แอบชอบเพื่อนสนิท

ดีจ้าา... วันนี้เราจะมาเล่าเรื่องของเพื่อนสนิทคนหนึ่งให้ฟังนะ ^__^
ก็เริ่มเลยแล้วกัน... คือวันเปิดเรียนวันแรกขึ้น ม.1
ก็เป็นปกติที่จะต้องเจอเพื่อนใหม่ๆ ในโรงเรียนมัธยม
เป็นเพื่อนต่างโรงเรียน ซึ่งวันมาเรียนวันแรกเราก็ไม่รู้จักใครเลย แต่ดูเหมือนเพื่อนในห้องเราเขาจะรู้จักกัน เพราะมาจากโรงเรียนเดียวกันซะส่วนใหญ่ หรือมาเป็นบัดดี้กันโชคดีที่ได้อยู่ด้วยกัน ซึ่งต่างจากเรา ที่มาสอบคนเดียวโดดๆเลย 5555+ ไม่มีเพื่อนจากโรงเรียนเดียวกันมาสอบเลย แอบเหงาอยู่นิดๆ สำหรับวันเปิดเรียนวันแรก เอ้อลืมบอก เราจะเป็นคนเงียบๆนิ่งๆ ถ้าไม่รู้จักกัน แทบจะเรียกว่าหยิ่งเลยก็ว่าได้แหละ แต่ถ้าได้สนิทนะ จะรู้ว่าเป็นคนที่พูดมากเลยทีเดียว พูดจนน่ารำคาญเลยก็ว่าได้ และก็เป็นคนที่ไม่ชอบทักใครก่อนเลย แต่ก็ยังดีที่มีเพื่อนมาทักเราก่อนสำหรับวันแรกของการเรียน และการทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ๆ... ทำให้เรามีเพื่อนเร็วขึ้น แต่ก็อย่างที่บอกอะนะ ไม่ค่อยสนิทก็จะดูเป็นคนหยิ่งๆหน่อย...
วันต่อมา....
เอ้อลืมบอกอีกอย่าง โรงเรียนนี้เขาใช้วิธีเดินเรียน แบบหมดคาบนี้ ก็เดินไปเรียนวิชาต่อไป อีกห้องหนึ่ง
ทำแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เป็นการออกกำลังกายไปในตัวด้วย และระหว่างเดินเปลี่ยนห้องเรียนเราก็สังเกตุเห็นเพื่อนผู้ชายห้องเดียวกันคนหนึ่ง เขาเดินแปลกๆ สงสัยจะเจ็บเท้า ที่กระเป๋าเขาก็มีพวงกุญแจตุ๊กตา ขนาดน่าจะประมาณเท่าฝ่ามือได้ คือ... ตัวใหญ่อะ ห้อยที่กระเป๋าไว้อยู่ 3 ตัว ก็เลยคิดในใจผู้ชายเขาห้อยพวงกุญแจตุ๊กตาตัวใหญ่ขนาดนี้เลยหรอ? แต่ว่า...ก็น่ารักดีนะ ^^ และหลังจากนั้นเราก็แอบมองเขาทุกครั้งเลย ทำไงได้ก็เขาน่ารักนี่นา แต่เขาก็คงไม่รู้หรอกว่าเราแอบมองเขาอยู่ เราก็ทำแบบนี้เรื่อยมา...
จนกระทั่งเราก็มีโอกาสได้คุยกับเขา คุยไปคุยมาก็ดูเหมือนว่าเราจะเคมีตรงกัน ^//^ และมีหลายๆอย่างที่คล้ายๆกัน [แอบมโนนิดๆ] และก็เริ่มจะสนิทกันมากขึ้น จากที่เรานั่งกับเพื่อนที่ทักเราวันแรกของวันเปิดเรียน เราก็เปลี่ยนมานั่งกับเขา..[ให้ชื่อว่า พีพี แล้วกัน] หลังจากนั้น เราก็นั่งข้างพีพีมาตลอด... มันก็ทำให้เรารู้สึกดีและก็มีความสุขนะ ที่ทำให้เราได้อยู่ใกล้กับคนที่เราชอบ แต่ก็ไม่เชิงว่าชอบหรอก แต่เหมือนว่า เราเห็นว่าเอ้อเขาก็น่ารักดีนะ คิดว่าตอนนั้นเขาก็คงจะไม่รู้หรอกว่าเราเป็น แต่เราก็ไม่เคยบอกกับใครนะว่าเราไม่ได้เป็น...
