บทที่๑๓ กำแพงยางอาย

กลอนแปด “กำแพงเมืองไทย” โดย เดชา เวชชพิพัฒน์

บทที่ ๑๓ กำแพงยางอาย

        อันยางอายเป็นยาสุดวิเศษ

ดับกิเลสทั้งสามไม่หวามไหว

โลภโกรธหลงลงท้ายลงเอยไป

ละอายใจไม่ทำเรื่องต่ำตม

        แต่ยายางจางด้วยอายุขัย

ทำผู้ใหญ่เสียคนเสียเหมาะสม

เรียกเสียหมาเรียกได้ได้อารมณ์

ต้องทับถมเป็นเยี่ยงอย่างอย่าทำตาม

        โกงเงินสร้างโรงเรียนก็ทำได้

โกงเงินให้การศึกษาไม่เกรงขาม

โกงที่วัดเงินทำบุญเป็นทุนงาม

โกงแม้ยามน้ำท่วมอัคคีภัย

        เป็นกำแพงสูงใหญ่ในเมืองนี้

กั้นวิถีดีงามความสดใส

กั้นโอกาสสร้างสรรค์สร้างปัจจัย

กั้นเมืองไทยเติบใหญ่กั้นเจริญ

        อยากให้เป็นเหมือนเช่นสมัยก่อน

คนรู้ร้อนรู้หนาวรู้ขัดเขิน

จิตสำนึกมีค่ากว่าเศษเงิน

สั่นสะเทิ้นละอายใจแค่คิดทราม

        วอนภาครัฐจัดสรรมหาศาล

งบประมาณซื้อยางอายให้ล้นหลาม

ไว้กรอกปากกรอกใจพวกตะกลาม

ให้รู้ความรู้คิดรู้ผิดเลว

###

ติดตามงานเขียนของผม

ด้วยการกดไลค์ FB แฟนเพจ https://www.facebook.com/vejjapipatdeja/