กระทู้เรียกน้ำตา เมื่อมนุษย์เงินเดือนผู้ชายโสดพบแมวจรที่ป่วยหลายโรค

สวัสดีครับ
แมวกับมนุษย์เงินเดือนที่ใช้ชีวิตตัวคนเดียวอย่างผม ดูจะเป็นเรื่องห่างไกลกัน
แต่ในเดือนมิถุนายน 2015 ผมได้งานทำแถวราชปรารภ ที่เดินไปอีกนิดหน่อยก็จะเป็นย่านการค้าที่เรียกว่าประตูน้ำ
ผมจึงย้ายไปเช่าหอพักใกล้ ๆ ที่ทำงาน

ด้วยความที่ผมเป็นคนชอบเดินสำรวจเส้นทางเพื่อหาร้านค้า ร้านอาหารต่าง ๆ บริเวณใกล้เคียง
วันที่ 8 มิถุนายน 2015 หลังเลิกงาน ผมเดินสำรวจเส้นทางแถวที่ทำงานไปทางประตูน้ำ
เมื่อเดินมาถึงบริเวณป้ายรถเมล์เยื้อง ๆ กับโรงแรมอินทรา ได้พบแมวตัวหนึ่ง

ผมไม่เคยเลี้ยงแมว ไม่เคยให้อาหารแมว เรียกว่าไม่มีความรู้อะไรเกี่ยวกับแมวเลย
เข้าไปในร้าน Family Mart ที่อยู่ใกล้ ๆ เพื่อซื้อขนมปังในร้านมาวางให้แมว
แมวไม่กิน ไม่สนใจ ผมลองใหม่อีกครั้ง
เดินย้อนกลับไปร้านหมูปิ้ง ซื้อหมูปิ้งมาวางให้แมว
แมวกินหมูปิ้งได้ ดูแมวกินเสร็จ ผมก็เดินสำรวจเส้นทางต่อไป


วันต่อตั้งใจจะเอาอาหารไปให้แมวตัวเดิมอีก แต่ฝนตก วันนี้ซื้อไส้กรอกเตรียมไว้
เมือไปถึง ไม่เจอแมว อาจไปหลบฝนอยู่ที่ไหนสักที่ เดินดูรอบ ๆ ก็ไม่มี
ผมจึงเดินไปที่อื่นก่อน ผ่านไป 2 ชั่วโมง ฝนหยุดตก เดินมาจุดเดิม แมวออกมาแล้ว
เอาไส้กรอกให้แมว แมวไม่กิน ทำไงดี? หมูปิ้งร้านเดิมเมื่อวานก็ไม่ขาย

เดินไปแถวโรงแรม Watergate ประตูน้ำ เจอร้านขายหมูปิ้ง ซื้อหมูปิ้งมาให้แมว
แมวกินเหมือนเดิม กินเสร็จลองสัมผัสตัวแมวดู แมวตกใจมาก วิ่งหนี
ผมพยายามเข้าไปใกล้ ๆ แมวไม่ยอมให้เข้าใกล้ วิ่งหนีอย่างเดียว เลยพอก่อน

ผมเริ่มสำรวจในร้านสะดวกซื้อต่าง ๆ เช่น Max Value, 7-11 และ Family Mart
เพิ่งรู้ว่ามีอาหารแมวขายด้วย ซื้ออาหารเปียกเป็นซอง ๆ มาให้แมวตัวนี้ทุกวัน ๆ
วันไหนถ้าเจอแมวตัวอื่นก็ให้ด้วย เพราะ มีอาหารเปียกติดกระเป๋าไว้ 2-3 ซอง
แต่ตัวนี้เจอทุกวัน ช่วงเย็น เคยเดินมาดูช่วงเช้า และกลางวันก็ไม่เจอแมว

จากการพูดคุยสอบถามป้าแม่ค้าที่ขายของตรงนั้นได้ความว่า
“แมวตัวนี้เป็นแมวจร ไม่มีเจ้าของ อยู่มาหลายปีแล้ว จะออกมาเฉพาะช่วงเย็น ๆ
ตอนกลางวันจะไปอยู่ในซอยที่พ่อค้าแม่ค้าแถวนี้ใช้เก็บสินค้า ไม่ค่อยมีใครชอบแมวหรอก
เพราะ พวกแมวชอบทำของเสียหาย ป้าเจอก็ให้ประจำ แต่ป้าไม่ได้มาขายของทุกวัน วันไหนไม่ได้มา แมวก็อด
แมวตัวนี้มันขี้กลัว เพราะ โดนคนไล่ โดนคนทำร้าย”


