การถูกคุกคามทางเพศ กับเด็กผู้หญิง ในข่าวก็ว่าบ่อยแล้ว สำหรับฉันมันไม่ใช่เรื่องไกลตัวเลย
ฉันถูกคุกคามทางเพศตั้งแต่ยังเด็กๆไม่รู้ประสา ถึงแม้ไม่ถึงขั้นเสียตัวแต่มันทำให้มีผลต่อจิตใจ ทัศนคติ
มาจนโต ฉันแทบไม่ยอมให้ผู้ชายเข้าใกล้ และไม่เข้าใกล้ผู้ชาย มันกลัว กังวลใจ พออยู่ท่ามกลางเพศตรงข้ามหลายๆคน
จะรู้วึกหายใจไม่ออก ดังนั้นดิฉันไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชายเลยค่ะ   วันนี้จะเล่าเป็นอุทาหรณ์นะคะ

ขอร้องทุกบ้านที่มีลูกสาว เฝ้าเธอให้ดีเถอะค่ะ ถ้าเธอเป็นแก้วตาดวงใจของคุณดังคุณว่า
ขอเลยนะคะ ขอ...

1. อย่าพาเพื่อน/เจ้านาย/ผู้มีพระคุณ มีดื่มเหล้า และ/หรือ นอนค้างที่บ้าน
- สำคัญมากค่ะ เพื่อนพ่อ เจ้านายพ่อ นี่ฉันประสบพบเจอมา เพื่อนรักของพ่อ 
เจ้านายผู้ให้ชีวิต ผู้มีพระคุณ ให้ตำแหน่ง มาเยือนทีจะต้องรับรองให้ดีแค่ไหนก็ตาม
ต้องเอาลูกสาวไปประเคณให้เขาไหมคะ? ถ้าไม่ สำนึกเลยค่ะ สัญชาตญาณดิบของคน 
ดิฉันเจอตั้งแต่ 4-5ขวบ เรียกฉันเข้าห้องน้ำ ไปดูอวัยวะเพศและซุกไซร้ ตอนนั้นยังไม่รู้หรอกค่ะ
ว่ามันค่อการคุกคามทางเพศ แค่รู้สึกเจ็บจึงร้องและวิ่งหนีเท่านั้น นี่คือคนอยู่เต็มบ้านนะคะ 
แค่เผลอแป้บเดียว มันคว้าดิฉันเข้าห้องน้ำ เป็นยังไงล่ะคะ เจ้านายพ่อ?  ตอนเด็กๆฉันเป็นไม่ค่อยพูดค่ะ
จึงไม่ได้บอกพ่อแม่ จนกระทั่ง พ่อสอบถามว่า ทำไมไม่พอใจเวลาพ่อเอาเพื่อนมากินเหล่า หลายๆครั้ง
ลุงอีกคนที่เป็นเพื่อนๆพ่อก็เคย แอบเข้าห้อง ที่ฉันนอนกับน้องชาย เอามือมาจับขา จับอวัยวะเพศ
ตอนฉันนอนหลับ  ตแนนั้นฉันแค่ป.5 ป6 แน่นอนค่ะ ฉันโวยวาย ฟ้องพ่อแม่ พ่อสัญญาว่าจะไม่เอาเพื่อนมานอนบ้านอีก
แต่ก็ยังทำ และแค่โทรไปตัดขาดกับเพื่อนเค้าเท่านั้น ฉันโกรธเกลียดพ่อมาก ที่ปกป้องฉันได้แค่นี้

2. ญาติผู้ชาย ก็อย่าไว้ใจ
-  ชีวิตฉันรอดผ่านมาได้ยังไง หลายๆครั้งฉันก็ถามตัวเองค่ะ น้าเขย ลุงเขย พวกนี้เคยแอบดูฉันอาบน้ำ
อีน้าเขยมันแอบดูพร้อมเพื่อนขอฃมันด้วย เลวยิ่งกว่าเลว ครั้งนี้ฉันไม่ได้บอกใคร เพราะรักน้า กลัวว่าน้าจะเสียใจ
นี่คือความคิดของเด็กประถมค่ะ คิดเผื่อทุกคน ฉันแอบบอกพ่อกับแม่ พ่อกับแม่ไม่โวยวายค่ะ แค่ไม่ให้ฉันคลาดสายตา
ฉันเองก็จะคอยระวังตัวเอง จนกลายเป็นนิสัย จะอยู่ท่ามกลางคนเยอะๆ ไม่วิเวกค่ะ อีลุงเขยตอนฉันอยู่ปอสอง มันมาเยี่ยมฉันที่บ้าน
ฉันนอนอยู่ มันเอาแากมันมาอุดปากฉันเลยค่ะ ฉันสะดุ้ง ร้องไห้ วิ่งไปบอกแม่ ใช่ค่ะ ทุกคนอยู่ในบ้าน แค่ฉันนอนดูทีวีอยู่คนเดียว มันยังทำ
ผลคือ ครอบครัวเรา ตัดขาดครอบครัวป้าค่ะ ตายก็ไม่ไปเผา ฉันเกลียดที่ป้ารักสามีมากกว่าหลานอย่างฉัน ฉันเข้าใจ แต่อย่ามาใกล้อีก

นี่ล่ะค่ะ สำหรับการคุกคามทางเพศ คนขี้เหล้าขี้ยาเดินไปเดินมา กับคนสนิท คนรอบตัว อันตรายไม่ต่างกันนะคะ ทุกเคสที่เล่ามา พ่อแม่อยู่ในบ้าน มันอาศัยจังหวะเผลอ 2-3 นาทีเท่านั้น ที่จะลวนลามเรา นั่นคือความทรงจำร้ายๆวัยเด็กค่ะ ส่งผลให้ฉันเป็นคนขี้กลัว ไม่กล้า ระแวง พูดน้อยค่ะ

3. ภัยนอกบ้าน 
- ครูในโรงเรียน ฉันเคยถูกครูล็อคประตูอยู่กันสองต่อสองในห้องพักครูค่ะ ฉันอยู่มอสองแล้ว ครูมักเรียกให้ฉันมาหาตอนเย็นและพูดคุยเล่นด้วย
จนมาผิดปกติตอนที่เขาล็อคประตู เขาไม่ได้ทำอะไรค่ะ เขาแค่ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนจนเขาทำงานเสร็จ ฉันอยู่รร.ตอนเย็นๆ เพราะมีเรียนพิเศษต่อ
ฉันคุยกับเขาดีๆ เคราะห์ดีที่เขาไม่ทำอะไร แต่ทำไมเขาถึงล็อคประตู ฉันผวามากค่ะ และไม่เข้าใกล้อีก ( แนะนำให้ ถามคำถามทองคำ กับลูกทุกวันนะคะ
คุยกับลูกบอยๆ ฉันไม่ค่อยพูด แต่แม่จะคอยถามทุกวันว่า วันนี้เป็นไงบ้าง? เล่าทุกวัน เด็กจะไว้ใจพ่อแม่ และเล่าทุกสิ่งให้ฟังทุกเรื่องค่ะ เป็นวิธีดูแลลูกสาวที่ดีอีกทางหนึ่ง). พ่อกับแม่ แอบไปดูฉันเรียนหนังสือ ตั้งแต่อนุบาล ยันมัธยมต้นค่ะ ไปไม่บอกครู อะไรไม่ชอบมาพากล พ่อกับแม่จะเปลี่ยนโรงเรียนให้ทันทีคัะ

- ควรไปรับส่งเด็กด้วยตนเอง เหตุการณ์ที่จำฝังใจเลยคือ ฉันเคยถูกกระเป๋ารถเมล์ตามฉุด 2 ครั้ง และ เคยโดนเด็กในอู่ซ่อมรถ เอาส(กูตเตอร์มาล้อม1ครั้งคีะ
ฉันรอดมาได้ทุกครั้งเลย ฉันไม่รู้ว่าตัวเองทำบุญมาด้วยอะไร ฉันเริ่มกลับบ้านเองโดยาถเมล์ตอนมอสองค่ะ ตอนเช้าพ่อจะมาส่ง ส่วนตอนเย็นกลับเอง กระเป๋ารถเมล์ คอยแซวหลายครั้ง ฉันต้องคอยผวา คอยส่องก่อนว่า ถ้าคันนี้เป็นเขาเป็นกระเป๋าฉันจะไม่ขึ้น รอคันต่อไปเพราะกลัว แต่บางทีก็พลาดค่ะ เขาย้ายกระเป๋าหลายคัน ฉันดูไม่ทัน ครั้งแรก เขาเดินตามลงมาเงียบๆค่ะ ฉันลงป้ายบ้านและเดินเข้าซอย ไปสัก100 เมตร ถึงจะรู้ตัว มือเขาเกือบคว้าฉันทันแล้ว
ฉันวิ่งเข้าร้านเสริมสวยค่ะ พี่สาวร้านเสริมสวยไม่รู้จักกันแต่คุ้นหน้า เพราะเดินทุกวัน ให้ความช่วยเหลือโทรกลับบ้านให้บ้านมารับ สมัยนั้นเด็กมัธยมปลายยังไม่มีมือถือนะคะ เกิดอะไรขึ้นโทรให้ใครมาช่วยไม่ทันนะคะ  ฉันรอดจากมันได้ครั้งที่1

