อาถรรพ์ภาพเด็กชายร้องไห้!? (The Crying Boy)

ถ้าใครสักคนพูดขึ้นมาว่า สิ่งของบางอย่าง นำพาโชคร้ายมาให้ คนฟังคงไม่เชื่อเท่าไร
แต่ถ้ามีเหตุการณ์ที่สอดคล้องกับคำพูดดังกล่าวเกิดขึ้นซ้ำๆ...ความรู้สึกคงต้องเปลี่ยนไป!

เมื่อครั้งที่หนังสือพิมพ์ เดอะซัน (The Sun) ตีพิมพ์ข่าว Blazing Curse of the Crying Boy!
(คำสาปที่ประดุจเพลิงผลาญของเด็กชายซึ่งกำลังร้องไห้) เมื่อวันที่ 4 กันยายน ค.ศ. 1985
เคลวิน แมคเคนซี (Kelvin Mackenzie) บรรณาธิการหนังสือพิมพ์ฉบับนี้ไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่า
จะมีเหตุการณ์ชวนหวาดผวาดเกิดขึ้นจากข่าวนี้



อย่างไรก็ดี สิ่งที่เกิดขึ้นตามมาพิสูจน์ให้แมคเคนซีรู้ในภายหลังว่า เขาคิดผิด...

แต่ไหนแต่ไรมา เดอะซัน จะรวบรวมข่าวปกิณกะให้ชาวเมืองผู้ดีได้พูดถึงกันพอสนุกปาก ซึ่งแต่ละข่าวก็มักจะได้รับ
ความสนใจไม่เกินข้ามวัน แต่ข่าวเหตุการณ์ไฟไหม้บ้านของ นายรอน และ นางแมรี่ ฮอลล์ (Ron and Marry Hall)
ที่เมืองรอเทอรัม (Rotherham) กลับได้รับการพูดถึงอย่างกว้างขวางเป็นประวัติการณ์



สามีภรรยาผู้สูญเสียคู่นี้ให้สัมภาษณ์ผู้สื่อข่าวว่า ต้นเพลิงเกิดจากกระทะย่างไส้กรอกในห้องครัวซึ่งอยู่ด้านหลังของตัวบ้าน
หลังเกิดเหตุ เพลิงได้ลุกลามไปทั่วทั้งชั้นและโหมขึ้นไปยังชั้นสอง หลังจากเพลิงสงบ พวกเขาเดินสำรวจความเสียหาย
ที่เกิดขึ้นและพบว่า ทรัพย์สมบัติที่หลงเหลืออยู่เพียงชิ้นเดียวคือรูปภาพใบหนึ่ง!

รูปภาพใบนี้เป็นภาพในชุด The Crying Boy (เด็กชายร้องไห้) ซึ่งวาดโดย G Bragolin จิตรกรชาวสเปน
ซึ่งอันที่จริงแล้วภาพนี้ไม่ใช่ภาพต้นฉบับ แต่เป็นหนึ่งในภาพที่พิมพ์ก็อปปี้ขึ้น
(แมคเคนซีประมาณไว้ว่าน่าจะผลิตออกมามากถึง 50,000 ใบ) และนำเข้ามาวางขายในห้างสรรพสินค้า
ในประเทศอังกฤษในช่วงทศวรรษ 1960 – 1970



ที่จริงแล้วภาพชุดนี้มีการผลิตขึ้นมาหลายรูปแบบ แต่สิ่งที่เหมือนกันคือจะเป็นภาพของเด็กผู้ชายวัยตั้งแต่ 4 – 7 ขวบ
แม้ว่าเด็กๆ จะมีสีผม สีตา และสวมเสื้อผ้าที่แตกต่างกัน แต่ทุกคนจะมีหยาดน้ำตาบนสองข้างแก้มเหมือนกันหมด
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าภาพชุดนี้จะเป็นภาพที่ดูแล้วหดหู่ แต่กลับได้รับความนิยมอย่างยิ่ง จนศิลปินคนอื่นออกมาวาดรูป
ในลักษณะนี้มากมาย รวมๆกันแล้วหลายหมื่นก็อปปี้ และผู้ซื้อโดยมากจะเป็นผู้หญิง

กลับมาที่รอนและแมรี่ ฮอลล์ อีกครั้ง เมื่อทั้งคู่เห็นว่าภาพวาดใบนี้หลงเหลืออยู่ในขณะที่ทรัพย์สมบัติทั้งหมดวอดวาย
ในกองเพลิง พวกเขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา ยิ่งเห็นภาพใบนี้ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน พวกเขาก็ยิ่งปักใจเชื่อว่า
เพลิงไหม้เกิดขึ้นจากคำสาปของรูปภาพใบนี้

นอกจากนี้คนที่ทำให้ความเชื่อของรอนและแมรี่ ดูมีน้ำหนักมากขึ้นคือ ปีเตอร์ ฮอลล์ (Peter Hall) น้องชายของรอน
ที่ทำงานเป็นพนักงานดับเพลิงประจำสถานีดับเพลิงของเมืองรอเทอรัม และ อลัน วิลคินสัน (Alan Wikinson)
หัวหน้างานของปีเตอร์ ทั้งคู่ให้สัมภาษณ์ผู้สื่อข่าวว่า พวกเขาเคยเห็นภาพเด็กชายร้องไห้ในบ้านที่ถูกไฟไหม้มาแล้ว
นับครั้งไม่ถ้วน ภาพเหล่านั้นหงายหน้าขึ้นและไม่โดนไฟเผาแม้แต่นิดเดียว!

อลัน วิลคินสัน ให้สัมภาษณ์ว่า เขาคิดว่าสาเหตุของเพลิงไหม้ น่าจะมาจากความประมาทมากกว่า แต่เขาก็ไม่สามารถ
อธิบายได้ว่า เหตุใดจึงมีแต่ภาพในชุดเด็กชายร้องไห้เท่านั้นที่ไม่เป็นอะไรเลย

หลังจากที่นำเสนอข่าวนี้ไปไม่นาน ผู้อ่านจากทุกสารทิศส่งจดหมายเล่าเรื่องราวร้ายๆที่พวกเขาคิดว่าเกิดเพราะคำสาป
จากรูปภาพชุดนี้มายัง เดอะซัน ไม่ว่าจะเป็นเหตุการณ์ไฟไหม้ ความเจ็บป่วย การเสียชีวิตของคนในครอบครัวอย่างกะทันหัน ฯลฯ
บางฉบับเล่าว่า ภาพสามารถขยับได้เอง หรือรูปภาพทำให้ลูกหลานในบ้านหวาดกลัว เจ้าของจดหมายฉบับหนึ่งเล่าว่า
เขาพยายามเผาภาพเด็กชายร้องไห้ที่เขามี แต่ปรากฏว่าภาพไม่ไหม้ไฟ จนเขาไม่กล้าจะทำลายมันอีกเป็นครั้งที่สอง

แมคเคนซีได้รับทั้งข่าวสารและเสียงตามสายเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่อเนื่องกันมานานถึง 6 สัปดาห์
ในที่สุดเขาจึงได้ลงประกาศว่า

“ถ้าคุณกังวลกับภาพเด็กชายร้องไห้ที่แขวนอยู่ในบ้านคุณ ก็จงส่งมาให้เราทันที
เราจะทำลายภาพพวกนี้ให้คุณเอง แล้วดูซิว่าจะมีคำสาปเกิดขึ้นไหม”

และแล้วภาพเด็กชายร้องไห้หลากหลายแบบจากหลายมุมเมือง จำนวนกว่า 2,500 ใบก็ถูกส่งมายังสำนักงานของ เดอะซัน
บนถนน Bouverie Street บางภาพมีความสูงเกือบ 4 เมตร ทั้งหมดถูกเผาทำลายไปในคืนวันที่ 31 ตุลาคม
หรือคืนฮาโลวีนของปีนั้น



ประมาณหนึ่งปีถัดมา เกิดความวุ่นวายขึ้นภายในสำนักงานของ เดอะซัน คนงานส่วนหนึ่งเผากระดาษที่เป็นวัตถุดิบ
เพื่อทำการประท้วง ทำให้หลายคนอดไม่ได้ที่จะคิดถึงการเผารูปภาพเด็กชายร้องไห้เมื่อปีที่แล้ว และกล่าวว่า

“ในที่สุดคำสาปได้หวนกลับมาทำร้ายคนที่ขุดคุ้ยเรื่องนี้เป็นคนแรก”

ในปี ค.ศ. 2000 ทอม สเลเมน (Tom Slemen) ได้รวบรวมเรื่องภาพอาถรรพ์นี้ไว้ในหนังสือเรื่อง Haunted Liverpool
ของเขาด้วย




สเลเมนอ้างว่า G Bragolin เป็นนามแฝงของ เซวิลล์ หรือ อะมาดิโอ บราโกลิน (Seville / Amadio Bragolin)
ซึ่งได้วาดรูปนี้ขึ้นในปี ค.ศ. 1969

แท้จริงแล้วนายแบบของภาพวาดชุดนี้คือเด็กชายที่วิ่งเล่นอยู่บนท้องถนนในกรุงมาดริด ซึ่งเซวิลล์พบเข้าโดยบังเอิญ
ขณะกำลังเดินเล่น นายแบบตัวเล็กของเขาไม่ยอมพูดและมีดวงตาที่เศร้ามาก บาทหลวงในนิกายคาทอลิกรูปหนึ่งบอกเซวิลล์ว่า
เด็กคนนี้ชื่อว่า ดอน โบนิลโล (Don Bonillo) เด็กชายเคยเห็นพ่อแม่ของตัวเองเสียชีวิตในกองเพลิงต่อหน้าต่อตา
แต่ตัวเองหนีรอดมาได้ บาทหลวงยังเตือนเซวิลล์ว่าอย่าไปยุ่งกับเด็กคนนี้ เพราะที่ที่เด็กคนนี้อยู่มักจะมีเหตุการณ์ไฟไหม้
ที่แปลกประหลาดเกิดขึ้นเสมอ




เซวิลล์ไม่เชื่อคำเตือนของบาทหลวงและรับเด็กชายมาเลี้ยงดู นับแต่นั้นเขาก็ขายภาพวาดได้มากขึ้น กระทั่งวันหนึ่งก็เกิด
ไฟไหม้ขึ้นจริงๆ เซวิลล์โกรธมากจนออกปากไล่เด็กชายออกจากบ้าน และไม่มีใครเคยพบเห็นเด็กชายคนนี้อีก
ต่อมาในปี ค.ศ. 1976 เกิดอุบัติเหตุรถพลิกคว่ำไฟลุกไหม้ทั้งคันที่ถนนนอกเมืองใกล้กับเมืองบาร์เซโลนา
ซึ่งเอกสารระบุว่าผู้ตายมีชื่อว่า ดอน โบนิลโล

ไม่มีใครรู้ว่าดอน โบนิลโล คนที่เสียชีวิตคือเด็กชายในรูปหรือไม่ และไม่มีการอธิบายว่าทำไมผู้คนยุคนั้นจึงนิยมประดับรูป
ที่เศร้าโศกเช่นนี้ไว้ในบ้านของตน รวมทั้งไม่มีใครกล้าฟันธงว่า ไฟไหม้ที่เกิดขึ้นนั้นเกิดจากคำสาปของรูปภาพชุดนี้หรือไม่
แต่เรื่องราวของภาพอาถรรพ์ยังได้รับการพูดถึงเป็นระยะๆ จนกลายเป็นตำนานของเมือง (Urban Legend)
ที่ชาวอังกฤษรู้จักกันดี กระทั่งปัจจุบันก็ยังมีข้อความที่ส่งต่อกันทางอินเทอร์เน็ตเกี่ยวกับภาพเด็กชายร้องไห้นี้...

“วันนี้ฉันจัดเก็บทรัพย์สมบัติของคุณยายแล้วพบว่าท่านเก็บรูปภาพไว้ใบหนึ่งอย่างมิดชิด ฉันรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที
เพราะเมื่อดูดีๆ แล้วฉันก็ฉุกคิดขึ้นมาว่า ภาพใบนี้เป็นภาพของเด็กชายที่กำลังร้องไห้!...”

แม้จะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ถ้าเป็นคุณ...คุณยังจะกล้าเก็บภาพนี้ไว้อีกหรือเปล่า

credit :: askmedia.co.th