ผมซื้ออาหารเปียกและน้ำสะอาดมาให้แมวกินทุกวันหลังเลิกงาน วันไหนที่ไปหาแมวแล้วไม่เจอ ก็จะยืนรอ
ถ้ารอนานแล้วยังไม่ออกมาก็จะกลับหอก่อน ตอนค่ำ ๆ จึงออกมาหาแมวใหม่ ก็จะเจอตลอด
ระหว่างให้อาหารก็จะนั่งยอง ๆ อยู่ใกล้ ๆ แมว ดูแมวกินอาหาร
ให้แมวเห็นว่าผมเป็นคนให้อาหาร และอยู่ข้าง ๆ ไม่ทำร้ายแมว

แมวตัวนี้เรียบร้อยมาก ไม่เหมือนแมวตัวอื่นเลย เวลาแมวเห็นว่ากำลังเตรียมอาหารอาหาร
ก็จะยืนรอ มองอย่างตั้งใจ ไม่มาตะกุยตะกาย พอเอาอาหารใส่จานกระดาษ (บางครั้งก็จานพลาสติก) วางลงกับพื้น แมวถึงจะเริ่มกิน
แต่ก็เป็นแมวที่ขี้กลัว ขี้ตกใจมาก ขนาดลมพัดขยะมาโดนตัว ยังสะดุ้ง

ผมเริ่มศึกษาเรื่องแมวมากขึ้น มองว่าเป็นเพศเมีย แต่คนแถวนั้นบางคนก็บอกว่าเพศผู้
ไม่เคยเห็นท้องเลย ทั้งที่อยู่ริมถนนมาหลายปีแล้ว
ผมให้อาหารและน้ำทุกวันจนรักและผูกพันธ์ ถ้าวันหนึ่งแมวตัวนี้หายไป ผมคงเสียใจมาก
ผมตัดสินใจว่าจะเอาแมวตัวนี้มาเลี้ยง


แต่ปัญหาสำคัญที่สุด คือ แมวไม่ยอมให้เข้าใกล้ ไม่ยอมให้สัมผัส ไม่ยอมให้จับเลย
ทั้งที่ให้อาหารทุกวันมาเป็นระยะเวลาหนึ่งเดือนแล้ว ช่วงที่เจอแมวเป็นฤดูฝน
แมวดูท่าทางไม่สบาย จะพาไปรักษาก็พาไปไม่ได้ ในใจผมมีแต่ความกังวล
พยายามหาทางที่จะจับแมวให้ได้ ถึงขนาดโทรติดต่อคนที่รับจ้างยิงยาสลบหมา-แมว
จากการพูดคุยได้ความว่า ยาสลบเมื่อยิงออกไปแล้ว แมวยังไม่สลบทันที
ต้องรอประมาณ 15 นาทีถึงจะสลบ ตอนที่แมวโดนยิงยาสลบแมวจะตกใจมากจนวิ่งหนีเตลิด
แผนนี้เลยต้องล้มเลิกไป เพราะ แมวอยู่ริมถนนใหญ่เสี่ยงต่อการโดนรถชน
หรืออาจวิ่งเข้าไปในซอยที่เก็บสินค้า ซึ่งคนทั่วไปไม่สามารถเข้าไปได้

ทุก ๆ วันหลังแมวกินอาหาร น้ำ ที่ผมให้เสร็จแล้ว แมวจะไปเลียทำความสะอาดตัวเอง
ผมก็ยืนดู นั่งดูแมวอยู่แถวนั้นจนถึง 4 ทุ่ม ถึงจะกลับหอ เพราะ กลัวว่าจะมีคนมาทำร้ายแมว
มีอยู่วันหนึ่ง ขณะที่ผมกำลังเตรียมอาหารให้แมว มีคนเดินผ่านมา ปาเศษขยะใส่แมว
ถึงจะไม่เจ็บอะไรมาก แต่ทำให้แมวตกใจ