เวลาไปไหนมาไหนเราก็ไปด้วยกัน เวลาอยู่โรงเรียน ครูมักจะทักเรากับพีพีว่าหน้าเหมือนกันเลย
ครูมักจะทักเราสองคนผิดเสมอ คือแบบทักเราว่าเป็นพีพี ทักพีพีว่าเป็นเรา [ตอนนั้นก็แอบคิดนะเนื้อคู่เเน่เลยอ่ะ] มันก็แอบเขินนะบางที ที่มีคนมาทักเราว่าหน้าเหมือนกัน ^^ ยิ่งเวลาเรียน ครูชมเราสองคน แล้วบอกเพื่อนๆให้ดูพวกเราเป็นตัวอย่างอะ รู้สึกเขินมาก
แต่พอเวลาผ่านไปเราก็เริ่มรู้สึกมากขึ้น จนกลายเป็นชอบเขาเข้าจริงๆ จากที่คิดว่าเขาแค่น่ารักเฉยๆเลยอยากอยู่ใกล้เขา แต่ตอนนี้กลับโดนเขาขโมยหัวใจเข้าแล้วไง [ดูซีรี่ย์เยอะไปละ] แต่พักหลังๆ เขาก็เหมือนจะรู้แล้วแหละว่าเราเป็น เพราะเราก็ไม่ได้ปิดบังอะไร เขาก็เหมือนจะตีตัวออกห่างจากเรา จากที่เรานั่งด้วยกันตลอดเลย เขาก็เปลี่ยนไปนั่งกับเพื่อนอีกคน ตอนนั้นเราก็รู้สึกแย่นะที่เขาเปลี่ยนไปนั่งกับคนอื่น T^T
แต่เขาก็ยังคุยยังเล่นกับเราเหมือนเดิมนะ แต่เราก็รู้สึกว่าเราไม่ได้สนิทกันเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่เขาก็ยังไม่รู้นะว่าเราชอบเขา เราก็อึดอัดนะที่อยากจะบอกก็บอกไม่ได้ กลัวจะเสียเพื่อนไปถ้าเกิดเราบอกเขาไปว่าเราชอบเขา แต่เราก็รู้อยู่แล้วแหละว่า ถึงบอกไปเขาก็ไม่ชอบเราหรอก มันก็เป็นไปไม่ได้ด้วยแหละ เพราะเขาชอบผู้หญิง เขาไม่ได้ชอบผู้ชาย
จนเราขึ้น ม.ปลาย เราได้อยู่คนละห้องกับพีพี
ตอนนั้นก็แอบเศร้าอยู่นะ ที่เราไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันกับเขา จากเดิมทีที่เราอยู่ห้องเดียวกัน แต่ก็เหมือนเริ่มห่างกันอยู่แล้ว ยิ่งอยู่คนละห้องมันยิ่งทำให้เรารู้สึกห่างจากเขามากกว่าเดิม มันก็เริ่มทำให้เราไม่กล้าที่จะหยอกล้อเขาเหมือนเมื่อก่อน บวกกับที่เรา
รู้สึกกับเขามากขึ้นด้วยแหละ
มันก็ยิ่งทำให้เราอยากคุยกับเขามากขึ้น แต่ก็ไม่กล้าที่จะทักเขาไปเท่าไหร่ กลัวเขาจะรำคาญ ยิ่งถ้าทักไปแล้วเขาไม่ตอบ เราก็รู้สึกนอยเขา แต่สุดท้ายเราก็ต้องหายนอยเอง เพราะเขาก็คงไม่รู้หรอก ถึงรู้เขาก็คงจะไม่ง้อเราหรอก 555+ เราก็เริ่มจะมีอาการแบบนี้บ่อยขึ้นๆ ทั้งๆที่เมื่อก่อนเราไม่เคยเป็นแบบนี้ บางทีเราก็หงุดหงิดตัวเองที่เป็นแบบนี้
เราก็ไม่รู้จะไประบายอะไรกับใคร เพราะขึ้น ม.4 เรายังไม่มีเพื่อนสนิท จะปรึกษาเพื่อนตอนมอต้นก็ไม่ได้อีก ก็กลัวเพื่อนจะรู้แล้วไปบอกพีพีว่าเราชอบเขา

ขึ้น ม.5...

เราก็คงยังเหมือนเดิม เพิ่มเติมมีเพื่อนแล้ว555+ ก็ยังรู้สึกกับพีพี มากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งๆที่เราก็ไม่ค่อยได้คุยกัน แล้วก็เพื่อนก็เริ่มรู้หมดแล้ว 555+ว่าเราชอบพีพี [เพื่อนมอปลาย] เวลาเราเดินผ่านพีพีงี้ เพื่อนก็จะพากันแซวเรา [เฮ้ย! ...ชอบคนชื่อพีพีหรอ] แต่เราก็คิดว่า พีพีคงจะไม่คิดว่าเพื่อนเราพูดจริงหรอก มั้ง! เราก็ได้แต่ยิ้มแล้วก็เขินทุกครั้งที่โดนแซว
แต่ก็ไปๆมาๆยังไง เราก็จำไม่ค่อยได้แล้ว แต่ดูเหมือน เขาจะรู้แล้วแหละว่าเราคิดกับพีพีจริงๆ ที่ผ่านมาเขาคงคิดว่า เพื่อนเราคงแซวเล่นๆ พอเป็นแบบนี้ เราก็ เริ่มรู้สึกว่าเรากับพีพี เริ่มจะตีตัวออกห่างอีกแล้ว ตอนนั้นไอ้เราก็เศร้าไปดิ เราก็ไม่ได้คุยกับพีพี สักพักใหญ่ๆเลยแหละ
แล้วเราก็ทนไม่ได้กับความรู้สึกแบบนี้เรารู้สึกอึดอัดที่เราจะเสียเพื่อนสนิทคนนี้ของเราไป แบบเรารู้สึกเสียใจนะ ที่เราคิดกับพีพีเกินคำว่าเพื่อน แต่ก็ทำไงได้ มันห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้หรอก กับการที่เราจะรักใครชอบใครสักคน เราเลยตัดสินใจจะซื้อของขวัญวันเกิดให้เขา (หาเรื่องจะเจอเขา) แต่เราก็ไม่เห็นพีพี เราก็เลยฝากเพื่อนเขาเอาไปให้พีพี
แล้วตอนเย็นเราก็เลยทักเฟสไปหาเขาว่า เป็นไงได้ของขวัญยังเราฝากเพื่อนไปให้ พอดีเราไม่เห็นพีพีอะ แล้วพีพีเขาก็ตอบเรากลับมาว่า.....
"ขอบใจนะ ที่...ดีกับกู ของขวัญวันเกิดชิ้นนี้กูชอบมากเลย ...อาจจะดีกับกูมามาก แต่กูก็ขอโทษด้วยนะที่กูเป็นแบบที่...ต้องการไม่ได้ กูอยากให้...เจอคนดีๆ ...อาจจะเจอคนที่ดีกว่ากูเยอะ แค่ตอนนี้...ยังไม่เจอ กูจะบอก...ว่า ...ไม่ต้องรอ ไม่ต้องหวัง ไม่ต้อง... อีกมากมายเพราะถ้า...ยิ่งรอ...ก็ยิ่งเสียใจมาก ขอโทษนะที่ทำแบบนี้แต่กูไม่อยากให้...เสียใจไปมากกว่านี้ ขอบใจและขอโทษ แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ"
พอเราอ่านจบเท่านั้นแหละ น้ำตานี่ไหลออกมายังกะเขื่อนแตกเลย ตอนนั้นรู้สึกแย่มาก แต่ก็ดีนะที่เขาบอกเราตรงๆแบบนี้ มันก็ถูกอย่างที่พีพีว่าแหละ ถ้าเรายิ่งรอเขาเราก็ยิ่งเสียใจมาก หลังจากวันนี้ ก็ผ่านไปนานมากกกกกกกกกกกกก กว่าเราจะทำใจได้ (หมายถึงกล้าที่จะคุยกับพีพีเหมือนเดิม)
ก็ทำเอานานเหมือนกันนะ ตอนนี้เราก็ยังคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ^^ แต่เราก็ยังรู้สึกกับเขาอยู่นะอาจจะไม่ใช่ฐานะแฟน แต่ในฐานะเพื่อนคนสำคัญ อิอิ