ครั้งที่2 ฉันรู้ตัวเร็วค่ะ ฉันกำลังจะเดินเข้าซอย ก็วิ่งเข้าร้านของชำ ทำทีอยู่ร้านนาน มันถึงเดินจากไป แต่ก็รู้แล้วว่าบ้านฉันซอยไหน ฉันกลัวมาบอกพ่อกับแม่ค่ะ. วิธีแก้ปัญหาคือ แม่พาฉันเดินไปไหว้ทุกบ้านที่ต้องเดินผ่าน ฝากตัว และฝากเป็นหูเป็นตาค่ะ ทุกๆคน ทุกๆบ้าน และร้านค้า รับคำแม่ฉันจะช่วบดูให้ และจริงค่ะ มันมาตามที่บ้านจริงๆ ถามว่าบ้านฉันหลังไหน แอบอ้างว่าเป็นแฟนฉัน  คุณลุงคุณป้าแถวบ้าน รีบโทรบอกพ่อแม่ฉันค่ะ ว่ามันมาแล้ว ให้เก็บฉันให้ดี บารยากาศช่วงนั้น พวกเราหวาดระแวงมากค่ะ แล้วเรื่องก็หายๆไปเพราะมันไม่ได้มาตามอีก ฉันก็หายกลัวไปพักหนึ่ง  พ่อแม่ก็พยายามรับส่งฉันด้วยตัวเองค่ะ
ไม่ได้ขึ้นรถประจำทางกลับบ้าน แต่บางวันพ่อไม่ว่างจริงๆก็มีเสี่ยงขี้นรถเมล์กลับบ้านต่ะ แล้วมันก็เสี่ยงจริงๆ

ครั้งที่สาม ระหว่างทางซอยเข้าบ้าน จะมีอู่ซ่อมรถ และคนงานเป็นต่างด้าวค่ะ แถวบ้านต่างจังหวัดเย็นมาคืออันตรายค่ะ
ฉันเดินเข้าบ้านระแวงๆตามนิสัยปกติ ก้มหน้าไม่สบตาไม่พูดกับใคร ตามคำสอนพ่อแม่ค่ะ พวกเด็กอู่แซวฉันก็นิ่ง 
ที่ไหนได้ เงยหน้ามาอีกที มันเอาสกูตเตอร์มาล้อมค่ะ จุดนั้นหนีไม่ได้เพราะมันมากันหลายคน ฉันเริ่มร้องไห้และตัวสั่น
ตอนนั้นฉันอายุ 17 แล้วค่ะ แต่ด้วยความไม่ใช่เด็กคล่อง ฉันได้แต่กลัวค่ะ เดชะบุญ มีคุณลุงใส่ชุดทหารขับมอเตอร์ไซค์ผ่านค่ะ
เขามาโวยวายจะแจ้งตำรวจ พวกต่างด้าวมันกลัวเลยหนี่ไปค่ะ คุณลุงให้ฉันซ้อนมอไซค์และไปส่งบ้าน ฉันกลัวมาก ไปถึงบ้าน คุณลุงเรียกพ่อแม่ฉันมา
ด่าด้วยถ้อยคำหยาบคาย ฉันสงสารพ่อกับแม่มาก มีลูกสาวเหมือนมีส้วมอยู่หน้าบ้านจริงๆค่ะ คุณลุงด่าว่า "มีลูกสาวคนเดียว ดูแลไม่ได้ พวกมันหมาหรือมันคน ปล่อยให้ขี้ยามาล้อมลูก ไม่รู้เหรอเขาจะเอาลูกไปทำอะไร?" พ่อกับแม่เถียงอะไรเขาไม่ได้เลยค่ะ จากนั้นครอบครัวเราผลัดเวรกันไปรับส่งฉันค่ะ
ไม่มีการขึ้นรถเมล์อีกต่อไป พ่อกลัวจริงๆและเพิ่งนึกได้ว่าควรปฏิเสธเพื่อนกินเหล้าตอนเย็น เพื่อมารับฉันกลับจากโรงเรียน การเลี้ยงฉันให้เติบโตขึ้นมา มันยากจริงๆค่ะ สำหรับสองผัวเมียที่หาเช้ากินค่ำ ถ้าใครไม่พร้อม อย่ามีเลยนะคะลูกสาว ฉันกลัวว่าเขาจะไม่โชคดีเหมือนฉัน


