The Diary บันทึกสีชมพู...ที่หน้าประตูสีม่วง ตอนที่ 4

ตอนที่ 4

        คืนนี้ก็เหมือนกับทุกๆ คืนที่ก่อนนอนผมต้องเขียนบันทึกชีวิตในแต่ละวันลงไดอารี่สีชมพู (ซึ่งต่างจากของพี่แหวน ฐิติมา เพราะของเค้าน่ะเป็นไดอารี่สีแดง) ไดอารี่เล่มนี้เต็มไปด้วยเรื่องราวมากมายที่ถูกเขียนระบายทั้งรัก สุข ทุกข์ เศร้า เหงา บางหน้ายังคงมีร่องรอยของคราบน้ำตาที่หยดลงบนหน้ากระดาษให้เห็นอยู่ รวมถึงเรื่องราวของคนที่ผมรู้สึกดีด้วย และอีกหนึ่งคนที่ผมรู้สึกดีด้วยนั้นที่ผมกำลังจะเขียนลงในหน้าถัดไปนั้นก็คือ...ตั้ม ผมยอมรับว่าผมเป็นคนที่ชอบคนง่าย และก็รักคนง่ายด้วย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ผมไม่ชอบนิสัยข้อนี้ของผมเลย
        “เขียนอะไรอะพี่เนล” ผมแทบจะพลิกหน้ากระดาษกลับแทบไม่ทัน เมื่อตั้มเดินมานั่งข้างๆ เตียงผมพร้อมเอ่ยทักจนผมไม่ทันตั้งตัว
        “เอ่อ ก็เขียนไดอารี่เรื่อยเปื่อย”
        “พี่เนลเค้าเขียนจดหมายถึงแฟนเค้าตะหากล่ะ ฮ่าๆ” ไอ้ดิวตะโกนแซวมาจากเตียงตรงข้าม ฮึ่ม...เจือก  กูยังไม่มีแฟนโว้ยยยย!!!
        “ไรอะ โห มีแฟนละ อกหักๆ” ตั้มแกล้งทำทีท่าทะลึ่งใส่ผม จนผมอดที่จะเขินในความขี้เล่นไม่ได้
        “ไปเลย กลับไปนอนกันได้ละทั้งพี่ทั้งน้อง เดี๋ยวเหอะ” ผมพูดไล่ตั้มไปแต่ไม่ได้จริงจังหรอก เพราะตั้มคงเห็นสีหน้าที่ยังยิ้มของผมอยู่
        “ไม่อะ ตั้มจะนอนเตียงนี้” เตียงนี้ที่ตั้มหมายถึง ก็คือเตียงของผมเอง!
        ผมไม่พูดอะไรต่อ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่สนใจคำพูดของตั้มหรอกนะ เพียงแต่ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องตลกของเด็กขี้เล่นอย่างตั้มมากกว่า ถ้าคิดมากไป แล้วมันไม่เป็นอย่างที่คิดล่ะ เราจะเสียความรู้สึกไปเปล่าๆ
        ...แต่ผมว่า ผมไม่ได้คิดมากไปแล้วล่ะ ตั้มมานอนกับผมจริงๆ ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าในใจของตั้มกำลังคิดอะไรอยู่ ตั้มชอบผมเหรอ? ผมไม่กล้าคิดหรอก ตั้มจะมาชอบผู้ชายแบบผมได้ยังไง ทั้งๆ ที่ตั้มก็รู้ว่าผมกับเค้ามันคนละขั้วกัน
        “นี่ จะนอนจริงๆ เหรอ”
        ตั้มไม่พูดอะไร ได้แต่นอนหลับตาอมยิ้มห่มผ้าสบายใจอยู่ข้างๆ ผม โดยที่ไม่ต้องรอให้ผมตอบรับหรือปฏิเสธว่าจะให้หรือไม่ให้นอนด้วย
        “พี่เนลเสร็จพี่ตั้มแน่ๆ ฮ่าๆ” ไอ้ดิวเด็กซ่ายังคงแซวไม่เลิก จนผมแสร้งหันหน้าไปทำตาเขียวใส่ ...ได้ผล! ไอ้ดิวหุบปากแล้วทำทีเอาผ้าห่มคลุมโปงหัวเราะคิกๆ ด้วยความทะเล้น
        คืนนี้ผมรู้สึกแปลกๆ ยังไงบอกไม่ถูก นอนไม่หลับ สับสนในใจไปหมด ถามว่าผมชอบตั้มมั้ย ผมตอบได้เลยว่าผมชอบ ชอบตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล้ว แต่ผมไม่นึกว่ามันจะเร็วแบบนี้ ทั้งๆ ที่ผมก็ไม่ได้แสดงอาการท่าทีว่าชอบตั้มให้ตั้มได้รู้เลย...ผมแอบคิดเล่นๆ ว่ามันคงตลกน่าดูเลยนะ ถ้าผมจะเป็นแฟนกับเด็กรุ่นน้อง ม.1 ซึ่งห่างกับผมตั้ง 4 ปี!
