สาววารินชำราบ เผยชีวิตหลังน้ำท่วม ยังไม่รู้จะเริ่มนับหนึ่งยังไง ต้องทำเพื่อลูก
เรื่องราวชีวิตต้องสู้ ไม่ยอมเเพ้ต่อโชคชะตา ของ พิไล พวงสันเทียะ ชาวอำเภอวารินชำราบ อุบลราชธานี ได้มาเผยชีวิตความเป็นอยู่หลังน้ำท่วมหนักในพื้นที่จังหวัดอุบลราชธานี รวมถึงเรื่องต่างๆของครอบครัว
ก่อนน้ำท่วมชีวิตกำลังจะดีนะ ดีมากๆ อย่างน้อยมีเงินเก็บนิดหน่อย ไม่มีหนี้เลย ตอนนั้นแฟนขับแท็กซี่ อยู่ๆ เดือนเดียวเกิดอุบัติเหตุรถชน 3 ครั้ง เขาอาจพักผ่อนน้อยด้วย คราวนี้เป็นหนี้เลย ชีวิตเริ่มลำบาก เพราะหาเงินมาซ่อมรถ ชดใช้ค่าเสียหายเขา มาเจอน้ำท่วมอีก ยิ่งแย่กันไปใหญ่
ตอนน้ำท่วมนะ เรายังอยู่บ้าน มีลูกสามคน เราไม่กล้าไปอยู่ข้างนอกหรอก ไม่กล้าไปศูนย์อพยพ เรามีลูกเล็กไง เรารู้มันอันตรายนะ พ่อเขาต้องไปทำงาน เราก็ต้องไปทำงานจะปล่อยลูกไปอยู่ข้างถนน(ศูนย์อพยพ)ตามลำพังได้ยังไง ก็เลยให้ลูกอยู่ชั้นสอง ตอนนั้นน้ำท่วมชั้นหนึ่งแล้วนะ วันนั้นเราก็ขอติดเรือเขาออกไปทำงานที่โรงงาน อยู่ๆ คิดยังไงไม่รู้ ใจไม่ดี ระหว่างทางนะ ยังไม่ถึงโรงงาน มันอยากกลับบ้าน พายเรือมาถึงหน้าต่างชั้นสอง เห็นลูกสองคนกำลังช่วยดึงน้องขึ้นจากน้ำ เขากระโดดเล่นกันที่ชั้นสอง มันเป็นไม้กระดานไง แล้วพื้นมันแช่น้ำหลายวันคงผุ ลูกชายคนกลางจมน้ำครึ่งตัวแล้ว ดีที่ตัวเขายังติดไม้กระดานอยู่ เราก็รีบมาดึงขึ้นทัน นั่นคือวันสุดท้ายที่ออกไปทำงาน แล้วบอกตัวเองว่าเราจะไม่ทิ้งลูกไว้ลำพังอีก
ตอนน้ำท่วมว่าลำบากแล้วนะ แต่หลังน้ำลดยิ่งลำบากมากกว่า พอน้ำลดแล้ว มันยังมีความเสียหายอยู่ ตอนนี้ไม่มีคิดอะไรมาก คิดถึงแต่ลูก เราจบแค่ ป.6 อยากให้เขามีการศึกษา เราไม่มีทรัพย์สินไม่เป็นไร แต่การศึกษามันจะติดตัวลูกตลอดไปนะ เรามีลูกสามคนกำลังโตเลย มันก็มีค่าใช้จ่าย แต่เขาเกิดมาแล้ว เราก็จะเลี้ยงให้ดีที่สุด เคยคุยกับแฟนว่าหลังจากนี้จะเอายังไงดี เราไม่อยากไปทำงานโรงงาน เพราะมันต้องทำโอที ถึงจะอยู่ได้ จะปล่อยลูก 3 ขวบอยู่กันตามลำพังดึกๆ เราไม่เอาแล้ว ก็คุยกันว่าจะหาจักรเย็บผ้าไฟฟ้ารับงานมาทำที่บ้าน ส่วนแฟนก็ไปทำงานโรงงาน จะได้ดูแลลูกได้ แต่ตอนนี้ยังไม่มีเงิน ชีวิตยังไม่รู้จะเริ่มนับหนึ่งยังไง เคยนับหนึ่ง ไปสอง ไปสามมาแล้ว มันกลับมาจุดติดลบ พอจะนับหนึ่งใหม่มันยาก แต่เราต้องทำเพื่อลูก
ลูกผู้หญิงคนโตอายุ 11 ขวบ เขามีปัญหาด้านสายตา สายตาเอียงข้าง ยาวข้าง นี่แว่นที่ตัดให้ก็จมหายตอนน้ำท่วม เขาต้องใส่แว่นตลอด นี่เอาแว่นเก่าที่มันพังแล้วมาใส่ก่อน มันแพงนะสี่ห้าพัน เรายังไม่มี อันนี้เลนส์มันเป็นรอย ขาแว่นหักก็เอาเทปพันสายไฟมาพันไว้ก่อน เคยนัดหมอที่โรงพยาบาลเด็ก(กรุงเทพฯ) ไว้แล้ว ตอนนั้นไปรักษาต่อเนื่อง หมอก็บอกต้องผ่าตัด หมอบอกว่าตาของลูกเราจะหาย พอชีวิตเริ่มเจอปัญหา เงินก็ไม่มี จำได้ว่าวันนัดผ่าตัด ไปซื้อตั๋วรถไฟกันแล้วนะ ทั้งบ้านมีเงินอยู่พันสอง เราก็คิดอยู่นานนะ ถ้าไปแล้วหมอผ่าตัด ต้องดูอาการ ต้องกลับมารักษาต่อเนื่อง เราจะมีปัญญามั้ย ตัดสินใจบอกลูกว่า รอแม่มีเงินก่อนนะ ให้พร้อมก่อน พอบอกลูก ลูกร้องไห้เลย เรารู้ว่าเขาอยากหาย เขาอยากรักษา มันเป็นความผิดของเราที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้