เข้าสู่เดือนที่สอง รุ่นน้องคนหนึ่งสมัยเรียนมหาวิทยาลัยแนะนำให้ใช้ขนมแมวเลีย
เปิดซองให้แมวเลียกับซอง แมวได้กลิ่นขนมแมวจะเดินมาเลีย เราก็ถือไว้
บีบขนมขึ้นไปเรื่อย ๆ จนหมด
ปรากฏว่า ได้ผล แมวเข้ามาเลียขนมที่ซอง โดยที่มือถือซองขนมอยู่
ทำให้ได้ใกล้ชิดแมวมากขึ้น ขณะที่แมวกิน คางและคอแมวมีโอกาสได้สัมผัสกับมือผม
เหมือนแมวจะชอบขนมแมวเลียมาก จนลืมตัวว่าคอและคางของแมวได้สัมผัสกับมือผมแล้ว
แต่พอแมวรู้ตัว แมวก็จะออกห่าง แต่ไม่ถึงขนาดวิ่งหนีแล้ว
แมวมีพัฒนาการดีขึ้น ให้เข้าใกล้ได้ แต่ยังไม่ให้สัมผัสตัวตรง ๆ

เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ผมนำอาหาร น้ำ และขนมแมวมาให้แมวตามปกติทุกวัน เวลาเดิม
วันไหนที่แมวออกมาช้า ผมกระวนกระวายใจทุกครั้ง กลัวแมวจะเป็นอะไรไป กลัวไม่ได้เจอแมวอีก
แต่แมวก็ออกมาทุกวัน แมวดูป่วยตลอดเวลา คนแถวนั้นพูดว่า “มันใกล้ตายแล้ว”
“มันไม่ยอมให้จับก็ปล่อยมันไปตามกรรมเถอะ” มีวันหนึ่งแมวออกมาแต่ไม่ยอมกินอาหาร
มาดมแต่ไม่กิน ผมจึง Line หารุ่นพี่ที่เลี้ยงแมว บอกว่าลองซื้อซุปไก่สกัดมาให้แมว
แมวกินด้วย เวลานี้ทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้ เพราะ แมวไม่ยอมให้จับ

วันหนึ่งผมซื้อกระเป๋าใส่แมวมา เป็นกระเป๋าแบบมีซิปเปิดปิด เอาขนมแมวเลียเทในนั้น
เปิดประตูกระเป๋าเพื่อให้แมวเข้าไป เมื่อแมวเข้าไปจะได้ปิดกระเป๋า
ตอนแรกแมวไม่ยอมเข้า ดูไม่ไว้ใจ สุดท้ายแมวก็เข้าไปเกือบทั้งตัว
เหลือส่วนหางที่โผล่ออกมา ผมรีบปิดกระเป๋า แมวตกใจ ดิ้นสุด วิ่งหนีผม
ไม่ให้เข้าใกล้ แต่ยังโชคดีผมมีขนมแมวเลียอีกซอง เปิดขนมแมวเลียให้
แมวยอมเข้ามาเลียขนม แต่ต่อจากนี้แมวคงไม่ไว้ใจให้ผมล่อเข้ากรง หรือกระเป๋าแล้ว

ตอนนี้ผมเริ่มหมดหวังแล้ว ไม่รู้จะให้อาหาร น้ำ ไปได้อีกนานแค่ไหน
กลัวว่าวันหนึ่งแมวจะไปนอนตายในที่ที่ผมไม่เห็น คิดเสมอว่าถ้าแมวตาย ขอแค่รู้ว่าตาย
หรือเห็นศพก็ยังดี แต่ถ้าหายไปโดยไม่รู้ชะตากรรม ผมคงจะเสียใจไปตลอดชีวิต

เคยเข้าไปโพสใน facebook เพจโครงการรักษ์แมวฯ หาคนรับจ้างจับแมวก็ไม่มี
แต่ก็มีโอกาสได้รู้จักพีที่ชื่อ มล แนะนำวิธีสร้างกรงครอบแมวมา
แต่ไม่ได้นำมาใช้ เพราะ บริเวณที่แมวอยู่นั้นไม่เอื้ออำนวยจริง ๆ