      “ทำไมยังไม่หลับอะ นอนไม่หลับเหรอ”
      “อ้าว! นึกว่าหลับไปแล้ว เห็นหลับตาสนิทเลย” ผมหันหน้าไปถามตั้ม ซึ่งหน้าเราสองคนแทบจะชนกันแล้วตอนนี้
      “ก็หลับไปแป๊บนึงแล้ว”
      “ถามจริงๆ เหอะ ไม่กลัวพี่ปล้ำเหรอมานอนด้วยอย่างนี้น่ะ” ผมเริ่มคุยแหย่แบบทีเล่นทีจริง
     “บ้า ปล้ำอะไร ผู้ชายกับผู้ชายปล้ำกัน บ้าแล้ว” นี่ตั้มมันไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งโง่กันเนี่ย เด็กหนอ...ผู้ชายกับผู้ชายเค้าก็รักกันได้ เค้าก็มีอะไรกันได้ ฮ่วย! ผมงงไปหมดแล้ว มันยังไงกันเนี่ย หรือว่ามันจะเป็นอย่างที่ผมคิดมาตั้งแต่แรก คือตั้มเค้าไม่ได้คิดอะไรกับผมเลย...แต่
     “พี่เนล...กอดได้ปะ”
      ผมมองหน้าตั้มแบบตกใจนิดๆ แสงสว่างที่ลอดเข้ามากระทบพอที่จะทำให้ผมเห็นสีหน้าที่ดูนิ่งๆ และจริงจังของตั้มได้ ผมบอกตามตรงว่าเล่นเอาผมอึ้งไปเหมือนกันที่ตั้มพูดแบบนี้
      “แบรรรรรรรรรร่…ฮิๆๆๆ พูดเล่น นึกว่าเอาจริงอะดิ” ตั้มแลบลิ้นทำท่าทางลิงหลอกเจ้าใส่ผม...ผมอึ้งรอบสอง นี่โดนเด็กหลอกเหรอเนี่ย ฮึ่ม!  
      “ตั้ม!” ผมพูดแบบขบฟันเบาๆ ด้วยความอาย แต่พยายามเก็กหน้าไว้ไม่ให้ตั้มจับพิรุธได้ว่าผมหน้าแตกที่เริ่มจะคิดอะไรไปไกลแล้ว
      “โอ๋ๆๆ แหย่เล่นเฉยๆ นะ หลับซะๆ ตั้มไม่แกล้งแล้ว” แน่ะ ดูสิ ยังจะมาทำท่าทียียวนใส่อีก อย่างนี้เค้าเรียกว่าตบหัวแล้วลูบหลังนะ มีรึผมจะยอม หึๆๆ
      “ไม่หลับแล้ว” ผมได้ทีแกล้งตั้มกลับบ้าง โผเข้าไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงแบบทีเล่นทีจริง (แต่ออกไปทางจริงเสียมากกว่า อิๆๆๆ) ให้มันรู้ซะบ้างว่าฆ่าได้หยามไม่ได้...เสร็จ!
      “ขอโทษคร้าบบบ...บ ตั้มยอมแล้ว จะไม่แกล้งแล้วคร้าบบบ” ดูเหมือนว่าตั้มกำลังอ้อนวอนขอร้องผมไม่ให้แกล้ง แต่นั่นมันก็เป็นเพียงแค่ลูกเล่นของตั้มเท่านั้น เพราะดูตั้มไม่ได้กลัวหรือมีทีท่าว่ารังเกียจที่ผมเล่นกับตั้มแบบนี้เลย หนำซ้ำยังหัวเราะคิกๆ ชอบใจอีกต่างหาก
      “จะเอาจริงใช่ปะ” ผมหยุดแกล้งตั้มทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้จากปากของตั้ม
      แล้วต่อจากนั้น...ความรู้สึกที่แสนจะอบอุ่นที่หัวใจของผมมันเรียกร้องก็ได้เกิดขึ้น มันไม่ได้มีอะไรมากหรอก เพียงสัมผัสทางกายแค่ภายนอกมันก็สามารถบอกอะไรได้เยอะแล้วล่ะ...ผมมีความสุขนะ และผมก็เชื่อว่าตั้มก็มีความสุขเหมือนกัน ผมมองตั้มเหมือนเด็กคนหนึ่งที่ต้องการให้ใครคอยดูแล ให้ความอบอุ่น ถ้าตั้มต้องการให้ผมดูแล ผมก็จะทำ แต่จะได้นานแค่ไหนผมไม่สามารถบอกตัวเองได้เหมือนกัน แต่ตอนนี้ผมบอกได้แค่เพียงว่าผมรู้สึกดีกับน้องคนนี้มาก!
