นี่มันชีวิตกู!! เป็นเรื่องราวที่โดนใจชาวเน็ตมากที่สุด

เป็นเรื่องราวชีวิตของมนุษย์เงินเดือน ที่ใครๆหลายคนก็ต้องเจอแบบนี้ คือร้องอ่านบทความที่เขาเขียนแล้ว เฮ้ยมันใช่เลยอ่ะ จะโดนสักแค่ไหนเรามาลองไปอ่านดูพร้อมๆกันเลยนะครับ

มาสายไม่ด่าก็หักเงินกู
ทำงานช้าก็ว่ากูขี้เกียจ
จะไปขี้ไปห้องน้ำยังต้องขออนุญาต

กูป่วยก็หาว่าตอแหล บังคับให้หาใบรับรองแพทย์มายืนยัน!

สรุป…เป็นพ่อกูหรอ??

เป็นลูกน้องเข้างานต้องตรงเป๊ะ

เป็นหัวหน้าเข้างานบ่ายก็ได้.....

แดกข้าวเที่ยงกูแดกข้างบริษัท

ร้านอีป้ากูแดกมาตั้งแต่ลูกมันยังเด็ก

นี่ลูกมันมีผัว3-4คนแล้ว ไม่อร่อยแต่ต้องทนแดก กลัวกลับมาทำงานที่สั่งไวเมื่อเช้าไม่ทัน

ส่วนพวก

แดกข้าวเที่ยงหรือข้าวเย็นกูยังงง

ออกจากบริษัท11โมงบอกไปแดกข้าว กลับมาอีกทีบ่าย3!!!

เข้ามาถึงก็ถามงานที่สั่งใว้เมื่อเช้า..เสร็จยัง???

จำไว้นะครับ

บริษัทอะมันไม่ใช่พ่อเรา!!

มันไม่เห็นเราเป็นญาติมันด้วย

มันยิ้มให้คุณเพราะคุณทำงานให้มัน

คุณรู้มั้ย??

ลาออกกับไล่ออกเหมือนและไม่เหมือนกัน!! ลาออกกับไล่ออกเหมือนคือตกงานเหมือนกัน

ที่ไม่เหมือนคือ

ลาออกคุณได้คิดได้วางแผนได้ออกแบบชีวิตตัวเอง คุณอาจจะวางแผนว่าจะออกไปหางานที่ใหม่ทำ

หรือวางแผนออกไปค้าขาย

ไล่ออกคุณแม่งไม่ได้เตรียมการ

ไม่ได้วางแผนไม่ได้ตั้งตัว ไม่ได้..เลือกเอง!!

เชี่ย!!!!….นี่มันชีวิตกูนะเว้ย!!

กูต้องเลือกเองสิว่ะ!!!!

17-18ปีแล้วครับผมได้เขียนใบลาออกครั้งสุดท้าย ออกจากการเป็นลูกจ้าง ออกจากชีวิตเก่า

ออกมาเป็น…ขี้ข้าตัวเอง!!!

กำหนดชีวิตตัวเอง

ผมยกตัวอย่างง่ายๆนะ

คุณเป็นพนักงานแบงค์ที่เก่งที่สุดในโลกแล้วไง?? เก่งแล้วคุณจะได้เป็นเจ้าของแบงค์ป่าว???ทำจนวันตายก็ไม่ได้เป็นเจ้าของแบงค์!!!

แต่!!

ถ้าคุณทำบะหมี่เก่ง/อร่อย

วันนึงคุณมีโอกาศเป็นเจ้าของโรงงาน/เจ้าของแบรนด์บะหมี่ได้!!

จะเจ๊งตอนไหน?

ตอนนี้ตอนที่อายุยังน้อยล้มแล้วลุกได้แก้ตัวได้ หรือจะล้มตอนอายุ45-50

เจ๊งธุระกิจตอนอายุขนาดนั่นนี่จองเมรุเลยนะ!!!

เลือกเอานี่มัน…ชีวิต!!!

Cr สิริทัศน์ สมเสงี่ยม