซึ่งเราก็ไม่เข้าใจว่าเราไปทำอะไรให้เขา เวลาพวกเขาอยู่กับเพื่อนก็จะยิ้มเฮฮาร่าเริง แต่พออยู่ใกล้เราก็ชอบมองแปลกๆ จนทุกวันนี้เราไม่ชอบอยู่ใกล้ครูผู้หญิง ส่วนครูผู้ชายนี่เราไม่เข้าใกล้อยู่แล้วถ้าจะอยู่ใกล้ก็ต้องมีคนคั่นอยู่ เราจะติดเพื่อนและครอบครัว ติดเพื่อนในที่นี้หมายถึงเวลามีงานหรืออะไรในโรงเรียนก็จะตามเพื่อนเวลาไปไหนแล้วไม่มีเพื่อนมันดูแปลกๆ แต่ถ้าออกจากโรงเรียนแล้วเราจะอยู่แต่บ้านไม่ออกเที่ยว ถ้าจะเที่ยวจริงๆเราจะไปแค่กับญาติๆที่มาชวนไปเที่ยวแต่ถ้าให้ไปกับเพื่อนเราจะไม่ไป เราเป็นคนที่มีเพื่อนเยอะแต่เพื่อนแท้มีแค่คนเดียวอย่างที่เขาพูดกัน ลืมบอกเราเป็นคนที่หน้านิ่งอยู่ตลอดเวลา เป็นคนที่เหมือนไม่มีความสุขแต่จริงๆเรามีความสุขในสิ่งที่เราทำและเป็นอยู่ เราจะเฮฮาเมื่ออยู่กับเพื่อนสนิท แต่ถ้าอยู่กับครอบครัวและอยู่กับคนที่ไม่รู้จักเราจะหน้านิ่ง แต่ส่วนมากอยู่กับครอบครัวก็จะยิ้มแย้มบ้างหัวเราะบ้างแต่น้อยมาก เพราะเราเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงอยู่นิดนึง และก็ไม่ค่อยจะมีใครเข้าใจความเป็นตัวเรา เพราะเราไม่ชอบซุงซิงกับใคร เรารักสนุกแต่ก็ไม่ชอบออกไปเที่ยวกับคนอื่นนอกจากครอบครัว เป็นคนที่เข้าใจความรู้สึกของคนอื่น เราเป็นคนที่เงียบแบบเงียบสุดๆแล้วก็ชอบเหม่อแบบนานมากๆแต่คนรอบข้างไม่ค่อยรู้เท่าไหร่แต่จะมีแค่เพื่อนสนิทคนเดียวที่รู้ว่าเราเป็นอะไร ก็ขอจบเพียงเท่านี้ก่อนนะคะ ขอบคุณทุกคนที่เขามาอ่านเรื่องราวชีวิตของเราขอบคุณค่ะ