เมื่ออกหัก…ธรรมะช่วยอะไรได้บ้าง ?

                 เป็นปกติธรรมดาอยู่แล้วสำหรับ คู่รักที่ต้องมีการกระทบกระทั่งกัน แต่บางคู่ก็รุนแรงจนต้องแยกทางสร้างความเสียใจให้กับบุคคลนั้นๆได้เช่นกัน  วันนี้เลยอยากเสนอหัวข้อธรรม ที่จะช่วยบรรเทาความเศร้าให้กับคู่รักที่ต้องพลักพรากจากกันไป

           อย่างที่ได้เคยระบุใว้ในหลายบทความแล้วว่าแท้จริงความเศร้าโศกเสียใจนั่นมีอำนาจความยึดมั่นถือมั่นที่เต็มเปี่ยมไปด้วยแรงตัณหา เป็นเหตุ เพราะฉะนั้นเราก็จะดับเหตุแห่งความเศร้าโศกเสียใจนั้น ด้วยหลักแห่งพระ อริยะสัจ สี่ประการนี่คือ

• ทุกข์ ความไม่สบายกายไม่สบายใจ
• สมุทัย คือเหตุที่ทำให้เกิดทกข์
• นิโรธ คือหนทางดับทุกข์
• มรรค คือวิธีปฏิบัติให้ถึงความดับทุกข์

เพราะฉะนั้นเราก็ต้องเริ่มต้นที่จะต้องเรียนรู้ความทุกข์ก่อนเป็นลำดับแรก โดยต้องอาศัย สติเป็นเครื่องระลึกถึงความเศร้าโศกเสียใจที่ตนเองได้รับ หรือพูดง่ายๆก็คือต้องรู้ตัวก่อนว่าตัวเอง อกหักเพื่อที่จะได้ซึมซับความเจ็บปวดและรู้ว่าทุกข์นั้นอยู่ที่ตรงไหน แล้วใช้สติพิจารณาว่าเหตุใดชีวิตคู่จึงไปกันไม่ได้ เหตุใดจึงถูกคนรักทอดทิ้ง คือต้องตั้งสติให้มากๆเพื่อประคับประคองจิตใจให้ทรงอยู่กับเนื้อกับตัว

         แล้วหลังจากนั้นเราก็มาหาสาเหตุว่าทำไมในเมื่อเวลาที่เขาทิ้งเราไป แล้วเราจะต้องเสียใจด้วย ในเมื่อเขาคนนั้นก็เกิดมาต่างคน ต่างที่ ต่างเวลา แล้วมาพบเจอกันได้ทำความรู้จักผูกพันธ์จนเปลี่ยนเป็นความรักความสิเนหาในที่สุด เมื่อต่างคนต่างไม่เข้าใจ หรือมีเหตุอันกระทำให้ต้องแยกทางกัน แล้วทำไมเราจะต้องเสียใจเล่า..? ความจริงแล้วเมื่อพิจารณาอย่างนี้แล้วก็จะเข้าใจได้เองว่า สาเตุที่เรายังเสียใจอยู่นั้น เพราะว่าความยึดมั่นถือมั่นว่าคนนั้น เป็นแฟน เป็นคู่รักของเรานั้นมันยังอยู่ในใจของเรามันก็เลยสร้างความเศร้าโศกให้เรา เพราะว่าเรามัวแต่คิดถึงเขามากกว่าจะนึกถึงความเศร้าใจของตัวเอง ก็เลยต้องมาประสบทุกข์ เพราะฉะนั้นหนทางดับทุกข์ในเรื่องนี้ก็คือ การทำลาย ความกำหนัด ความยึดมั่นถือมั่นว่าคนนั้นเป็นของเรา คนนั้นเป็นคู่รักของเราออกไปจากหัวใจของเราให้ได้

แล้วเราจะทำลายมันไปได้ยังไง…?

อันที่จริงแล้วสิ่งต่างๆเหล่านี้มันอาศัยอยู่ได้เพราะว่า มันมี อวิชชา และ โมหะ คือความหลงผิดอยู่ในหัวของเรามาคอยบดบังความจริงในสมองของเราทำไม่ให้เราเข้าใจในหลักธรรมและขาดปัญญาในการพิจารณา เพราะฉะนั้น เราจึงต้องทำลายอวิชชาทิ้งเสียไม่ให้มาบดบังปัญญาเราได้ การทำลายอวิชชาก็คือการพิจาณราความจริงที่เกิดขึ้นในชีวิต ทำความเข้าใจกับตัวเองว่า นี่คือความพลัดพราก ความไม่จีรังยั่งยืนของสรรพสิ่งทั้งหลาย คนเคยรักกันก็อาจเป็นศัตรูกัน คนเคยเกลียดกันอาจกลายเป็นคู่รักกัน ทุกอย่างล้วนไม่แน่นอน แม้กระทั้งจิตใจของเราที่กำลังเศร้าโศกอยู่นี้เราก็ไม่อาจควบคุมมันได้ นับประสาอะไรเล่ากับการที่จะควบคุมจิตใจคนอื่นให้กลับมารักเราเหมือนเดิม   เมื่อคิดได้ดังนี้แล้วปัญญาก็ย่อมเกิดขึ้นการปฏิบัติเพื่อความทุกข์นั่นเบาบางหายไปก็ย่อมเกิดขึ้น จิตใจก็ย่อมคลายความกำหนัด ไม่มัวพะว้าพะวงอยู่กับบุคคลที่พลัดพรากไป ชีวิตก็ย่อมกลับไปสู่ความสงบสุขเช่นเดิม ด้วยประการฉะนี้แล ฯ