นี่คือความทรงจำวัยเด็กต่ะ มันเป็นแผลเป็น ความรู้สึกกลัว ขยะแขยงมันยังคงอยู่ไม่เคยหายไป แม้ชีวิตจะดูปกติ แต่จริงๆฉันรู้อยู่แก่ใจว่าไม่ปกติค่ะ ฉันจะรังเกียจผชหน่อยๆ ชอบมองนะตะ หล่อๆไรงี้ แต่อย่ามาใกล้ จนป่านนี้ จะสามสิบแล้ว ยังไม่หายเลยค่ะ

พอโตมา ฉันยังเจอเรื่องพรรค์นี้เรื่อยๆนะตะ ลูกค้าจับมือ ลูกค้าล็อคห้องใส่ แต่ฉลาดแล้วค่ะ เอาตัวรอดได้ทุกครั่ง ส่วนตอนเด็กๆนั้น โง่ ไม่รู้ประสา และดวงดีค่ะ ชีวิตเลยยังอยู่ดีมุกประการ เตือนใจคนมีลูกสาวนะคะ อย่าไว้ใจใครเลยสักคนค่ะ เฝ้าลูกนะคะ และสอนเขาว่า อะไรคือปกติ อะไรคือไม่ปกติ พอ7ขวบ พ่อฉันสอนแล้วค่ะ ว่าห้ามให้ใครมาหอมแก้ม ห้ามให้ใครมาใกล้ มีอะไนให้บอกพ่อบอกแม่ 

ฉันเป็นเด็กไม่ประสีประสาค่ะ ผชลวนลามกับผชเอ็นดู กว่าจะแยกออก ก็10ขวบแล้ว ในข่าวเด็ก15 ทำไมไม่รู้เรื่องรู้ราวรีบบอกพ่อแม่ มันมีจริงๆค่ะ เด็กที่มันไม่รู้เรื่องอะไร และมันมีจนจริงๆคาะ พาอแม่ที่ไม่รู้จะดูแลูกสาวยังไง พอเกิดเรื่องแล้วต้องทำยังไง

ผู้หญิงเกือบทุกคนเคยถูกคุกคามทางเพศค่ะ แต่เขาอาย และไม่กล้าบอกใคร จริงๆฉันก็อายมาก แต่อยากจะบอกพาอแม่ทุกคน ให้ตระหนักในการเฝ้าลูกสาวจริงๆค่ะ เธอควรได้รับการดูแลและการทนุถนอมนะคะ ไม่ใช่ถูกทำร้าย

สมาชิกหมายเลข 1285041

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*เพิ่มเติม*มาดูว่ามุมอื่นๆของโลกเค้าคิดยังไงกัน

 

เมื่อไหร่ละครไทยจะเลิกทำเหมือนการข่มขืนเป็นเรื่องโรแมนติกซะที

 

ความเจ็บปวดจากการถูกข่มขืนไม่เคยหายไป

 

ลูกผู้ชายตัวจริงเค้าไม่ข่มขืนกันหรอก

 

การแตะต้องหญิงสาวโดยเธอไม่ยินยอมมันไม่แมน มันขี้ขลาดต่างหาก

 

เราขอประณาม

 

สาเหตุของการข่มขืนไม่ใช่การใส่เสื้อรัดรูป ไม่ใช่การอ่อย ไม่ใช่ความเมา มันเกิดจากไอ้คนที่กระทำการข่มขืนนั่นแหละ

 

ฉันจะไม่มีวันเข้าใจหรอกว่าทำไมการที่ถูกข่มขืนมันถึงน่าอายมากกว่าการข่มขืน

 

 

ทำไมสังคมต้องสอนว่า "ระวังจะถูกข่มขืน" มากกว่าจะสอนว่า "อย่าไปข่มขืนใคร" ด้วยล่ะ

 

หยุดข่มขืนกันเถอะ                                        พอได้แล้ว          

 

ขอบพระคุณที่ติดตาม

ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยค่ะ

มู๋มี่มากินเกี๊ยวแปบเดียวกลับ

 

ปล.แอดมินช่วยทำปุ่มรีวิวให้ทีได้ไหมคะ  จะได้ให้คนตั้งกระทู้สามารถตรวจทานเนื้อหาก่อนกดส่งไป Hot topic ได้

เพราะว่าพอมันถูกส่งขึ้น Hot topic แล้วเห็นอะไรที่ไม่เรียบร้อยมันแก้ไม่ทันแล้วอ่าาาาาาา

แล้วถ้ายังยืนยันจะแก้ไข มันก็จะตกลงมาเป็นกระทู้ธรรมดา คนก็ไม่เข้ามาดูอยู่แล้วอ่าาาา

เค้าอุตส่าเรียบเรียงตั้งนานนนน้าาาาา><