ทำงานเป็น มีทักษะชีวิต-ทักษะอาชีพ สำคัญกว่า “หมดยุคปริญญาติดฝาบ้าน”

ทุกคนคิดอย่างไร กับข้อความนี้ “หมดยุคปริญญาแปะฝาบ้าน” วันนี้มีบทความที่ให้ข้อคิดดีๆ และมีประโยชน์นำไปใช้ในชีวิตประจำวันได้ เกี่ยวกับข้อความดังกล่าวมาให้ได้อ่านได้คิดกัน

“ทำงานให้เป็น คือ ประเด็นสำคัญ”

ประเด็นแรก คือ เรื่องการเรียน

ทุกวันนี้จะว่าไป “การศึกษาบ้านเราเหมือนกับเป็นเรื่องของคนที่เรียนเพียงคนเดียว” ถึงเรียนดีหรือเรียนแย่ก็ขึ้นอยู่กับตัวเราเองทั้งหมดทั้งสิ้น พ่อแม่ ครูบาอาจารย์ พี่น้อง ช่วยอะไรเราไม่ได้อยุ่แล้ว สถาบันการศึกษาบางครั้งที่เรียนจบมาก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับสายงานที่เราทำงานอยู่เลย ทุกสิ่งทุกอย่างได้ขึ้นอยู่กับประสบการณ์จิงและฝีมือในการทำงานที่เราได้ทำจิงและได้ใช้ชีวิตอยู่กับคนอื่นได้

ถ้าผลการเรียนออกมาดี อาจมีแนวโน้มว่า “ทำงานเก่งนะ” กว่าจะจบมาได้ต้องฝึกฝนกันมากมายหลายบททดสอบ อย่างไรก็ตาม การเรียนรู้ที่จะฝึกฝนในระหว่างที่กำลังศึกษาอยู่นั้น ได้ฝึกฝนอยู่ในกรอบของสมมติฐานที่ว่า “ฝึกเพื่อเรียนรู้ ถ้าถูกก็แล้วไป แต่ถ้าผิดก็กลับไปแก้ไขใหม่จนกว่าจะดีขึ้น”

หลักง่ายๆ ของชีวิตนักศึกษา เชื่อได้ว่าทุกคนเคยผ่านกันมาแล้ว สังเกตุดีๆ จะเห็นได้ว่าในช่วงที่เรากำลังศึกษาอยู่นั้นถ้าเกิดเรา คิดผิด ทำผิด มันจะถูกทำโทษเพียงอย่างเดียวคือ เกรดหรือผลการเรียนจะออกมาไม่ดีหรือไม่ก็ติดเอฟ (F) ต้องไปลงทะเบียนเรียนซ้ำชั้นใหม่กับรุ่นน้อง

บางคนก็ไม่สนใจอะไรเพราะหน้าด้าน บางคนเครียดและอายมากที่จะต้องไปเรียนกับรุ่นน้อง ชีวิตในวัยเรียนมีเรื่องที่ให้คิดและต้องเครียดปวดสมองไม่กี่เรื่อง นอกนั้นเป็นเรื่องสนุกสนานเฮฮาปาร์ตี้กันเส่วนใหญ่ บางคนถึงกับไม่อยากเรียนจบออกมา เพราะยังอยากสนุกกับชีวิตในช่วงวัยกำลังเรียนอยู่อีกนานๆ

แต่เมื่อถึงเวลาเรียนจบออกมา ก้ออยู่ที่ว่าจบออกมาช่วงวัยไหน จบออกมาดี หรือ จบออกมาแบบไม่รู้เรื่องเลย ก้อจะถูกนำไปพิสูจน์ในช่วงการทำงานจิงต่อไป

ประเด็นที่สอง คือ เรื่องการทำงาน

“การทำงานคือการพิสูจน์คุณภาพของตัวเราเองว่ามีคุณภาพมากแค่ไหน” มีคุณภาพมากวัดกันตรงไหน ง่ายๆ เลย แค่วัดค่าจากผลของงานที่ทำสัมฤทธิ์ออกมา และจะมีคุณค่าหรือประโยชน์แก่คนอื่นมากแค่ไหน นั่นแหละคือคุณภาพ

จะเห็นได้ว่าในช่วงเวลาเรียนเราไม่วัดผลการเรียนกันแบบนี้เลย การเรียนเป็นอะไรที่ง่ายและยากต่างกันสอบไม่ผ่านก็ลงเรียนใหม่ แต่ถ้าทำงานไม่ดีแล้วทำไม่ผ่าน เราก้อจะ เสียเวลา เสียเงิน เสียใจ เสียความู้สึก ถูกเจ้านายต่อว่าแรงๆ เพื่อนร่วมงานขาดความเชื่อถือ นี้คือโลกของความเป็นจริงโลกที่แสนเจ็บปวดที่เราต้องยอมรับความจิงกันให้ได้
แต่ถ้าเราทำงานนั้นสำเร็จขึ้นมา โลกใบนี้ก้อจะดูสดใสขึ้นมาทันที เราจะเกิดประโยชน์แล้วมีคุณค่าต่อผู้อื่นในสังคมที่ทำงานทันที คิดดูดีๆ ชีวิตในช่วงกำลังเรียนคือ “โลกของจินตนาการ” แต่ชีวิตในช่วงทำงานคือ “โลกแห่งความเป็นจริง”

คนที่ประสบความสำเร็จในชีวิตเชื่อกันว่า ชีวิตในวัยเรียนถึงแม้เราเรียนจบมาแล้วก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะต้องหยุดเรียนรู้อยู่แค่นั้นไม่ แต่กลับกลายเป็นว่าพอจบการเรียนในช่วงวัยเรียน จะต้องศึกษาหาตวามรู้แบบจริงๆ จังๆ ต่อในระดับที่สูงขึ้นไปอีกคือระดับมหาวิทยาลัย ทุกลมหายใจของชีวิตจะต้องศึกษาหาความรู้เพิ่มไปเรื่อยๆ เพราะมันจะมีผล ได้-เสีย กับตัวของเราเอง

ทุกครั้งที่คิดลงมือทำอะไรก็ตาม จะต้องศึกษาหาความรู้ไปจนวันตายในมหาวิทยาลัยทั้งหมดชีวิตนี้ ส่วนคนที่ชีวิตล้มเหลวก็มีสาเหตุเพียงสาเหตุเดียวคือ ไม่คิดที่จะเรียนรู้และหาความรู้เพิ่มเติมและไม่คิดที่จะแก้ไขในสิ่งที่ทำผิดพลาดไปให้ถูกต้องและดีขึ้นกว่าเดิม มันก็จะผิดซ้ำๆ ซากๆ จนหาคุณภาพของงานที่ทำออกมาไม่ได้และหมดความน่าเชื่อถือในที่สุด สุดท้ายก็คือความล้มเหลว ชีวิตพังลงในที่สุด