แม่เป็นเด็กรักเรียน...ที่ไม่เคยได้เรียน

        ...ตั้งแต่เด็กจนโตสูงกว่าควาย แม่ได้แต่นั่งมองฉันทำการบ้านอยู่เงียบๆ จำได้แม่นว่า สมัยอยู่ประถม แต่ไม่แน่ชัดว่าป.อะไร แม่เคยชี้ไปที่ตัวอักษรแล้วถามว่า นี่ตัวอะไร???
        แม่ได้คำตอบ แล้วก็เงียบไป ที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นคือ เศษกระดาษที่แม่เขียนตัวอักษรเหมือนในสมุดที่ฉันคัดไว้ ฉันได้แต่คิดในใจ...แม่เขียนตัวใหญ่จัง และไม่เห็นว่าจะมีความหมาย เพราะมันคือตัวอักษรจาก ก - ฮ

      วันหนึ่ง การบ้านเลขที่ครูให้มา มันโคตรจะยาก สะกิดถามแม่ว่า ทำยังงัย ทำไม่เป็น ทำไม่ได้ ...แม่ตอบว่า ..."ค่อยๆ นึกสิ ครูสอนว่ายังงัย ครูพูดว่ายังงัย พูดให้ฟังหน่อยซิ"
สองแม่ลูก แหงนหน้ามองเพดาน ฉันนึกถึงคำครูในห้องเรียน แต่ไม่รู้ว่าแม่คิดอะไรอยู่ อาจจะนับจิ้งจกได้สองสามตัว
พอนึกขึ้นได้ ก็รีบเขียนใส่สมุด แม่นับจิ้งจกเสร็จแล้ว หันมาบอกว่า คิดออกแล้ว บอกให้ฟังซิ ทำยังงัย ... แม่ได้คำตอบ ลูกได้ทำการบ้านเสร็จ

      ....ในสมัยนั้น แม่เคยบอกว่า ไม่ได้เรียนหนังสือ เขียนไม่ได้ แต่แม่ไม่เคยทำให้เรื่องนี้มาเป็นปัญหาของลูก เพราะแม่อยู่ข้างๆ เสมอ เวลาที่ต้องก้มหน้าก้มตาทำการบ้าน แม่ไม่เคยพูดสักครั้งว่า ไม่รู้ ... คำนี้ไม่เคยออกจากปากแม่จริงๆ
     ...ถึงตอนนี้แม่เขียนหนังสือเก่ง และยังไม่ยอมหยุดเรียนรู้ เพราะไม่ว่าจะเป็นโทรศัพท์รุ่นไหน ตั้งแต่อาม่า ยันไอแพด แม่ใช้เป็นหมด ภาพตัวอักษรโย้เย้ของแม่ในตอนนั้น ได้ประกอบเป็นคำที่เพราะที่สุดในใจฉัน และมันเขียนว่า พากเพียร .....

                                                        ขอบคุณทุกท่านที่อ่านทุกตัวอักษร

หากโพสต์นี้ปรากฎในห้องชีวิตวัยรุ่น ...ต้องขออภัยผู้อ่าน หากควายน้อยจะยืนยันว่า  ชีวิตวัยรุ่นคงเกิดขึ้นไม่ได้ ...ถ้าไม่มีแม่
หากโพสต์นี้ปรากฎในห้อง gallery ... ต้องขออภัยผู้อ่าน หากควายน้อยจะยืนยันว่า ภาพประกอบ เป็นการแอบถ่ายที่ตื่นเต้นมาก

ซ้ำขออภัยค่ะ