เราอยากขอจากท่านค่ะ ท่านผู้นำ โปรดฟังเราสักนิด
จดหมายถึงท่านผู้นำ
ในวันที่อ่อนล้า
วันนี้มีข่าวแม่ค้าเบเกอรี่จากสัตหีบออกมาโพสประกาศว่าตนเองติดเชื้อโควิด - 19 พร้อมกับขอโทษผู้ที่เกี่ยวข้องที่ทำให้เดือดร้อน
ฉันอ่านแล้วสะท้อนสะเทือนใจ ด้วยรู้ดีว่าทำไมจึงมีเหตุการณ์แบบนี้
มีการประกาศให้อยู่บ้าน บางคนกลายเป็นคนตกงานว่างงาน แต่ขณะเดียวกันรายจ่ายยังเหมือนเดิม แต่รายได้หดลดลง ค่าใช้จ่ายที่จำเป็นยังคงมี ยังมีหนี้สินให้ต้องจ่าย ค่าผ่อนทั้งหลาย ผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ผ่อนสินเชื่อ ผ่อนบัตรเครดิต นั่นจึงทำให้พวกเรายังคงต้องดิ้นรน ไม่อาจหยุดการเดินทาง ไม่อาจหยุดการทำมาหากิน เราจึงไม่สามารถ social distance ได้ตามที่ท่านร้องขอ
ท่านออกนโยบายบนความไม่เข้าใจประชาชน การกักตัวสำหรับคนพอมีฐานะ มีเงินเก็บ เขาคงไม่เดือดร้อน แต่การกักตัวสำหรับคนที่ฐานะรองลงมากำลังทำให้เขาหมดหนทาง บางคนถึงขั้นประชดชีวิตคิดง่าย ๆ ติดก็ดี จะได้ไปอยู่ในความดูแลของรัฐ เพราะบางคนเป็นลูกจ้างรายวัน เคยอาศัยนอนในที่พักของนายจ้าง เมื่อต้องหยุดงานนายจ้างก็ไม่อาจแบกรับภาระให้ลูกจ้างกินฟรีอยู่ฟรีได้ พวกเขาจึงต้องกลายเป็นคนไร้ที่อยู่ทันที บางคนไม่มีญาติ ไม่มีบ้านให้กลับ กลายไปเป็นคนเร่ร่อนนอนตามสนามหลวง
อยากขอให้ท่านพิจารณา ท่านมีพรก. มีอำนาจ อยู่ในมือ ขอได้ไหม
ข้อแรกคือสั่ง ขอย้ำว่า สั่ง ให้ทุกธนาคารหยุดพักชำระหนี้ทั้งต้นและดอกไปก่อนเบื้องต้น 3 เดือน คนจะได้เอาเงินอันน้อยนิดที่เขามีอยู่ไว้ซื้ออาหาร ไม่ใช่ให้ยื่นเรื่อง ขอพิจารณาก่อน ถ้าแบบนี้คนก็ยังคงต้องดิ้นรนออกนอกบ้านทำงาน เพราะหากไม่ชำระหนี้ก็จะกลายเป็นหนี้เสีย ติดเครดิตบูโรเสียประวัติ
ข้อสอง แจกเงินรายครอบครัวให้เพียงพอกับการดำรงชีพในการซื้ออาหารเลี้ยงตัวได้ โดยดูจากจำนวนคนตามสำเนาทะเบียนบ้าน อย่างน้อยคนละสามพัน บ้านไหนมี 2 คนลดเหลือคนละสองพันห้า ลดไปตามสัดส่วนแค่พอให้เขาไม่เดือดร้อน ไม่ใช่ให้แบบมีกติกาแบบนี้
ข้อสาม การใช้น้ำไฟฟรี ในเมื่อประชาชนไม่มีรายได้จะเอาเงินที่ไหนมาชำระค่าสาธารณูปโภค กำหนดขั้นต่ำในการฟรีได้ สำหรับบางคนที่มีสิ่งอำนวยความสะดวก เช่น แอร์ และอาจเปิดใช้ ท่านรู้อยู่แล้วว่าหน่วยการใช้แบบชาวบ้านปกติที่ไม่ฟุ่มเฟือยเขาใช้กันคนละกี่หน่วย เกินนั้นก็จ่ายส่วนต่างไป
ท่านต้องยอมรับนะคะว่าทุกคนในประเทศตอนนี้เดือดร้อนและได้รับผลกระทบทุกคน จะเอางบจากไหนนั่นคือหน้าที่ของท่านที่ต้องจัดหา จัดการ ถ้าท่านไม่ทำแล้วสั่งอย่างเดียว โดยหวังว่าประชาชนจะให้ความร่วมมือ ไม่ใช่เราไม่ให้ความร่วมมือค่ะ เราอยากร่วมมือแต่ภาระที่เราต้องจ่ายค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ทำให้เราร่วมมือกับท่านไม่ได้ หากท่านอยากแก้วิกฤติโรคนี้อย่างฉับไว ท่านต้องกล้าสั่ง กล้าทำ ในสิ่งที่ผู้ปฏิบัติตัวจะทำได้บนพื้นฐานความจริง ไม่ใช่สั่งให้หยุด แต่ให้เราดูแลตัวเอง เราไม่สามารถดูแลตัวเองได้ค่ะท่าน เรายากจน เราลำบาก เรามีหนี้ ขอท่านโปรดเข้าใจ เราก็รักตัวกลัวตายเช่นเดียวกับทุกคน แต่เราก็กลัวอดตายด้วยเช่นกัน
อักษราลัย
6 เมษายน 2563