เมื่อคนเห็นความตาย ทักเพื่อนว่าจะตายเมื่อไหร่

เหตุการณ์มันเริ่มต้นขึ้นจาก วันหนึ่ง ที่ผม นั่งเล่นเฟสบุ๊คอยู่ที่ห้องตอนดึกๆ
อยู่ๆก็มี ข้อความเด้งขึ้นมาทักผมว่า
จำเราได้ไหม เรารุ้งนะ

ผมนั่งนึกอยู่สักพัก...ก็เริ่มจำได้

รุ้งเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาลัย ซึ่งหลังจากจบและแยกย้ายกันไปคราวนั้น
ผมก็ไม่เคยได้ติดต่อกับเพื่อนๆ รุ่นนั้น อีกเลย จนเวลาล่วงเลยมาหลายสิบปี

วันนั้นจึงรู้สึกแปลกใจและดีใจ ที่มีเพื่อนเก่าทักมา

ผมแปลกใจว่า หาผมเจอได้ยังไง
เพื่อนก็บอกว่า เขาจำชื่อผมได้เลยลอง ค้นหาดูในเฟสบุค แล้วก็เจอชื่อผม พร้อมกับรูปหน้าผม
เขาเลยทักมา

หลังจากถามสารทุกข์สุขดิบอยู่พักหนึ่ง รุ้งก็ขอเบอร์โทรผม และโทรมาหาผมในคืนนั้น

น้ำเสียงของรุ้งดูกังวลและรีบร้อนมาก พยายามจะบอกอะไรบางอย่างกับผม
รุ้งบอกว่า "เธอต้องไม่เชื่อสิ่งที่เราจะบอกแน่ๆ เพราะเราเคยเตือนไอ้ชัยแล้ว มันก็ไม่ฟัง"

ตอนนั้นผมรู้สึก งงๆ  ไม่รู้ว่ารุ้งพูดเรื่องอะไร จึงขอให้รุ้งเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟังหน่อย

รุ้งก็เลยเล่าว่า
" เธอจำ สา ได้ไหม  ที่เขาต้องกินยาระงับประสาททุกวัน ไม่ค่อยสุงสิงกะใคร "

ผมก็ตอบว่า จำได้  แต่ผมไม่ค่อยได้สนใจ สา เท่าไหร่ เพราะเธอ ขาดเรียนบ่อย
และไม่ค่อยพูดจากะใคร

รุ้งเล่าให้ฟังว่า
"สามันเคยมาเล่าเรื่องของมันให้ฟัง ว่า  มันชอบได้ยินเสียงคนมากระซิบที่หูตอนกลางคืนบ่อยๆ
ทั้งเสียงผู้หญิง ทั้งเสียงผู้ชาย บ่นอะไรไม่รู้ จนมันนอนไม่หลับ  
บางทีก็ได้ยินเสียงคนมากระซิบว่า ไม่สวย ถ้ากูหน้าอย่างนี้นะ กูฆ่าตัวตายไปนานแล้ว

บางทีมันก็ได้ยินว่า รีบๆตายไปเถอะ อย่าอยู่เลย
สาบอกว่า เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ก่อนเข้ามหาลัย
จนมันต้องไปหาหมอรักษาโรคจิต หมอก็ให้ยาระงับประสาทมันมากิน

มันเลยต้องกินยาระงับประสาททุกวัน  
บางที่มันรำคาญเสียงกระซิบพวกนั้นมาก มันก็เลยคิดฆ่าตัวตาย
วันหนึ่ง สาก็ไปซื้อ ยาแดงใส่แผล มากิน หวังจะฆ่าตัวตาย กินไปหมดขวดเลย
แต่พอตื่นเช้ามาก็ไม่ตาย ฉี่ออกมา เป็นสีแดงซะงั้น
ครั้งหนึ่ง สาก็ ซื้อน้ำยาล้างจานมากิน หวังฆ่าตัวตาย อีก
แต่ตื่นเช้ามาก็ไม่ตาย ฉี่ออกมามีแต่ฟอง

รุ้งเล่าต่อ

ตอนนั้นฉันก็ฟังๆ สาพูดไป ธรรมดา ไม่ได้ใส่ใจ อะไร เพราะไม่สนิท
แต่ไม่รู้ทำไม สามันอยากมาคุยกับฉัน นะ

จนปีสุดท้าย ฉันเอาไดอารี่ให้เพื่อนๆเขียน
จำได้ว่า ฉันไม่ได้ให้สาเขียนนะ
แต่ ดันมีข้อความของสา เขียนไว้ในสมุดบันทึกของฉัน หน้าสุดท้าย
ตอนนั้นฉันอ่านแล้วก็ นึกในใจ ว่า
อี่บ้าสา มันมาเขียนแช่งเพื่อนๆทำไม
ด่าแล้วก็ไม่ใส่ใจอะไร จนลืมเรื่องนี้ไปเลย

จนเวลาผ่านไป สิบกว่าปี เมื่อไม่นานนี่เอง
เราไปเจอน้องชายของไอ้ป๋อง โดยบังเอิญ
เราก็เลยถามหาไอ้ป๋องมัน ปรากฏว่า น้องชายมันบอกเราว่า
ไอ้ป๋องตายแล้ว โดนรถชนตาย
เราก็รู้สึกตกใจนะ เฮ้ย ทำไมเพื่อนเสียไวจังวะ
แต่น้องมันบอกว่า เสียไปหลายปีแล้ว เป็นสิบปีแล้ว

พอรุ้งเล่าจบ
ผมก็พูดขึ้นว่า มันคงบังเอิญมั้ง นี่กำลังจะบอกว่าคำแช่งของ สา เป็นจริงใช่ไหม

รุ้งก็เล่าต่อ
ไม่ใช่ เราก็ยังไม่คิดถึงเรื่อง สา นะ
หลังจากนั้นไม่นาน ประมาณ สองสามเดือนได้
เราก็ได้เจอกับเพื่อนคนหนึ่งที่เขาสนิทอยู่กับกลุ่มของเจี๊ยบ
เพื่อนคนนั้นก็บอกเราว่า เจี๊ยบเสียแล้วนะ  ตายเพราะซ้อนมอไซด์เพื่อนไปกินเหล้า
แล้วเพื่อนเมา ขับรถชนเสาไฟฟ้าตายทั้งคู่

ตอนนั้น ฉันก็เลยเริ่มนึกได้ว่า ในไดอารี่ของฉันที่ สา มันเขียนไว้
มันเขียนถึงเจี๊ยบด้วยว่า เจี๊ยบจะตายเพราะมอเตอร์ไซค์

วันนั้นฉันก็เลยรีบกลับมาบ้าน หาไดอารี่เล่มนั้น ใหญ่เลย
ไม่รู้ว่าแม่เอาไปเก็บไว้ตรงไหน
กว่าจะหาเจอ มันสุมๆกองๆอยู่กับพวกหนังสือเก่าๆใต้บันใด
พอฉันเห็นก็รีบเอามาอ่านหน้าที่ สามันเขียนไว้
เธอ ฉันขนลุก...ซู่ไปทั้งตัวเลย

มันเขียนว่า
ไอ้ป๋องจะตายตอนอายุ 29 เพราะรถชน
ไอ้เจี๊ยบจะตายเพราะซ้อนมอไซด์เพื่อนแล้วชนเสาไฟฟ้า
ไอ้เปียจะตายเพราะน้ำ
ได้ชัยจะตายแบบเฉียบพลัน
แล้วก็มีต่ออีก สามคนที่มันเขียนไว้

พอผมได้ฟัง  ผมก็ พูดสวนขึ้นไปทันที มันคงบังเอิญมั้งรุ้ง

แล้วรุ้งก็รีบพูดอย่างกระหืดกระหอบ ต่อทันทีว่า

ไม่นะ   เธอพูดเหมือนไอ้ชัยเลย

หลังจากนั้น เราก็ค้นหาที่อยู่เพื่อติดต่อเปีย
จนเจอที่อยู่และเบอร์ติดต่อ เราโทรไป หาเปีย แต่แม่เปียเป็นคนรับสาย
แล้วแม่เปียก็บอกเราว่า เปียเสียชีวิตแล้ว ตั้งแต่สองปีก่อน
เพราะโดนน้ำป่าพัด ขณะที่ไปเที่ยวน้ำตก

ฉันนี่อึ้งเลยนะ เฮ้ย.. มันจริงมาสามรายแล้วนะ และรายต่อไปก็คือไอ้ชัย
ฉันพยายามหาที่อยู่มันอยู่นาน จนติดต่อมันได้
โชคดีที่มันยังไม่ตาย
และฉันก็เล่าให้มันฟัง  
แต่มันเหมือนไม่เชื่อฉัน
เธอรู้ไหม  ตอนนี้ไอ้ชัยมันตายแล้วนะ  
แม่มันบอกว่า มันตายเพราะหัวใจวายเฉียบพลัน

พอได้ฟัง ผมนี่ ร้อง  เฮ้ย ...  ออกมาโดยไม่รู้ตัวเลย

จริงหรือรุ้ง

รุ้ง รีบตอบกลับมาว่า จะโกหกทำไม

ตอนนั้นผมได้แต่คิดไปต่างๆนาๆ จนมาชะงักที่รุ้ง

เฮ้ย..ที่รุ้งตามหาเรา และโทรมาหาเรานี่ คงไม่ใช่.. อย่างนั้นใช่ไหม

เสียงรุ้งเงียบไป
แล้วก็ค่อยๆพูดแบบเบาๆว่า
ทั้งเราและเธออะ คือหนึ่งใน สามชื่อสุดท้าย

ผมนี่มือสั่นเลยตอนนั้น
รีบบอกให้รุ้งอ่านให้ฟังต่อ ว่าอีกสามคนที่เหลือคือใคร

รุ้งก็อ่านให้ฟังว่า
ถัดจากนั้นอีก 1 ปี ไอ้ปุ๋ม จะตายเพราะปืน
ไอ้รุ้งจะตายเพราะไฟ
ไอ้ต้า จะตายเพราะลวด

เฮ้ย มีชื่อเราด้วย

รุ้งก็ร้องตอบมาว่า ก็ใช่นะซิ ฉันก็มีชื่อด้วย

ผมก็ถามรุ้งไปว่า
แล้ว ปุ๋มหละ เสียไปหรือยัง

รุ้งบอกว่า ยังติดต่อปุ๋มไม่ได้
แต่นี่ไอ้ชัยก็ตายไปจะเกือบปีแล้ว
มีเวลาไม่มากนะ ที่จะไปเตือนปุ๋ม

ผมก็เลยพูดกับรุ้งไปว่า
แต่เราว่า เราน่าจะตาม หาสากันก่อนนะ
จะได้ถามว่า มีวิธีแก้ไหม