ขณะที่ผมเริ่มหมดหวัง ผมไปซื้ออาหารแมวที่ร้านอาหารแมวเล็ก ๆ แถวรังสิต
ผมพูดกับลุงคนขาย ทำนองบ่นว่า ผมซื้อไปให้แมวจร อยากพามาอยู่ด้วย
แต่ให้อาหารทุกวันมาสองเดือนแล้วไม่ยอมให้จับสักที
ลุงคนขายบอกว่า “ใจเย็น ๆ สิ คุณต้องทำให้มันรักก่อน ถ้ามันรักแล้วมันก็ยอมให้จับเอง”

ผมเริ่มมีความหวังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ต่างจากครั้งก่อน
ที่ผ่านมาคิดแต่จะหาวิธีที่จะทำให้แมวมาอยู่ด้วยให้ได้ ตอนนี้ความคิดเปลี่ยนไป
คิดแต่เพียงว่าทำให้แมวเห็นว่าผมรักแมวตัวนี้มาก ใส่ความรักลงไป
ไม่ได้คิดที่จะหาวิธีที่จับแมวแล้ว


วันที่แมวมีบาดแผล
ผมออกมาให้อาหารแมวตามปกติ แต่วันนี้ที่ตัวแมวมีแผล
ผมพยายามค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับการทำแผลให้แมว
พบว่าสามารถทำแผลให้แมวเบื้องต้นได้โดยการทาเบตาดีนให้แมว
แต่ผมไม่สามารถใช้วิธีนี้ได้ เพราะ แมวไม่ให้สัมผัสตัว

ค้นหาไปเรื่อย ๆ พบว่ามีสเปรย์สำหรับฉีดแผล เรียกว่า สเปรย์นาโน
ผมโทรสอบถามโรงพยาบาลสัตว์ที่อยู่ไม่ไกลมากว่ามีสเปรย์ตัวนี้ขายหรือไม่
ได้รับคำตอบว่าไม่มี เพราะ ปกติการทำแผลให้สัตว์นิยมใช้การทายาที่แผล
แต่ก็ได้รับคำแนะนำมาว่า ลองหาขวดสเปรย์แล้วนำเบตาดีนใส่ในขวดและฉีดให้แมวดู
เป็นไอเดียที่ดี ผมจึงรวบรวมวัตถุดิบ ในระหว่างนั้นก็ได้สั่งซื้อสเปรย์นาโนทางอินเตอร์เน็ตมาด้วย
แต่ก็ต้องใช้เวลาพอสมควรกว่าของจะมาถึง


วันต่อมา แมวออกมาเหมือนเดิม วันนี้ผมมาพร้อมกับขวดสเปรย์พลาสติก(ที่ผ่านการล้างด้วยแอลกอฮอร์)
ด้านในเป็นยาเบตาดีน พร้อมพ่นให้แมว แม้ในใจจะรู้ว่าการฉีดให้แมวจะทำให้แมวตกใจ ไม่ไว้ใจผม กลัวผม ไม่กล้าให้ผมเข้าใกล้อีกต่อไป
ความหวังที่จะจับแมวอาจยากขึ้นไปอีก แต่ผมจำเป็นต้องรักษาแผลให้แมวก่อน

การพ่นสเปรย์ให้แมวเป็นสิ่งที่ยากพอสมควร เพราะ ต้องหาจังหวะที่แมวหันด้านที่เป็นแผลมา
และยังต้องหาจังหวะที่ไม่มีรถวิ่งผ่าน เผื่อว่าตอนพ่นสเปรย์แมวจะตกใจวิ่งเตลิดลงไปบนถนน
หลังจากพ่นเบตาดีนให้แมว และสเปรย์นาโนที่มาถึงภายหลัง แผลแมวดีขึ้น

สถานการณ์เหมือนจะดีขึ้น แต่ดันมีสิ่งที่ทำให้ผมต้องกระวนกระวายใจเกิดขึ้น
หลังเลิกงาน ผมไปหาแมว แมวไม่ออกมา ผมรอจนถึงสามทุ่ม แมวก็ไม่ออกมา
ผมฟุ้งซ่านมาก เป็นห่วงแมว กลัวแมวจะมีอันตราย ผมจำเป็นต้องกลับไปหอก่อน
เพราะ ต้องอ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวสอบใบประกอบวิชาชีพ
ใกล้ถึงวันสอบแล้ว แต่ถึงผมจะมีภารกิจสำคัญ ผมก็ต้องเจอแมวจนได้
เวลาเกือบ ๆ เที่ยงคืน ผมเดินออกมาหาแมว แมวออกมาแล้ว ถ้าแมวไม่เจอผม แมวไม่มีอาหารกินแน่ ๆ
เวลานี้ป้าแม่ค้าที่ให้อาหารแมวกลับไปแล้ว

ช่วงเวลานี้ เป็นช่วงที่แมวออกมาไม่เป็นเวลามาก ๆ บางวันก็ออกมาตั้งแต่ 4 โมงเย็น
บางวันก็ 5 ทุ่ม เที่ยงคืน ไม่รู้ว่ามีอะไรหรือเปล่า


วันที่เริ่มมีความหวังก็มาถึง
แมวให้สัมผัสตัวได้เบา ๆ แล้ว ไม่หนีแล้ว ปัญหาต่อไป คือ จะพาแมวไปอย่างไร
ยอมให้สัมผัส ไม่ได้หมายความว่าจะยอมให้อุ้มเข้ากรง ตะกร้า หรือกระเป๋า

มีโอกาสได้รู้จักคุณเหมียว อารีย์ ผ่านเว็บ pantip
เธอบอกว่าแมวไม่เชื่องต้องจับหนังหลังคอ ดึงขึ้น และใช้มือช้อนใต้ก้น
เหมือนที่แม่แมวทำกับลูกแมว ตอนนี้แมวให้สัมผัสตัวได้แล้ว
เธอแนะนำว่าลองซ้อมจับหลังคอแล้วลองยกดูก่อน
วันต่อไปให้ลองยกสูงขึ้นเรื่อย ๆ เพื่อให้แมวชินก่อน จากนั้นก็ใส่ตะกร้า ผูกเชือก 4 จุด
ผมทำตามที่เธอแนะนำ แต่ซ้อมได้ไม่กี่ครั้ง สถานการณ์เริ่มบีบบังคับ

เย็นวันที่ 26 สิงหาคม 2016 มีพ่อค้ารถเข็นขายปลาหมึก ไม่เคยเห็นขายตรงนี้มาก่อน
มาตั้งร้านตรงที่แมวอยู่ ผมกลัวเขาเหยียบหางแมว เพราะ ดูจะไม่สนใจใยดีเลยว่ามีแมวอยู่
ผมเฝ้าแมวจนค่ำ แมวอยู่ในจุดที่ค่อนข้างดี ดีพอที่ผมจะวางตะกร้าใกล้ ๆ แมว
และสามารถใช้มือจับหลังคอแมวและยกแมวเข้าตะกร้าได้
แต่ผมซ้อมไม่กี่ครั้งเองนะ ตอนที่ซ้อมก็แค่จับหลังคอและยกขึ้นนิดหน่อย
ขาหน้าของแมวไม่ลอยด้วย แต่สถานการณ์เป็นใจมาก

ผมตัดสินใจรีบไปซื้อตะกร้าจากร้านค้าแถวนั้น ส่วนเชือกผมนำติดตัวมาด้วย
ผมจับหนังหลังคอแมว ดึงขึ้นพร้อมช้อนใต้ก้น เอาใส่ตะกร้า แล้วปิดทันที
ท่ามกลางกำลังใจจากแม่ค้าหลายคนบริเวณนั้น เชือกไม่ได้มัด เพราะ มัดไม่ได้จริง ๆ
สุดท้ายก็จับแมวได้แล้ว จึงพากลับหอ นับแต่นี้และต่อไปแมวได้มาอยู่กับผมถาวร
ชีวิตผมและแมวตัวนี้ได้เปลี่ยนไปตลอดกาล

ผมให้แมวปรับตัวอยู่ในห้องประมาณ 1 เดือน จึงพาไปโรงพยาบาล
สัตวแพทย์ไม่สามารถประเมินได้ชัดเจนว่าแมวอายุเท่าไหร่
เพราะ แมวโตแล้ว ประเมินอายุค่อนข้างยาก
แมวตรวจพบว่าเป็นโรคไต และเอดส์แมว และยังมีปัญหาเรื่องปอด

ทุกวันนี้แมวยังอยู่กับผม ได้รับการทำหมัน ทำวัคซีน มีป่วยบ้างตามปกติ
เวลาป่วยก็พาไปรักษา ทุกวันนี้แมวสุขสบายดีครับ ไม่แสดงอาการของโรคเอดส์แมวเลย ^^