                                                   .................................................................... 

      หลังจากคืนนั้นดูเหมือนว่าเราทั้งสองคนจะสนิทกันขึ้นกว่าแต่ก่อน นอนก็นอนด้วยกัน แต่ก็ไม่มีใครแซวอะไร มีแค่คำถามจากนังใหญ่และนังโอที่ถามว่า ‘เมื่อไหร่กันเหรอ?’ แค่นั้น แล้วทุกอย่างก็ให้มันสองคนเข้าใจกันเอาเอง ส่วนก้อง หนึ่ง ต่าย ก็เป็นอันรู้กัน พวกนี้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะแอนตี้อะไรตั้ม จะไปกล้าแอนตี้อะไรล่ะ เด็กหอชายล้วนเรื่องแบบนี้มันก็ต้องเคยมีกันเป็นธรรมดา รวมทั้งพวกมันด้วยแหละ!
      มีคนเคยถามผมเหมือนกันว่า ทำไมผู้ชายกับผู้ชายถึงมีอะไรกันได้ แล้วพวกนี้เค้าเป็นเกย์กันเหรอ ผมอยากจะบอกว่าผู้ชายบางคนที่มีอะไรกับกะเทยนั้น ไม่จำเป็นว่าเค้าจะต้องเป็นเกย์ เป็นตุ๊ด เป็นแต๋ว อะไรตามหรอก พวกเค้าก็เป็นผู้ชายแท้ๆ นี่แหละ เพียงแค่เค้าอาจจะมองเห็นว่าคนพวกนี้ไม่เหมือนกับพวกเค้า อะไรที่ต่างจากพวกเค้าก็ย่อมไม่ใช่ผู้ชาย ฉะนั้นความรู้สึกทางใจอาจจะไม่ใช่ แต่ว่าทางกายเค้าสามารถระบายได้อย่างที่เค้าต้องการ ถึงแม้ว่ามันอาจจะไม่เต็มร้อยเหมือนกับผู้หญิงก็ตาม แต่ก็มีไม่น้อยเหมือนกันนะที่ผู้ชาย (แท้ๆ) เหล่านั้นกลับมีใจที่นึกรักเกย์หรือว่ากะเทยได้อย่างง่ายดาย!
      อย่างที่โรงเรียนของผมซึ่งตอนแรกที่บอกว่าเป็นโรงเรียนชายล้วนนั้น จริงๆ แล้วก็ไม่เชิงเป็นโรงเรียนชายล้วนซะทีเดียวหรอก เพราะมีผู้หญิงอยู่บ้าง แต่ว่าน้อยมาก She เหล่านั้นจะสิงอยู่แค่ชั้นม.ปลายเท่านั้น ห้องนึงก็มี 2-3 คน (แต่ว่าปัจจุบันทราบมาว่าโรงเรียนของผมกลายเป็นโรงเรียนสหอย่างเต็มที่ไปแล้ว งานนี้กะเทยมีหนาว ฮิๆๆ) ตั้งแต่ผมเรียนที่นี่มาจนถึงปัจจุบันนี้ ม.5  ผมมองเห็นว่าการที่เด็กผู้ชายจะชอบกับกะเทยมันเป็นเรื่องปกติมาก บางทีเห็นควงคู่เป็นแฟนกันเลยก็มี ซึ่งก็ไม่มีการแอนตี้กันเกิดขึ้นจากเพื่อนฝูง จะมีแซวกันบ้าง พูดหยอกกันบ้าง ‘เฮ้ย! เมียมึงๆ’ หรือไม่ก็ ‘เมียกูห้ามยุ่งนะเว้ย’ อะไรประมาณนี้ ยิ่งตอนเข้าค่ายลูกเสือไม่ต้องพูดถึง เต็นท์ไหนเต็นท์นั้นถ้ามีกะเทยอยู่รับรองโชคทองจากซองมาม่าแจกกันให้รึ่มโดยไม่ต้องรอให้โหน่งหรือเท่งมาแจกหรอก หรือบางเต็นท์ก็ไม่เน้นคอมโบเซ็ต อาจจะมีแค่ชุดแฮปปี้มีลพอกล้อมแกล้มๆ ให้ได้ตื่นเต้นกันเท่านั้นเอง ซึ่งก็ไม่มีใครอายใคร เพราะเด็กผู้ชายซ่าๆ ส่วนใหญ่ก็มักจะเล่นพิเรนทร์กันอย่างนี้อยู่แล้ว (แต่บางรายก็ไม่ซ่านะ เด็กเรียนด้วยซ้ำ ว้าว!) 
