The Diary บันทึกสีชมพู...ที่หน้าประตูสีม่วง ตอนที่ 3

ตอนที่ 3

        เกือบสองอาทิตย์ได้แล้วมั้ง ผมยังไม่เคยได้คุยกับตั้มจริงๆ จังๆ สักทีเลย หรืออาจจะเป็นเพราะว่าไม่มีเรื่องอะไรจะคุย อืม...คงใช่ คงไม่มีเรื่องอะไรจะคุยจริงๆ นั่นแหละ
        “พี่เนลกินหนมปะ” ผมหันไปตามเสียงนั้น ขณะที่กำลังอ่านเขียนไดอารี่อยู่บนเตียง
        “ไม่อะ แต๊งค์กิ้ว แปรงฟันแล้ว” ผมยิ้มปฏิเสธให้ตั้ม 
        “วันก่อนพี่เต้นเก่งเนอะ เพื่อนผมเฮแซวกันใหญ่เลย” 
        ตั้มคงหมายถึงงานวันสัปดาห์ห้องสมุดที่ผมได้แสดงโชว์เพลงแมงมุมของ ‘แสงระวี’ น่ะ โห ขอบอกว่าแมงมุมทั้งสามตัว (ผม เออุ่ม และเอจักรี) เต้นชนิดที่ว่า ถ้าเกาะฝาบ้านอยู่ล่ะก็ มีหวังพังทั้งแถบแน่ๆ เพราะแต่ละคนส่ายกันซะจนลืมไปว่ายังมีกระดูกกันอยู่ (ฮา)
        “แล้วตั้มชอบปะล่ะ”
        “ชอบดิ มันส์ดีพี่ งานหน้าเอางี้อีกนะ แมงมุม แมงมุม ขยุ้มหัวนม ฮ่าๆๆ”
        ผมยิ้มรับคำชมแล้วก้มหน้าเขียนไดอารี่ต่อด้วยความอายนิดๆ แต่ตั้มก็ยังคงไม่ไปไหน นั่งอยู่เตียงข้างๆ เหมือนจะพยายามชวนผมคุยต่อ  
        “เออ พี่เนล อาทิตย์นี้พี่กลับบ้านปะ” 
        “ไม่อะ มีเรียนพิเศษภาษาอังกฤษ ตั้มกลับเหรอ”
        “ไม่กลับอะพี่” 
        ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อ บรรดาตัวซ่าทั้งไอ้ก้อง ไอ้หนึ่ง ไอ้ต่าย ไอ้ดิว นังโอ และนังใหญ่ ก็พาเหรดเข้ามาในห้องกัน มันไม่ได้เพิ่งเสร็จกิจจากการรุมลงแขกนังน้องสองสาวนั่นหรอกนะ อย่าเข้าใจผิด คงโดนมาสเตอร์บุญเย็นไล่ให้มานอนกันนั่นล่ะ เพราะก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว คือที่หอจะดูทีวีเกินกว่านี้ไม่ได้น่ะ เพราะถ้าตื่นสายไปโรงเรียนไม่ทันล่ะก็จะต้องเจอแจ๊กพ็อตชุดใหญ่เลยล่ะ
                                                                ............................................................ 
