เรื่องเล่าขบขัน พระวิมาดาเธอทรงหวงพระโอรส

เรื่องเล่าขบขัน เกี่ยวกับพระวิมาดาเธอฯ ในสมัยรัชกาลที่ ๕ เป็นเรื่องราวระหว่างแม่ลูกที่กลัวคนภายนอกจะนินทาว่าไม่ทันไรจะทรงหาลูกสะใภ้เตรียมให้ลูกชายเลือก
ดังนั้นเมื่อพระราชโอรสเสด็จกลับจากเมืองนอกท่านจึงทรงเก็บข้าหลวงสาวๆซ่อนไว้มิดชิด คงเหลือแต่ข้าหลวงเด็กเล็กและคนแก่มาคอยปรนนิบัติพระราชโอรสในช่วงระหว่างปิดภาคเรียนฤดูร้อนปีนั้น
เจ้าจอม ม.ร.ว. สดับ ได้เล่าขยายความในเรื่องนี้ ไว้ตอนหนึ่งว่า “...เมื่อราวปีเถาะหรือมะโรง พ.ศ ๒๔๔๖ สมเด็จชาย เสด็จไปทรงศึกษาวิชาอยู่ ณ ประเทศ อังกฤษ เสด็จกลับมาเยี่ยมเมืองไทยชั่วคราว ในระหว่างโรงเรียนปิด พระวิมาดาเธอฯ ท่านทรงต้อนรับพระราชโอรสท่าน โดยใช้ข้าหลวงที่ชราที่สุด กับเด็กเล็กๆไม่เดียงสา เป็นผู้รับใช้สอย ซึ่งมีข้าพเจ้าอยู่ในพวกเด็กเล็กด้วยคนนึง
…..ขณะเขียนถึงเรื่องราวตอนนี้ก็ยังขันและ อดยิ้มคนเดียวไม่ได้ คนแก่ๆนั้นรับสั่งจากเจ้านาย แล้วก็มาสั่งเด็กเล็กๆวิ่งหยิบโน้นฉวยนี่ หรือเรียกร้องคนนั้นคนนี้อีกต่อหนึ่ง นอกจากหน้าที่ทำตามคำสั่งคนแก่ ก็ต้องทำหน้าที่ปัดเเมลงวัน ปีดยุง เป็นต้น ถ้าวันใดเสวยอาหารที่วังก็ใช้มหาดเล็กหลวงมาปฏิบัติท่านไม่ใช้ข้าหลวงเลย ในสมัยนั้นเจ้านายผู้ชายที่เสด็จจากเมืองนอกใหม่ๆหรือเสด็จกลับชั่วคราว จะได้รับพระมหากรุณาพระราชทานมหาดเล็กหลวง รถหลวงไปคอยประจำรับใช้อยู่ จนกว่ามหาดเล็กส่วนพระองค์ของแต่ละวังจะปฏิบัติการได้เรียบร้อยแล้วจึงส่งมหาดเล็กหลวงกลับคืน
….แต่ถ้าวันใดเสวยในวังโดยไม่มีมหาดเล็กหลวง ก็เป็นการเอิกเกริกทุลักทุเลจนน่าขัน คนแก่ตั้งเครื่องเด็กเล็กขนส่งเดี๋ยวไอ้นั่นหกเดี๋ยวไอ้นี่ตก บางทีถึงแตกก็มี ขึ้นชื่อว่าจะสาวจะสวยหรือไม่สวยนั้นท่านให้ซ่อนหมด ไม่ยอมให้ออกมาให้พระราชโอรสท่านเห็น เพราะกลัวคนติฉินนินทาว่าหาลูกสะใภ้ไว้ให้ลูกชายเพราะข้าหลวงสาวๆสวยๆผู้ดีมีมาก ตั้งแต่ชั้นเจ้าถึงลูกขุนนาง นอกจากนั้นท่านยังกลัว ถ้าลูกชายของท่านเกิดสนพระทัยกับหญิงคนใดเข้าจะเสียการศึกษา ท่ามีเหตุผลของท่านอย่างนี้ สมเด็จชายเองก็ทรงทราบว่า พระมารดาของท่านเก็บสาวๆไว้ก็ทรงขบขัน ทรงเรียกเด็กๆเล็กๆว่าเด็กนอนหัวค่ำบ้าง เด็กนอนกลางวันบ้าง

อ้างอิงจาก หนังสือ ร้อยเรียงเวียงวัง โดย กิตติพงษ์ วิโรจน์ธรรมมากูร
เรียบเรียงโดย จันธร