      “ฉันว่ากะเทยก็ไม่ต่างอะไรกับที่ฉุกเฉินทางเพศนะ” เออ...ผมก็ปฏิเสธไม่ออกซะด้วยสิ เมื่อเพื่อนในกลุ่มเปรียบเทียบให้ฟัง แถมยังอดขำไม่ได้ อืม ช่างคิดนะมึง!!!
      หลังจบกิจกรรมเข้าค่าย หลายคู่ก็เข้าสู่ประตูวิวาห์กันเป็นแถว คบกันนานบ้าง ไม่นานบ้างก็ว่ากันไป แต่สำหรับผมกับตั้มตอนนี้เราก็โอเคกันดีนะ จะกุ๊กกิ๊กๆ กันสองคน จนนังใหญ่กะนังโอสองน้องสุดที่ร้ากกก...ก ชักจะเริ่มงอนๆ บ้างละ เพราะไม่ค่อยจะมีเวลาเมาท์เรื่องตลกๆ ให้มันฟังกัน แต่มันก็เข้าใจว่าข้าวใหม่ปลามันอะเนอะ (โห...ก็ว่าไปนั่น)
                                                          .................................................................... 

14 กุมภาพันธ์
 
      วันนี้หลายๆ คนแฮปปี้กันมาก เสื้อนักเรียนเต็มไปด้วยสติกเกอร์รูปหัวใจหลากหลายสี ใครมีมากก็เท่ากับคนนั้นฮอต แต่บางคนนี่ลักไก่ไปซื้อมาติดกันเองก็เยอะ ก็ฮาๆ กันไปไม่ว่ากัน (บางคนก็มีเต็มเสื้อเหมือนกัน เอ่อ...ไม่ใช่สติกเกอร์หรอกนะ แต่เป็นรอยตรีนน่ะ นัยว่าคงมีคนรักเยอะน่ะ) ส่วนผมน่ะเหรอ อืม..เท่าที่ดูก็เยอะใช่ย่อยนะ ไม่ใช่จะฮอตอะไรมากมายหรอก ก็มีของเพื่อนๆ ด้วยล่ะ คละเคล้าไปกับของเด็กรุ่นน้องหลายๆ คนที่รู้จักกันดี และก็มีทั้งที่ไม่รู้จักกันก็อุตส่าห์เอามาติดให้ (น้องๆ มันคงเห็นผมเหมือนพระพุทธรูปกระมัง เลยนึกจะเอาทองมาปิดกัน) 
      หลังเลิกเรียนวันนี้ผมกลับหอเร็วกว่าปกติเพราะไม่มีซ้อมวอลเลย์บอล เข้าห้องนอนพร้อมหนังสือการ์ตูนขวัญผวากว่า 10 เล่มที่ตั้งใจว่าจะอ่านให้หนำไปเลย ขณะที่ผมนอนอ่านการ์ตูนไปได้สักพัก ประตูห้องก็เปิดออก...ตั้มนั่นเอง!
      “กลับมาแล้วเหรอ”
      ตั้มไม่ตอบแต่กลับยิ้มแบบมีเลศนัย
      “ยิ้มอะไร เดี๋ยวเหอะ”
      “แฮปปี้ วาเลนไทน์” ตั้มยื่นกล่องช็อกโกแลตให้ผม เล่นเอาผมยิ้มไม่หุบเลยแบบว่าปลื้มสุดๆ ไม่คิดว่าเด็กรุ่นน้องคนนี้จะคิดอะไรจริงจังและจริงใจกับผมขนาดนี้ แต่ผมสิ กลับไม่ทันคิดที่จะเตรียมอะไรไว้เซอร์ไพรส์ตั้มบ้างเลย 
      “แต๊งค์กิ้วหลายๆ” ผมเอ่ยขอบใจตั้ม พร้อมกับหันไปหยิบดอกกุหลาบที่อยู่บนเตียงให้ ซึ่งจริงๆ แล้วมันไม่ใช่ดอกไม้ที่ผมเตรียมไว้ให้ตั้มหรอก แต่เป็นดอกที่เพื่อนๆ ให้ผมมาน่ะ เฮ้อ...แย่จริงๆ
      “แฮปปี้ วาเลนไทน์เช่นกัน แกะกินเลยได้ปะเนี่ย”
      ตั้มไม่ตอบแต่เดินเข้ามานั่งข้างๆ ผมบนเตียง หอมแก้มผม แล้วบอกให้ผมหอมแก้มเค้ากลับบ้าง ผมก็ทำตามอย่างว่าง่าย ก็แหม...คนเรารักกันแล้วนิ เรื่องแบบนี้มันก็นอมอลๆ อยู่แล้ว นิสัยขี้เล่นของตั้มอีกอย่างที่เค้าชอบแกล้งผมก็คือ เวลาที่เราจะคิสกันนี่แหละ ได้ขำตลอด ก็พอปากประกบกันเค้าดันเป่าลมแรงๆ แกล้งผมให้ผมสำลักซะนี่ ดูเค้าจะมีความสุขที่ได้ทำอะไรแบบนี้กับผม ผมก็มีความสุขไม่น้อยไปกว่าเค้าหรอก 
      ตั้มเป็นเด็กที่น่ารัก แต่บางครั้งก็ออกจะขี้น้อยใจไปซะหน่อย เวลาที่เห็นก้องหรือว่าต่ายมาเล่นกับผม เล่นในที่นี้ไม่ได้หมายความว่ามามีอะไรกันหรอกนะ แค่หยอกล้อกันแบบสนุกๆ เท่านั้นเอง แต่ด้วยความที่ตั้มยังเป็นเด็กกระมังเลยรู้สึกน้อยใจว่าคนที่เค้ารู้สึกดีด้วยไปยุ่งกับคนอื่นทำไม...ทำไมไม่เล่นไม่ยุ่งกับเค้าคนเดียว คือออกอาการหวงน่ะ เฮ้อ...มองดูเหมือนผมเป็นหม่าม้าตั้มยังไงก็ไม่รู้เนอะ ที่ประมาณว่าไปอุ้มลูกคนอื่นมาเล่นไม่ได้ เพราะลูกตัวเองจะงอนเอา (ฮา) 
      “พี่เนล ตั้มมันนั่งร้องไห้ที่ห้องเรียนพิเศษอะ” ไอ้เจ้าดิวเดินมาบอกผม
      “อีกแล้วเหรอ”
      บ่อยครั้งที่ตั้มเป็นแบบนี้ ก็เพราะว่าตั้มเค้าน้อยใจน่ะ แต่ดีอย่างที่ตั้มไม่งอนจนงี่เง่า แค่อธิบายให้ฟังว่าอะไรเป็นอะไร ก็ยิ้มได้แล้ว
      ก่อนที่ผมจะมาลงเอยกับตั้มได้อย่างทุกวันนี้ ผมต้องผ่านเรื่องราวของการเสียน้ำตามานักต่อนักแล้ว ก็อย่างที่บอกในตอนต้นว่าผมนั้นเป็นคนที่ค่อนข้างรักคนง่าย ชอบคนง่าย บางทีใครเผลอมาพูดดี ทำดีเข้าหน่อย ก็หลงเค้าแล้ว ทั้งๆ ที่บางทีเค้าอาจจะไม่ได้คิดอะไรกับเราเกินเลยกว่าคำว่าเพื่อน บ่อยครั้งที่ผมร้องไห้ฟูมฟายจนแน่นหน้าอกไปหมด ทำเอาผมขยาดกับการอกหักไปเลย เพราะเมื่อไหร่ที่อกหักอาการสุดแสนจะทรมานนี้ก็จะเกิดขึ้นกับตัวผมอีก แต่ผมก็หนีมันไม่พ้นซะที...กับตั้มนี้น่ะเหรอ ผมยังไม่คิดถึงเรื่องนี้หรอก เพราะตลอด 2-3 เดือนที่เราคบกันมาจนถึง ณ วันนี้ ผมพูดได้เต็มปากเลยว่าเราต่างก็มีความสุขกันดี  
      แต่...
     แต่...ใครจะไปคาดคิดล่ะว่าความสุขของผมนั้นมันจะจบลงเร็วอย่างนี้! 

                                            .......................................................

โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับ