บะหมี่ในอากาศ

บะหมี่ในอากาศ

คนทั่วไปเมื่อได้อุ้มลูกของตัวเอง จึงรู้ซึ้งถึงความเป็นพ่อ
หลายปีก่อน เขายุ่งอยู่กับกิจการงาน กลับบ้านดึกทุกวัน เมื่อผลักประตูบ้านเข้าไป ก็จะเห็นพ่อผู้ปลดเกษียณแล้วนั่งรอเขาอยู่ที่ห้องรับแขก
และเมื่อเขาเอื้อมมือไปเปิดสวิตช์ไฟ พ่อก็จะลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า
“กลับมาแล้วเหรอ? หิวไหม? พ่อต้มบะหมี่ให้กินนะ?”
เขาคิดว่า การกลับบ้านดึกก็เป็นบาปต่อพ่อที่คอยรอเขากลับมาแล้ว ไหนเลยจะกล้าให้พ่อมาต้มบะหมี่ให้กินในเวลาดึกดื่นอย่างนี้อีก ดังนั้น ทุกครั้งที่พ่อถาม เขาก็ตอบไปโดยไม่ต้องคิดว่า 
“ผมไม่หิวครับพ่อ ผมอิ่มแล้ว!”
เมื่อได้ยินลูกชายพูดแบบนั้น ผู้เป็นพ่อก็ได้แต่พยักหน้าแล้วก็เดินเข้าห้องไป
นั่นเป็นเวลาเดียวของทุกวันที่พ่อลูกจะได้พบหน้ากัน เพราะเขาต้องออกไปทำงานแต่เช้ามืดในขณะที่พ่อยังไม่ตื่น และเมื่อถึงเวลาลากกายสังขารอันอ่อนล้ากลับบ้าน ก็เป็นเวลาที่พ่อเตรียมตัวเข้านอน
คำพูดของสองพ่อลูกมีเพียงแค่ประโยคที่ว่า 
“หิวไหม?” 
“ผมไม่หิวครับพ่อ ผมอิ่มแล้ว!” 
“หิวไหม?” 
“ผมไม่หิวครับพ่อ ผมอิ่มแล้ว!”
ต่อมา เขาได้ทำงานบนเรือ ทำอย่างนั้นอยู่หลายปี จนสามารถสอบใบอนุญาตเป็นกัปตันเรือได้ และในการออกเรือครั้งนี้ เขาก็จะได้เป็นกัปตันเรืออย่างเต็มภาคภูมิ
ในขณะที่เรือออกสู่กลางมหาสมุทรแล้ว เขาก็ได้รับโทรเลขจากทางบ้านว่าพ่อของเขาป่วยหนัก แต่เรืออยู่กลางมหาสมุทร ต้องรออีก15วันถึงจะเข้าฝั่ง
เขาเฝ้านับเวลาที่อยู่บนเรือ แต่ละวินาทีมันช่างยาวนานเหลือเกิน และในช่วงเวลาอันแสนทรมานนั้น ภาพที่เขาพูดคุยกับพ่อก็ฉายออกมาเป็นฉากๆ 
“หิวไหม?” 
“ผมไม่หิวครับพ่อ ผมอิ่มแล้ว!” 
“หิวไหม?” 
“ผมไม่หิวครับพ่อ ผมอิ่มแล้ว!”
หากเขาตัดความคิดที่ว่าเป็นการรบกวนพ่อในยามดึก แล้วนึกถึงความรู้สึกของพ่อที่รอคอยเขาในแต่วะวันล่ะ?
หากเปลี่ยนจากคำว่า “ผมไม่หิว” เป็น “ผมหิวจังเลยครับพ่อ” วันนั้น บทสนทนาระหว่างพ่อลูกก็จะเปลี่ยนไป ไม่เงียบเหงาเป็นคำถามคำตอบแบบเดิมๆ และก็จบลงที่พ่อพยักหน้าแล้วเดินหันหลังเข้าห้องนอนไป
หากเป็น “ผมหิวมาก....” มันจะเป็นอย่างไร......? 
พ่อแก่ๆคนนี้ก็คงจะรีบกุลีกุจอเข้าครัวไปต้มบะหมี่ พร้อมกับคุยโอ้อวดฝีมืออันไม่เป็นสองรองใครของพ่อให้เขาได้ฟัง เขาก็จะได้นั่งต่อหน้าพ่อ คีบเอาเส้นบะหมี่คำโตๆเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย พ่อก็จะได้ชื่นใจที่ลูกชายได้ชิมบะหมี่ฝีมือของตัวเอง
แม้จะเป็นช่วงสั้นๆ พ่อลูกก็จะสนทนากัน พ่อก็จะได้รู้ว่าวันนี้เขาได้พบเจอกับปัญหาอะไรมาบ้าง เขาก็จะได้รู้ว่าวันนี้พ่อได้ทำอะไรไปบ้าง 
เขาจะได้กล่าวคำว่า “ขอบคุณครับพ่อ บะหมี่ของพ่ออร่อยสุดยอดไปเลย!” พ่อก็จะรู้สึกเป็นสุขใจที่วันนี้จบหน้าที่ของตัวเองได้อย่างสมบูรณ์
ก็จะไม่มีความเสียใจ เพราะประโยคเดิมๆที่ว่า “ผมไม่หิว” 
บะหมี่มื้อดึกที่พ่ออยากต้มให้ลูกชายกินไม่เคยสำเร็จสักครั้ง เพราะลูกคิดว่านั่นคือความกตัญญู
บะหมี่ชามนี้กลายเป็นบะหมี่ในอากาศ ภาพที่พ่อพยักหน้าด้วยความผิดหวังตอกย้ำในห้วงความคิดของเขาไม่จบสิ้น
เมื่อเรือเทียบฝั่ง ใบอนุญาตกัปตันไม่มีค่าสำหรับเขาเสียแล้ว เขาทิ้งเงินเดือนอันสูงลิ่วที่ใครๆก็ปรารถนา กลับไปทำงานเข้าเช้าออกบ่ายเหมือนคนปกติทั่วไป แต่พ่อก็ได้จากเขาไปเสียแล้ว 
ฟ้ายังเมตตาให้เขามีโอกาสได้แก้ไข เพราะเขายังเหลือแม่ให้ได้ดูแล