กะเทาะชีวิต”ลูกหาบ”ภูกระดึง หยดเหงื่อแลกกับความสุขของครอบครัว

 

 

 ในที่ราบยอดภูกระดึงที่ระดับความสูงประมาณ 1,200-1,350 เมตรจากระดับน้ำทะเล และต้องเดินขึ้นภูเขาอีก 11 กิโลเมตร หรือที่เรียกว่า “11 กิโลแม้ว” แต่การนำสัมภาระเดินทางขึ้นยอดภูกระดึง ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะต้องพบกับร่างกายมีน้ำหนักเพิ่มอีก 2-3 เท่า เนื่องจากความเหนื่อยล้า ก่อนจะสามารถ…

 

 “ครั้งหนึ่งในชีวิต..เราคือผู้พิชิตภูกระดึง”…!!!

 แต่ผู้ที่จะช่วยบรรเทาแบกสัมภาระให้เราสบายคงเป็น”ลูกหาบ”อาชีพรับจ้างแบกของขึ้นภูเขา นักท่องเที่ยวเห็นแล้วต้อง”ทึ่ง”กับบทบาทความเป็น”พ่อ แม่” ต้องแบกสัมภาระนานาชนิด วันละ 60-90 กิโลกรัม เช่น ผักสด ผลไม้ และสินค้าอีกหลายรายการ ซึ่งเป็นของกลุ่มพ่อค้า แม่ค้า เปิดร้านให้บริการนักท่องเที่ยวอยู่บนภูกระดึง สิ่งเดียวที่ออกจากปากพวกเขาคือ…เพื่อครอบครัว และหาเงินส่งลูกเรียนให้ได้รับปริญา

 

 

 ในช่วงเดือนธันวาคมของทุกปี เป็น”วันพ่อแห่งชาติ” วันนี้ “สกู๊ปแนวหน้า” จึงอยากจะยกย่อง อาชีพลูกหาบของพ่อ-แม่…ตัวอย่าง…กลับอาชีพที่เลือกไม่ได้ เพราะความจน ต้องทนแบกสิ่งของมุ่งมั่นเพื่อให้”ลูก-ครอบครัว”อยู่กันอย่างสบาย…ฝันเพียงปลายชีวิตอย่างเห็นลูกที่ส่งเรียนรับปริญญา เพื่อหวังจะกลับมาดูแลในยามแก่ชรา..

 

 นายบุญเพ็ง พีระชัย อายุ 47 ปี และ นางคำสิงห์ พีระชัย อายุ 40 ปี ภรรยาคู่ใจ ทั้ง 2 ยึดอาชีพลูกหาบมานานกว่า 20 ปี ถ่ายทอดความรู้สึกของความเป็นพ่อแม่ ว่า ตน และภรรยา มีอาชีพทำไร่ ทำนา และรับจ้างทั่วไป หลังจากหมดฤดูกาลเก็บเกี่ยวข้าว จะเป็นช่วงเทศกาลนักท่องเที่ยวแห่ขึ้นภูกระดึง พอดี ในระยะ 4 เดือน ช่วงเวลาสั่นๆ ที่ลูกหาบร่วมอาชีพ 400 กว่าชีวิต ต้องรีบกอบโกยหาเงินก้อนเก็บไว้ใช้จ่ายในครอบครัว และอีกส่วนก็ส่งลูกกำลังเรียน ปวส.2 ในตัวจังหวัดเลย

 

 

ทุกวันต้องตื่นนอน 05.00 น. ประกอบกิจวัตรประจำเสร็จ ออกจากบ้านมายังสำนักงานอุทยานแห่งชาติภูกระดึง ตั้งแต่ท้องฟ้ายังไม่ทันสว่าง เพื่อมารอตามคิวแบกของ ตนรับน้ำหนักแบกสิ่งของได้ประมาณ 60-70 กิโลกรัม ส่วนภรรยา จะแบกน้ำหนักได้ประมาณ 30-40 กิโลกรัม ส่วนค่าตอบแทนจะอยู่ที่กิโลกรัมละ 15 บาท ระยะเวลาในการเดินทาง 11 กิโลเมตร จะใช้เวลาตั้งแต่ตีนภูจนถึงยอดประมาณ 5-6 ชั่วโมง เนื่องจากทางที่ขึ้นนั้นจะเป็นช่องทางขึ้นเขา การเดินต้องค่อยเป็นค่อยไป ต้องควบคุมจังหวะการเดินทุกย่างก้าวต้องสัมผัสกัน จะรีบเดินไม่ได้ เพราะจะทำให้เหนื่อยมาก และอาจจะเกิดการผิดพลาดทำให้สิ่งสัมภาระของนักท่องเที่ยวเกิดความเสียหายได้

 

 “ผมรับอาชีพลูกหาบมากว่า 20 ปี ร่างกายก็เริ่มชรา ลงทุกวัน ไม่รู้ว่าจะทำอาชีพนี้ได้อีกนานแค่ไหน ความฝันอยากจะเห็นลูกรับปริญญาตรี แต่ก็ไม่รู้ว่าจะถึงวันนั้นหรือไม่ คงต้องดูสภาพร่างกาย หากยังแข็งแรงก็จะยังทำลูกหาบต่อไป”นายบุญเพ็ง กล่าว

 

 เช่นเดียวกับ นายนิน แบบเมือง อายุ 53 ปี ยึดอาชีพลูกหาบมา 3-4 ปี บอกว่า รายได้ของครอบครัวส่วนใหญ่มาจากรับจ้างทั่วไปวันละ 150 บาท แต่ต้องส่งลูก 2 คน กำลังเรียนอยู่ คนแรกเรียนอยู่ชั้น ม.3 ส่วนคนที่2 เรียนอยู่ชั้น ม.1 และกำลังเริ่มใช้เงินเพิ่มมากขึ้นทุกวัน ในอนาคตเมื่อลูกคนแรก เรียนจบชั้น ม.6 ต้องออกไปเรียนในต่างจังหวัด คงต้องใช้เงินมากขึ้นหลายเท่า ในช่วงเรากำลังมีแข็งแรง จึงต้องพยายามเก็บเงินให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนที่จะหมดแรง เพราะทุกวันนี้ก็รู้สึก ว่า เริ่มมีอาการปวดตามข้อกระดูก และกล้ามเนื้อ ในบางครั้งปวดจนต้องไปหาหมอ และรับยามาทาน แม้แต่บางครั้งหมอ บอกให้พักร่างกาย โดยการหยุดหาบสัมภาระในระยะหนึ่ง แต่ก็ไม่สามารถหยุดได้ เพราะความจน ต้องหาเงินมาจุนเจือครอบครัว แต่บางครั้งนักท่องเที่ยวที่เคยมาทุกปี เห็นว่าเราแบกสัมภาระหนัก บางครั้งก็จะซื้อยาประเภทยานวดกล้ามเนื้อมาแจกให้ลูกหาบด้วย

 

 นอกจากเรารับจ้างหาบสัมภาระ ในบางครั้งที่พบกับนักท่องเที่ยวเกิดอุบัติเหตุ หรือได้รับบาดเจ็บ เรายังมีหน้าที่ค่อยดูแล แม้แต่บางครั้งต้องแบกนักท่องเที่ยวที่ได้รับบาดเจ็บลงมาส่งให้กับเจ้าหน้าที่ด้วยเช่นกัน

 ในช่วงฤดูหนาวนักท่องเที่ยวจะแห่ขึ้นภูกระดึงมากเป็นพิเศษ จึงทำให้มีรายได้เพิ่มมากขึ้นจากการรับจ้างแบกสัมภาระ ซึ่งลูกหาบแต่ละคนจะมีรายได้ในช่วงนี้ปีละประมาณ 20,000-30,000 บาท ถือว่าคุ้มค่ากับค่าแรงสำหรับพวกเรา โดยเฉพาะวันหยุดติดต่อกันหลายวัน เช่น วันพ่อแห่งชาติ วันรัฐธรรมนูญ หรือวันหยุดเทศกาลยาว ลูกหาบจะได้หาบสูงสุดถึง 3 รอบ ใน 3 รอบต้องใช้เวลาตั้งแต่เช้า จนถึงเช้าของอีกวัน เนื่องจากแต่ละคนแบกรับน้ำหนัก 60-80 กิโลกรัม ต้องใช้เวลาในการเดินทางขึ้นภูเขานาน หลังจากหมดฤดูกาลท่องเที่ยว ลูกหาบทุกคนก็จะทำไร่ทำนาตามปกติ

 

 ขณะที่ นายสำเนียง ศรีทาดี ยึดอาชีพลูกหาบมา 10 ปี บอกว่า การที่เข้ามารับจ้างแบกหาบสัมภาระ เพราะทุกคนต้องการเงินที่สุจริตกับอาชีพในค้าจ้างครั้งละไม่กี่ร้อยบาท แต่ในบางครั้งลูกหาบทุกคนก็รู้สึกว่าอาชีพเราต้องเสี่ยงกับคุกอยู่ตลอดเวลา หรือเสี่ยงกับการเป็นผู้ถูกกล่าวหาว่าขโมย ที่นักท่องเที่ยวแกล้งเราเพียงเพราะไม่อย่าจะจ้างค่าแรงเรา บอกว่าทำของหาย กล่าวหาว่าลูกหาบที่แบกขึ้นมาขโมยไป ซึ่งกระบวนการตรวจสอบเหล่านี้จะเป็นเจ้าหน้าที่อุทยานฯ หากมีการหายไปจริง หรือสิ่งของเกิดความเสียหาย ลูกหาบจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้แต่ลูกหาบจะเอาไป หรือไม่ก็ตาม ต้องรับผิดชอบ หากไม่รับผิดชอบก็ต้องถูกดำเนินการตามกฎหมาย

 

 นอกจากนี้ก็ยังมีบางคนที่หาของไม่เจอ ก็บอกว่าพวกเราเอาไป แต่สุดท้ายปรากฏว่าเพื่อนเขายกไปให้ เหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นบ่อย แล้วพวกเราก็โดนด่าทุกที บางคนก็ขอโทษ ส่วนบางคนกลับสะบัดตูดหนีไปเลย ก็อย่างว่าแหละพวกเรามันเป็นลูกหาบจนๆ มีการศึกษาน้อยต้องเจียมเนื้อเจียมตัว ไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไร

 

 นั้นเป็นการถ่ายทอดอาชีพลูกหาบ แม้เขาจะเหนื่อย และลำบาก แค่ไหน แต่ทุกคนยังคงต่อสู้ เพื่อแลกกับค่าจ้างที่จะช่วยให้ชีวิต ของพวกเขามีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นกว่าเดิม