อ่านแล้วทำไมยิ้มตาม คนไทยเป็นคนมีน้ำใจ

ลูกค้าท่านนี้สั่งทุเรียนปกติเหมือนลูกค้าท่านอื่นๆ แต่พอไปถึงเราโทรไปแจ้งว่าถึงแล้วนะคะ รบกวนพี่ลงมารอที่ด้านหน้าของตึกด้วยค่ะ หนูขับรถฟอร์จูนเนอร์สีดำจอดรออยู่หน้าตึกเลยค่ะ

ซึ่งเราคุยโทรศัพท์อยู่กับพี่เค้าบนรถ ก็สงสัยว่าทำไมไม่เดินมารับทุเรียนที่รถซะที เพราะเราไม่สามารถขับเข้าไปถึงตรงที่พี่เค้ายืนรอได้ เราก็มองเค้าจากบนรถว่าจะเอายังไง จนแฟนเราบอกว่า พี่เค้ามองเราไม่เห็น(พิการทางสายตา) เรากับแฟนก็เลยเดินไปหาเค้า

 และถามว่าพี่เป็นคนสั่งทุเรียนหนูหรอ คำตอบคือ ใช่ครับ เราถามต่อว่า...พี่อยู่กับใคร พี่เค้าบอกว่า อยู่คนเดียว เราก็ถามอีกว่าแล้วพี่จะปอกทุเรียนยังไง พี่เค้าบอกว่าเค้ามีปังตอ น่าจะพอแกะได้ #คือคนปกติปอกทุเรียนยังยากมากเลยและพี่เค้าจะปอกเองได้ยังไง เรากับแฟนเลยปอกและแพ็คใส่ถาดให้พี่เค้าไป และตั้งใจแล้วว่าจะไม่รับเงิน เลยบอกพี่เค้าไปว่า เหลือแพ็คสุดท้ายพอดีหนูให้พี่เลย

พี่ลองจับๆดูเบาๆนะชอบมั้ย กินเลยนะพี่อร่อยมั้ยบอกหนูด้วยนะ #คือตอนนั้นเรารู้สึกแบบเห็นใจและดีใจในเวลาเดียวกันที่เห็นรอยยิ้มของพี่เค้าที่ได้รับในสิ่งที่เราให้ วันนั้นรู้สึกว่าได้กำไรเยอะสุดๆแล้ววันนี้ที่ขายของมาได้ (กำไรเราคือรอยยิ้มพี่เค้านั่นแหละ) ได้แบ่งปันให้พี่เค้า

เรารู้สึกมีความสุขที่เป็นผู้ให้ หลังจากนั้นก็ได้พูดคุยกันต่อว่าพี่สั่งยังไง เค้าบอกว่าโทรศัพท์ของเค้าสำหรับผู้พิการทางสายตา เรายืนมองพี่เค้าจนสุดสายตาเดินขึ้นตึกไป ตอนค่ำๆพี่เค้าโทรกลับมาบอกว่าทุเรียนอร่อย ผมอยากสั่งอีกคิดราคาปกตินะครับ เลยถามกลับไปว่า ตอนนี้อยู่กับใคร

พี่เค้าตอบว่าอยู่คนเดียว และวันไหนที่เค้าอยู่คนเดียว พี่เค้าจะสั่งอาหารแล้วให้มาส่งที่ตึกแบบนี้แหละค่ะ #พ่อค้าแม่ค้าในกลุ่มนี้เคยไปส่งของพี่เค้ามั้ยคะ บ้านเอื้ออาทร บ้านฉาง ตึก 26