วัดโบสถ์ อำเภอเมืองปทุมธานี หรือ

 

วัดโบสถ์ หลวงปู่เทียน ชื่อเดิม

 

วัดสร้อยนางหงษ์ เป็นวัดเก่าแก่สร้างเมื่อสมัยกรุงศรีอยุธยา อาจสร้างเมื่อ

 

กรุงศรีอยุธยาตอนกลางหรือตอนปลาย 

 

ไม่ปรากฏหลักฐานจารึกการสร้างที่ชัดเจน

 

มีเพียง การบอกเล่าว่า ชาวมอญรามัญ ที่อพยพมาจาก หงสาวดี เมื่อครั้งสงคราม ระหว่างพม่ากับกรุงศรีอยุธยา ซึ่ง

 

รามัญมอญ ในยุคนั้น ไม่ถูกกับ พม่า 

 

แต่ไม่ทราบแน่ชัดว่า อพยพมาอยู่ที่ละแวกนี้ ตรงกับรัชกาลใดของกษัตริย์กรุงศรีอยุธยา

 

จะเป็นยุค พระนเรศวร ที่มอญ สวามิภักดิ์ต่อพระองค์ หรือไม่?

 

จะเป็นยุคราชวงศ์บ้านพลูหลวง หรือไม่ ไม่มีหลักฐานใดที่ระบุถึงการมาของชาวรามัญ

 

คงจะมีแค่ ถาวรวัตถุ สถาปัตยกรรม ในวัดโบสถ์ ที่บอกเล่าถึงอิทธิพลทางศิลปะ วัฒนธรรม ยุคสมัย ให้พอทราบได้เท่านั้น

 

เมื่อกล่าวถึง พระพุทธรูปทรงเครื่อง 

 

ในโบสถ์โบราณของวัดโบสถ์แห่งนี้ 

 

ก็ไม่มีข้อมูลประวัติมากพอเรื่องการสร้าง

 

มีเพียงการสันนิษฐานว่า วัดแห่งนี้ สร้างโดยชาวมอญรามัญอพยพในยุคกรุงศรีอยุธยา ร่วมกันสร้างขึ้น มีวัตถุโบราณที่บ่งบอกถึงความเป็นรามัญมอญหลายชิ้นในวัดที่ถูกเก็บรักษาไว้ 

 

แต่จากสถาปัตย์กรรมอื่นๆที่ร่วมสมัย ก็พบว่าเป็นศิลปะแบบไทยผสมอยู่ด้วย 

 

ซึ่งอาจเป็นไปได้ว่า คนไทยและมอญร่วมกันสร้างวัดขึ้นในชุมชนแห่งนี้ ที่พวกเขาเรียกว่า สร้อยนางหงษ์ อันเป็นชื่อเดิมของวัดโบสถ์

 

ถ้าพูดถึงพระพุทธลักษณะของ

 

 หลวงพ่อเหลือ พระพุทธรูปทรงเครื่อง

 

ที่ชาวบ้านเรียกกันว่า พระรามัญทรงเครื่อง

 

เมื่อพยายามศึกษาพระพุทธลักษณะ 

 

กลับไม่ปรากฏ ความเป็นพระรามัญ เท่าไหร่

 

ดังนั้น นายอินทรีย์เมฆา จงอวยพร

 

จึงพยายามอธิบายในสิ่งที่เขาสงสัย หลายประการของพระพุทธลักษณะ ที่ไม่ได้บ่งบอกถึงความเป็นพระพุทธรูปแบบรามัญเลย

 

ซึ่งจากการนำ พระพุทธลักษณะ ของ พระพุทธรูปทรงเครื่องวัดโบสถ์ 

 

ไป เปรียบเทียบ พระพุทธลักษณะของพระพุทธรูปทรงเครื่องรามัญมอญโบราณ

 

ยิ่งทำให้เห็นข้อแตกต่างกันอย่างชัดเจน 

 

นอกจากนี้ ประเด็นสำคัญที่ทำให้ยังปักใจเชื่อว่า ำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำ

 

 หลวงพ่อเหลือ วัดโบสถ์ ไม่ใช่ พระรามัญ

 

ก็คือ การนำ พระพุทธรูปทรงเครื่อง ในยุคเดียวกันมาเปรียบเทียบ 

 

ตรงนี้เอง ที่ทำให้ได้ความคำตอบที่ถ้าไม่ใช่

 

ก็ใกล้เคียงแล้ว จากการนำพระพุทธรูปทรงเครื่องสมัยอยุธยาเนื้อสำริด จากพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติพระนคร มาเทียบ

 

ผลพบว่า มีพระพุทธลักษณะคล้ายกันที่สุด

 

 จนน่าเชื่อว่า หลวงพ่อเหลือ วัดโบสถ์

 

 แท้ที่จริงแล้ว ก็คือ พระพุทธรูปทรงเครื่องสมัยอยุธยาตอนปลาย นั่นเอง

 

แต่อีกหลักการหนึ่ง ที่พอจะทำให้เรียกว่า

 

พระรามัญทรงเครื่อง ได้ เห็นจะมีเหตุผลเดียวคือ เป็น ำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำ

 

 "พระไทยอยุธยาที่รามัญมอญ ร่วมสร้าง"

 

กราบขอบพระคุณ

 

ภาพพระพุทธรูปทรงเครื่องเนื้อสำริด

 

สมัยอยุธยาตอนปลายจาก พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติพระนคร🙏🙏

 

พระพุทธรูปสมัยสมัยอยุธยาตอนปลาย ลักษณะพระพักตร์ค่อนข้างยาว พระขนงยกขึ้นสูง พระเนตรเหลือบต่ำ เปลือกพระเนตรหนา ตกแต่งด้วยแนวเส้นสลักเป็นเส้นคม ปลายพระเนตรยาว พระนาสิกเป็นสัน พระโอษฐ์บาง ทรงเครื่องราชาภรณ์เต็มที่ เรียกว่าทรงเครื่องใหญ่ สวมมงกุฎชัย กุณฑล กรองศอ สังวาล ทับทรวง พาหุรัด ปั้นเหน่ง และทองพระบาท ขอบจีวรตกแต่งแถวลายกระจัง ส่วนสบงประดับชายไหวและชายแครง ประทับนั่งขัดสมาธิราบแสดงปางมารวิชัย