        ทุกวันศุกร์เด็กที่หอส่วนใหญ่ก็จะลากลับบ้านกันเป็นปกติ ศุกร์นี้ก็เช่นกัน จะมีเหลืออยู่ก็ไม่กี่คน จะว่าเงียบก็เงียบดีอยู่หรอก แต่จะว่าเหงามันก็เหงาเอาการอยู่นะ เพราะทั้งนังโอกะนังใหญ่ไม่อยู่ ไม่รู้จะเมาท์เรื่องตลกๆ ให้ใครฟัง...เซ็ง
      คืนนี้หนีเที่ยวดีกว่า! จู่ๆ ไอเดียสุดเจ๋งก็เด้งเข้ามาในสมองของผมอย่างรวดเร็ว ใช่แล้ว ไปเต้นระบำฉ่ำโบ๊ะดีกว่า เธคสุดฮิต The Bees คือช้อยเดียวที่ผมคิด เพราะเป็นที่ประจำ พวกวัยรุ่นวัยโจ๋ส่วนใหญ่ก็มาที่นี่กันทั้งนั้น และไปแต่ละที โอ้โห นึกว่าจะไปเดินแฟชั่นวีค ก็กลุ่มผมน่ะดิ แต่งตัวกันซะชนิดที่ว่า ‘จอห์น กัลเลียโน’ ยังต้องยอมแพ้เลยขอบอก อ๊ะ! แต่ผมไม่ได้แต่งตัวจากหอไปนะ และก็ไม่ใช่ว่าจะขออนุญาตเที่ยวกลางคืนได้ด้วย อย่าลืมนะว่าที่นี่ไม่ใช่เป็นหอพักอิสระ แต่เป็นหอที่มีครูเป็นเจ้าของ เพราะฉะนั้นปฏิบัติการล่าฝันก็เกิดขึ้น เมื่อผมต้องแอบปีนประตูหลังหอหนีเที่ยวซึ่งเป็นสังกะสีแถมสูงกว่า 2 เมตรอีก (เอากะมันดิ) นี่ไม่ใช่ครั้งแรกและก็คิดว่าจะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายด้วย ประมาณว่า The Bees อยู่ที่ไหน ความพยายามอยู่นั่นว่างั้นเหอะ!
        ตีสามผมปีนกลับด้วยความระมัดระวัง (ลองไม่ระวังสิ สังกะสีจะได้บาดตาย) และไม่ลืมที่จะหยิบยืมวิชาตัวเบามาจากนินจาฮาโตริ ค่อยๆ ย่อง ค่อยๆ ย่อง จนไปถึงห้องนอนที่ตอนนี้ปิดไฟมืด แต่ยังพอเห็นแสงสลัวๆ อยู่บ้าง ผมนั่งลงที่เตียงพร้อมกับถอนหายใจยาวๆ อย่างโล่งอก...เฮ้อ คืนนี้ก็รอดอีกตามเคย
        “พี่เนลไปไหนมาอะ” เฮ้ย! ผมสะดุ้งกับเสียงนั้น ใจนึกว่าโดนผีหลอกซะแล้ว
        “อ้าว ตั้ม...ยังไม่หลับอีกเหรอ โห เล่นเอาตกใจเลย พอดีไปข้างนอกมา หลับเหอะ ” 
        ที่แท้ก็ตั้มน่ะเอง คงได้ยินเสียงผมตอนเปิดประตูมั้งเลยตื่น แต่ผมว่าผมก็เบามือสุดๆ แล้วนะ ไม่ใช่เพราะกลัวคนในห้องตื่นหรอก แต่กลัวมาสเตอร์บุญเย็นตื่นต่างหากล่ะ 
        “ไปเที่ยวมาเหรอ”
        “อืม โทษทีนะที่ทำให้ตื่น” 
        “ไม่หรอก พอดีจะลุกไปฉี่อยู่แล้ว”
        “ช่วยถือเอาปะ” โห กล้าพูดไปได้ไงอะ คงเป็นเพราะฤทธิ์สิงคโปร์สลิงกับบลูฮาวายที่ซัดไปหลายแก้วแน่ๆ
        “อย่างตั้มต้องยก ไม่เรียกถือหรอกพี่ อิๆๆ” ดูความทะลึ่งของตั้มมันสิ เอ...จะว่าตั้มก็ไม่ถูก ผมดันทะลึ่งก่อนทำไมล่ะ น้องมันก็เลยสวนกลับบ้าง เออ..ดี อย่างนี้สิมันส์ดี หึๆๆ
        “เออๆ ไปยกตามสบายเหอะ พี่นอนละ กู๊ดไนท์” คืนนี้ผมคงไม่มีฤทธิ์ต่อกรกับใครแล้วล่ะ ความง่วงเข้าครอบงำเต็มพิกัด หาวววว...ว 
                                                    ......................................................... 
        “พี่เนลๆ ตื่นๆ วันนี้เรียนพิเศษไม่ใช่เหรอ มาสเตอร์บุญเลิศให้มาตามอะ”
        “ตาย! ลืมไปเลย”
        ผมสะดุ้งตื่นทันทีโดยไม่มีอาการงัวเงีย วันนี้ต้องเรียนพิเศษภาษาอังกฤษ แต่โชคดีตรงที่ไม่ต้องไปเรียนไหนไกล ก็เรียนที่หอที่ผมอยู่นี่ล่ะ มาสเตอร์บุญเลิศท่านสอนวิชาภาษาอังกฤษที่โรงเรียน ท่านก็มาสอนเสริมให้ ผมค่อนข้างที่จะสนิทกับมาสเตอร์ท่านนี้เป็นพิเศษ เพราะท่านเป็นกันเองกับนักเรียน สอนสนุก ไม่ถือตัว และเป็นที่ปรึกษาที่ดีในทุกๆ เรื่อง โดยเฉพาะเรื่องหัวใจ...ว้าว!!!
        “ขอบใจตั้มที่ปลุก”
        “เอ้า! เร็วๆๆๆ” ตั้มยืนหัวเราะผมที่กำลังลุกลี้ลุกลนคว้าอุปกรณ์อาบน้ำวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างเร็ว
        หลังเรียนพิเศษเสร็จ สองเพื่อนซี้ เออุ่มกับเอจักรีก็ชวนผมไปเที่ยวที่อพาร์ตเมนต์ของทั้งคู่ ซึ่งอยู่ไม่ห่างหอผมเท่าไหร่หรอก แต่นังสองคนนี้ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันหรอกนะ อยู่กันคนละห้อง คนละชั้น นังเออุ่มอยู่กับแม่ ส่วนนังเอจักรีอยู่กับน้องชาย ผมมักจะไปขลุกอยู่ที่ห้องของนังสองคนนี้เป็นประจำ บางครั้งก็แอบมานอนค้างบ้าง และห้องของนังเออุ่มนี่แหละก็คือห้องปฏิบัติการเมคโอเวอร์ของเหล่าบรรดาเทเลทับบี้ตุ๊ดซี่หัวเกรียน ก่อนที่จะไปเที่ยว The Bees ไงล่ะ ฮิๆ 
        “คืนนี้ไม่ไปเที่ยวอีกเหรอยะ” 
        นังเออุ่ม ตุ๊ดเหนือแท้และดั้งเดิมเอ่ยชวนด้วยสำเนียงกึ่งเหนือกึ่งกลาง She คนนี้เพิ่งจะเข้ามาเรียนโรงเรียนเดียวกับผมเมื่อตอน ม.4 มาจากกรุงเทพฯ โห เดิร์นมาเชียว ไอ้เราก็เด็กต่างจังหวัดอะเนอะ เห็นคนแต่งตัวแปลกตาก็นึกว่าเก๋แล้ว ทั้งเสื้อผ้า หน้า พร็อบ หล่อนนอนสต็อปมากๆ หืม เด็กกรุงเทพฯ เริ่ดอะ พอนานๆ ไป ได้รู้จักมันมากขึ้น ได้เห็นอะไรมากขึ้น ก็เลยรู้ว่า เออ อีนี่มันย้อมแมว แท้ที่จริงแล้วก็ไม่ใช่สาวลาดพร้าว แต่เป็นคนบ้านน้อกบ้านนอกเหมือนกันนี่แหละ (ฮา) 
        เออ...คงสงสัยใช่มั้ยล่ะ ว่าทำไมนังคนนี้มันชื่อแปลกๆ จริงๆ แล้วมันชื่อ ‘เอ’ เฉยๆ นี่แหละ แต่คำว่า ‘อุ่ม’ น่ะเป็นภาษาเหนือ หมายถึง ‘กุม’ มันมีที่มาอย่างนี้...คือทุกทีเวลานังนี่จะอาบน้ำมันจะไม่นุ่งผ้าเช็ดตัวแบบพวกผมคือนุ่งแค่เอวอะ แต่มันเล่นกระโจมอกแบบว่าอึ๋มตู้มซะเต็มประดา เท่านั้นล่ะความหมั่นไส้เลยเข้าตาเพื่อนอีกคนมันเลยจัดการกระตุกผ้าเช็ดตัวนังเอหลุดจนเห็นอะไรต่อมิอะไรที่ไม่ใคร่อยากจะเห็นนัก นังเอผงะไปชั่วขณะ แล้วรีบประสานมือทั้งสองกุมหนอนข้าวโพดเอาไว้ แหม...เรียกเสียงฮาจากเพื่อนๆ ได้ดีจริงๆ “อีอุ่มๆๆๆ ” นี่ล่ะคือที่มาของฉายามันล่ะ
        “ไปอีกเหรอ ไม่ไปแล้วนะ”
        นี่ก็นังเอจักรี ชื่อเล่นเอ ชื่อจริง จักรี คนนี้เรียนกับผมมาตั้งแต่ป.1 รหัสที่หน้าอกเสื้อนักเรียนข้างขวาต่อกันเลยนะจะบอกให้ She เป็นคนที่นิสัยดีคนนึงเลยล่ะ She คนนี้เรื่องผู้ชายจะไม่ค่อยเปรี้ยงปร้างเท่าไหร่ แต่พอมีเข้ามาทีนี่เล่นเอาเพื่อนๆ อิจฉาเหมือนกันเลยล่ะ (ปัจจุบันนี้ She เป็นวิศวเกย์ เอ๊ย! วิศวกร หน้าที่การงานก้าวไกล เพราะคุณเธอเรียนเก่งมาก เอ็นฯ ติด 3 ปีซ้อน เหมือนรับตำแหน่ง 3 ปีซ้อนยังไงไม่รู้เนอะ ทั้งนิติฯ มช. วิทยาศาสตร์ มช. สุดท้ายก็สมหวัง She ซะที เพราะ She ได้เอ็น เอ๊ย! เอ็นฯ ได้วิศวะ ม.เกษตร สมใจ) ผมประทับใจเพื่อนคนนี้ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกแล้ว 
        “เธอ...เธอเป็นกะเทยเหรอ” 
        ดูมันทัก เอออี่นี่ รัศมีกูแรงขนาดนั้นเลยเหรอ ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอย่างนี้ แต่ตอนนี้ผมคิดถึงตอนนั้นนะ ฮิๆๆ สรุปว่าวันนี้เราไม่ไปเที่ยวกัน เพราะผมก็ไม่อยากไปเหมือนกัน หนีเที่ยวบ่อยๆ ถูกจับได้เดี๋ยวซวย 
        หลังจากที่เรา 3 คนกินข้าวเย็นร้านประจำกันเรียบร้อยแล้ว นังเอจักรีก็ขี่มอเตอร์ไซค์ (แต่ไม่ได้นุ่งสั้น) มาส่งผมที่หอ ผมเห็นตั้มกับดิวกำลังนั่งกินข้าวอยู่เลยยิ้มทัก พร้อมยื่นถุงบัวลอยไข่หวานให้
        “อะนี่ ซื้อมาฝาก”
        “แล้วของผมอะ” ดิวน้องตั้มเอ่ยขอบัวลอยขึ้นมาบ้าง ทั้งๆ ข้าวยังเต็มปากมันอยู่เลย
        “ก็นี่ไงคนละถุง รู้น่าว่าเหลืออยู่ในหอกันแค่สองคนพี่น้อง” 
        ตั้มยิ้มให้ผมบางๆ รอยยิ้มนี้มันช่างดูอบอุ่นในใจยังไงบอกไม่ถูก ผมไม่ได้มีความรู้สึกแบบนี้นานแล้ว หลังจากที่ต้องเสียน้ำตาให้กับคนๆ นึงไป ตั้มกำลังจะมาแทนที่คนๆ นั้นเหรอ? สำหรับผม ผมไม่เคยที่จะปิดกั้นความรู้สึกของตัวเองอยู่แล้ว ชอบก็คือชอบ รักก็คือรัก หรือแม้กระทั่งเกลียดผมก็แสดงออกมาให้ได้รู้กันเลย แต่สำหรับตั้มผมไม่สามารถไปคิดแทนเค้าได้ หรือเดาใจเค้าออกว่า ณ ตอนนี้เค้าคิดอะไรอยู่บ้าง! 
                                                            ..........................

โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับ