จุดสิ้นสุดมหาสงครามเลือดแค้นสองเผ่าพันธ์ุ...

สิ้นสุดมหาสงครามเลือดแค้นสองเผ่าพันธ์ุ...
ต่อจากตอนที่แล้วที่กล่าวประวัติของพญาครุฑสุบรรณ ที่ไปเอาน้ำอมฤตมาไถ่ตัวพระมารดา พอไถ่ตัวแม่ออกมาได้ พญาครุฑก้อเกิดความแค้นชิงชังเหล่านาคทั้งหมด... แม้ว่าจะไถ่ตัวมารดากลับมาได้แล้ว แต่พญาครุฑยังแค้นใจที่พวกนาคใช้เล่ห์กลจนมารดาของตนต้องตกเป็นทาส ทำให้พญาครุฑและเหล่าลูกหลานรุ่นต่อมา ตั้งตนเป็นศัตรูกับพวกนาค โดยเหล่าครุฑจะโฉบลงมายังมหาสมุทรและโฉบนาคไปฉีกท้องจิกกินมันเหลวและทิ้ง ร่างไร้ชีวิตของนาคตกลงมหานที ข้างฝ่ายพวกนาคนั้นแม้จะพยายามต่อสู้แต่ก็ไม่อาจสู้ไหวจึงพากันเลื้อยหนีไป หลบภัยยังสะดือทะเล แต่ก็ถูกครุฑใช้ปีกโบกสะบัดจนน้ำลดแห้งและจับนาคไปฉีกท้องกิน เหล่านาคจึงพยายามกลืนหินใหญ่ลงท้องเพื่อถ่วงตัวให้หนัก ครุฑตนใดไม่รู้อุบายเวลาโฉบลงจับนาคก็ถูกหินที่นาคกลืนลงไปถ่วงน้ำหนักจนบิน ขึ้นไม่ไหวและจมน้ำตายส่วนครุฑที่รู้อุบายนี้ก็จะจับนาคทางหางและเขย่าจนนาค ต้องคายหินออกมา ฝ่ายพญานาคนำโดย องค์จักรพรรดิ์อนันตนาคราช ได้ต่อสู้กันอย่างดุเดือดแต่เหล่านาคมักจะพ่ายแพ้เป็นประจำ ต่อมา พระบิดากัศยปะเทพบิดร ท่านชักจะทนกับการทะเลาะกันของบรรดาลูกๆไม่ไหว จึงนำองค์พญาสุบรรณและพญาอนันต์ ทั้งสองไปฝาก องค์พระวิษณุนารายณ์ไว้เพื่ออบรมสั่งสอนและเผื่อจะมาสามัคคีกันได้ใหม่

เมื่อองค์วาสุกรีจอมนาค ได้มีความสั่งให้ส่งบรรณาการแด่พญาสุบรรณด้วยนาควันละ ๑ ตน เพื่อรักษาชนเผ่าตนไว้...เหตุการณ์ก้อได้ผ่านกาลเวลามายาวนาน...

จนมาถึง ยุคที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้อุบัติขึ้นบนโลก...

พญานาคตนหนึ่งที่มีจิตผูกพันกับองค์สมณโคดมพระพุทธเจ้ามาหลายชาติมีนามว่า องค์พญามุจลินทร์นาคราช

ท่านแลเห็นองค์สมณโคดมได้มานั่งสมาธิที่ใต้ต้นมุจลินทร์ ใกล้ๆบึงที่ตนปกครองอยู่ ด้วยจิตที่ศรัทธาเป็นทุนเดิมจึงแปลงกายเป็นงูยักษ์ขดรอบพระพุทธเจ้าไว้ เพื่อกันแดดลมฝน และสัตว์ร้ายต่างๆอยู่ถึงเจ็ดวัน พอที่พระพุทธองค์ได้ออกจากสมาธิ ก้อได้แปลงกายมาเป็นมานพหนุ่มถวายสักการะพระพุทธเจ้า พระพุทธองค์ทรงแสดงธรรมะอันวิเศษสุดแด่องค์มุจลินทร์ องค์มุจลินทร์จึงสำเร็จเป็นอริยะแต่ไม่สามารถบรรลุธรรมเป็นอรหันตผลได้ เพราะไม่ใช่มนุษย์...ต่อมาหลังจากลาพระพุทธเจ้าแล้ว...องค์มุจลินทร์ก็ได้เดินทางไปหยุดยั้งความเดือดร้อนของชนเผ่าตน เมื่อไปถึงก้อเห็นกองซากศพและกระดูกของเหล่านาคที่ล้มตายเป็นจำนวนมาก...จึงสังเวชใจพัลไปเห็นนาคหนุ่มที่ร้องไห้อยู่ ก้อถามว่าเป็นอะไร นาคหนุ่มก้อบอกว่า "ข้านั้นยังไม่อยากตาย ข้ายังมีบิดามารดาและภรรยาอันเป็นที่รักรอข้ากลับไปอยู่ แต่ข้ามิอาจขัดขืนคำสั่งนายเหนือหัว วาสุกรีจอมนาคได้

...เพราะมีบัญชาให้ส่งบรรณาการให้แด่"่องค์พญาครุฑกินวันละตนเพื่อรักษาชนเผ่าไว้..." เมื่อองค์มุจลินทร์อริยะนาคได้ฟังเช่นนั้นก้อเกิดความเห็นใจเป็นยิ่งนักเลยกล่าวกับนาคหนุ่มว่า "เจ้าไปเถอะ ข้าจะอยู่ตรงนี้แทนเจ้าเอง..." นาคหนุ่มได้ยินเช่นนั้นจึงตกใจอุทานว่า

"ท่านจะมาตายเสียที่นี้หรือ...ทำไมต้องมาสละชีพเพื่อข้า?" มุจลินทร์กล่าวแนะนำตนเองว่าเค้าคือ มุจลินทร์อริยะนาคผู้โด่งดัง นาคหนุ่มตกใจมากไม่คิดไม่ฝันจะมาเจอนาคที่เค้ารำลือกันว่าเป็นอริยะนาคตนแรก...พอตกลงกันเสร็จ นาคหนุ่มก้อกลับนครบาดาลไป

ส่วนองค์มุจลินทร์ก้อได้แปลงกายเป็นนักพรตพราหม์ผู้ทรงศีล และก็แปลงกายซ้อนเป็นพญานาคธรรมดาอีกทีเพื่อหลอกพญาสุบรรณ เมื่อถึงเวลาองค์สุบรรณก็มาถึง เห็นพญานาคที่มาเป็นบรรณาการก็ตรง
เข้าไปตะปบด้วยกรงเล็บอันแหลมคม

แต่เมื่อมองดูนาคตนนี้ไม่เกรงกล้าตนก็พัลแปลกใจจึงถาม "เจ้าทำไมไม่กลัวข้า เจ้าไม่กลัวตายหรือ" นาคแปลงก็ยิ้มแล้วบอกว่าท่านควรละเลิกในสิ่งที่ทำได้แล้ว ทำให้องค์สุบรรณกริ้วโกธาเป็นอันมาก...จึงใช้กรงเล็บจิกขยี้ แต่ปรากฎว่าไม่ระคายเคืองนาคแปลงตนนี้เลย...จึงรู้สึกว่าไม่ธรรมดาเสียแล้ว พญาครุฑจึงใช้ตาทิพย์มองนาคแปลงรูปนี้ ปรากฏว่าเห็นเป็นนักพรตผู้ทรงศีลอยู่ข้างในแทน

จึงตกใจพร้อมอุทานว่า"นารายณ์...นารายณ์...แย่แล้วๆข้าได้ทำร้ายผู้ทรงศีลหรอกหรือนี้...ข้ามันช่างบาปหนาเลยเกิน..."(พญาครุฑจะนับถือพระนารายณ์มากเวลามีอะไรจะอุทานชื่อพระนารายณ์ตลอดและพญาครุฑจะให้เกียรติให้ความเคารพผู้ทรงศีลมาก...) นาคแปลงก็แปลงกายคืนร่างเป็นนักพรตแล้วกล่าวแสดงธรรมแด่พญาสุบรรณ พญาสุบรรณก็ยิ่งละอายต่อบาปยิ่งขึ้น จึงกระโดดเข้ากองไฟ แต่ตนเองก็ไม่เป็นอะไร จึงบินขึ้นไปบนท้องฟ้าพุ่งเข้าไปในพระอาทิตย์ก็ไม่เป็นอะไรอีกจึงบินกลับมาหานักพรต(มุจลินทร์) *การบูชาไฟหรือชำระบาปด้วยไฟเป็นประเพณีนิยมของมหาเทพฮินดู* พญาครุฑจึงถามนักพรตว่าจะมีวิธีไหนจะชำระล้างบาปที่ข้าได้ทำร้ายผู้ทรงศีลได้บ้าง...องค์มุจลินทร์จึงกล่าวกับพญาสุ
บรรณว่า "เธอจากโกรธที่แม่ของเธอถูกหลอกให้เป็นทาสเหล่านาคมา ก็แปรเปลี่ยนเป็นชิงชัง จากชิงชังมาเป็นเคียดแค้น จากเคียดแค้นมาเป็นอำมหิต จิตเธอตอนนี้ไม่ไหวเลยนะ...ฉันจะสาปเธอให้เป็นฝุ่น ๕๐๐ ปี จงสำนึกความผิดในเวลาที่เป็นฝุ่นไปเสียเทอญ...แต่จะให้กลับคืนร่างได้ในวันอาทิตย์เพื่อกลับไปรับใช้องค์มหาเทพ..." พอสิ้นเสียงองค์มุจลินทร์จึงใช้นิ้วสาป
องค์พญาสุบรรณผู้ไร้พ่าย...ให้ค่อยๆกลายเป็นฝุ่นไป 

***หลังจากที่องค์พญาสุบรรณจ้าวแห่งครุฑ ได้ทุกสาปให้กลายเป็นฝุ่นไป เหลือเพียงแต่ดวงจิต (เป็นกายโปร่งแสงสีทอง ไร้ซึ่งพลังอำนาจ) นักพรตพราหม์ผู้ทรงศีลหรือพญามุจลินทร์นาคราช ได้นำพาดวงจิตของพญาสุบรรณไปยังวังบาดาล หรือเรียกกันว่า นาคพิภพ พญาสุบรรณ จ้าวแห่งครุฑได้นั่งบำเพ็ญเพียรอยู่ในนาคพิภพ และได้นั่งสำนึกถึงบาปของตนที่ได้ก่อ พญามุจลินทร์นาคราชได้กล่าวกับพญาสุบรรณว่า " บาปครั้งนี้เล็กน้อยนักเมื่อเทียบกับพญาครุฑและพญานาคได้กระทำต่อกันมาก่อนหน้านี้ หากต้องการจะหยุดบาปเสียก็ให้เลิกกินพญานาคเป็นอาหารและหยุดความแค้นระหว่างครุฑกับนาคไว้เพียงเท่านี้เถิด" พญาสุบรรณได้ฟังดังนั้น เกิดสำนึกและเชื่อในสิ่งที่พญามุจลินทร์ในร่างของนักพรตพราหม์ผู้ทรงศี พญาสุบรรณได้พิจารณาซึ่งการกระทำของตน เพราะเหตุอันใดและได้คำตอบ ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะโทสะของตน ที่เหล่าพญานาคนั้นได้กระทำกับมารดาของตน จึงทำให้เป็นอารมณ์โกรธ เคืองแค้น จนกลายเป็นความอาฆาตพยาบาท เข่นฆ่ากัน กี่ชีวิตที่สูญเสียเพราะโทสะของเรา กี่ชีวิตที่คอยสังเวยให้กับความอาฆาตพยาบาทของเรา โทสะนั้นทำให้เรานั้นขาดสติเป็นเหตุให้เราต้องมาทำร้ายนักพรตพราหม์ผู้ทรงศีลคือองค์พญามุจลินทร์นาคราชในร่างแปลง เพราะคำว่า โทสะและความอาฆาตแค้น บัดนี้เราได้รู้แล้วว่าทำร้ายกันไปนั้นก็รั้งแต่จะนำความหายนะ เกิดเป็นบาปกรรมต่อกันนับจากนี้ เราจะยุติทุกอย่างที่จะทำให้เกิดความเสียหาย ไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นอีก ในขณะที่ท่านพญาสุบรรณได้สำนึกในบาปของตน เหล่าบรรดาบริวารครุฑทั้งหลายไม่ทราบถึงการหายตัวไปขององค์ราชันย์ของพวกเขา จึงตามหากันให้วุ่นวายโดยมีขุนพลเอกที่ปรึกษาคนสนิทขององค์สุบรรณมีนามว่า พญาครุฑเวชไชยยันต์ ผู้มีลำตัวสีทองขนสีขาว รัศมีประกายแก้วเป็นผู้นำแทน เหล่าบรรดาเสนาอำมาตย์และขุนพลของฝ่ายครุฑต่างร้อนใจกันเป็นอยากมาก...พร้อมปักใจกันเชื่อว่าต้องเป็นเพราะฝ่ายพญานาคแน่ๆที่ทำให้องค์ราชาของพวกเขาหายตัวไป แต่องค์เวชไชยยันต์ได้ห้ามปรามว่าอย่าพึ่งด่วนสรุปต้องรอไตร่สวนให้เรียบร้อยก่อน...แต่บรรดาขุนพลครุฑไม่ยอมรอคอยคำตอบที่กระจ่างชัดเสียก่อน จึงแอบไปปรึกษากับ พญาสัมพาที(บุตรแห่งองค์สุบรรณ) และนำโดยปักษาวายุและกาฬเวหา ออกไปโจมตีเหล่านาคอย่างดุเดือดและรุนแรง...จึงเกิดการสู้รบอย่างดุเดือด เหล่าพญานาคได้บาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก

***...พอครบเวลาที่องค์พญาสุบรรณจ้าวแห่งครุฑ ต้องกลับคืนร่างหลังจากที่ถูกสาปให้กลายเป็นฝุ่นครบวันกำหนดที่ว่าให้สามารถกลับคืนร่างกายสังขารได้ในวันอาทิตย์เพื่อไปรับใช้องค์มหาเทพ องค์พญาสุบรรณก็ได้ทะยานบินไปหา องค์มหาเทพวิษณุหรือพระนารายณ์ องค์วิษณุมหาเทพจึงไตร่ถามเรื่องราวเป็นมาว่าอย่างไรทำไมจึงหายตัวไปและสงครามที่เกิดขึ้นจะแก้ไขอย่างไร ?

พอทราบความกระจ่างจึงมีพระบัญชาเรียกองค์มุจลินทร์มาสอบถาม พอบุคคลสำคัญของทั้งสองเผ่าต่างฝ่ายต่างอยู่กันครบทั้งสองเผ่าพันธ์ุ จึงมีมติให้องค์มุจลินทร์อริยะนาคเป็นผู้นำน้ำอมฤตไปชุบชีวิตของฝ่ายนาคที่เสียชีวิตนับหมื่นขึ้นมา โดยให้ร่วมมือกับพญาสุบรรณจ้าว ไปโปรยให้ทั่วสนามรบทั้งสองฝ่าย หลังจากเหตุการณ์สงบลง เหล่านาคและครุฑที่เสียชีวิตไปได้ฟื้นคืนชีพกันครบถ้วน ฝ่ายพญานาคที่นำโดยองค์พญามุจลินทร์นาคราชและพญานาคสี่ตระกูลใหญ่ กับฝ่ายพญาครุฑที่นำโดยองค์พญาสุบรรณจ้าว ได้ตกลงสัญญาสงบศึกกันว่า...

***เราทั้งหลายจะอยู่ช่วยกันทำนุบำรุงพระพุทธศาสนาให้ครบ ๕๐๐๐ปีและรอรับเสด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าองค์ที่ ๕ เสด็จลงมาโปรด (องค์มุจลินทร์และองค์พญาสุบรรณจ้าว มีความศรัทธาเลื่อมใสในพระพุทธศาสนาเป็นทุนเดิมกันอยู่แล้ว) และให้ต่างคนต่างอยู่อย่าได้เบียดเบียนคุกคามกัน ไม่เข่นฆ่ากัน ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาพญาครุฑกับพญานาคแทบจะไม่เคยรุกรานกันอีกเลย จะมีเพียงแต่ครุฑและนาคที่มีบุพกรรมร่วมกันมาที่จะต้องมาชดใช้กันเท่านั้น ครุฑและนาคต่างร่วมแรงร่วมมือกันเป็นกำลังสำคัญทำนุบำรุงพระพุทธศาสนาสืบต่อมา....

***และแล้วเรื่องราวความแค้นของทั้งสองเผ่าพันธ์ุก็มาสิ้นสุดลงตรงนี้.ตอนนี้ทั้งสองเผ่าได้มาอยู่ที่วัดวาอารามและพระศาสนาเพื่อค้ำจุนให้ศาสนาอยู่ยืนยงสืบไป....

จะเห็นได้ว่า "ความแค้นความอาฆาตนั้น ไม่เคยนำความสุขมาให้ผู้ใดเลย อย่างเช่นพญาครุฑและพญานาคที่เคยเป็นศัตรูกันมาเนิ่นนาน การรู้จักปล่อยวางและการให้อภัยต่างหากที่จะนำความสงบและสุขมาสู่ชีวิต..." ดั่งเช่นจุดจบแห่งความแค้นของสองเผ่าพันธ์ที่ได้นำมาเล่าสู่กันฟังนั้นเอง....

................สวัสดีขอรับ....................