บาปและกรรมของลูกกับแม่

09:01 PM

ตอนเด็กๆข้าพเจ้าดื้อ ซน และเถียงแม่

พอโตมาข้าพเจ้าได้เรียนรู้ธรรมะ พยามเปลี่ยนนิสัย ขอขมาแม่หลายครั้งในเรื่องในอดีต ขออโหสิแม่ซ้ำๆกับเรื่องเก่าๆ แม่ให้อโหสิทุกครั้ง

แต่แล้วก็เกิดเรื่องเข้าใจผิดกัน เป็นเรื่องเล็กที่ข้าพเจ้ายัง งง ว่าแม่โกรธเพราะอะไร

แม่ ชวนข้าพเจ้าไปทำบุญสถานที่หนึ่ง แต่มันต้องเดินทาง ข้าพเจ้าก็พูดไปแบบ ไม่ได้คิดอะไรมาก คือไม่เห็นความจำเป็นว่าจะเดินทางเพราะอะไร ทำบุญวัดไหนใกล้ไกลก็น่าจะเหมือนกันถ้าเจตนาดี

แต่ข้าพเจ้าพูดสั้นๆ แค่ว่า ทำที่ไหนก็ได้มั้งแม่ พอพูดเสร็จ ตอนนั้นข้าพเจ้าก็ยังไม่รู้ตัวว่าแม่โกรธ

ข้าพเจ้าเห็นแม่เงียบ แต่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร แต่ข้าพเจ้ารู้สึกบรรยากาศมันตึงเครียด ข้าพเจ้าจึงหาเรื่องชวนคุยเปลี่ยนบรรยากาศ

ด้วยความที่ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าแม่โกรธเรื่องจะไปทำบุญนั้น ข้าพเจ้าจึงบอกว่า พรุ่งนี้ถ้าแม่ตื่นไม่ไหว ไม่ต้องไปวัดนั้นก็ได้ จะได้ไม่ต้องขับรถ

เท่านั้นเอง คำพูดเท่านั้นเอง มันสะกิดใจแม่ แม่หาว่าข้าพเจ้าไม่ยอมจบ ยังจะขุดมาพูดอีก ระวังจะไม่ได้บุญ

ข้าพเจ้า งง หนักขึ้น พยามอธิบาย แม่ยิ่งโกรธ ข้าพเจ้าก็ยอมรับว่าโกรธแม่อยู่ในใจเหมือนกัน เพราะข้าพเจ้าเจตนาดี ทำไมแม่ถึงโกรธและว่าข้าพเจ้า แต่ข้าพเจ้าก็พยามควบคุมตัวเอง ไม่เถียงต่อ และขอโทษแม่

แม่ไม่พูดกับข้าพเจ้าเพราะโกรธ ข้าพเจ้าน้อยใจที่อุตส่าห์พยามตั้งใจทำดี แต่แม่มองเจตนาข้าพเจ้าผิด ข้าพเจ้าจึงเงียบไปเหมือนกัน

แต่ไม่นาน ข้าพเจ้าก็เข้าไปหาแม่ ไปชวนคุย อยากจะให้เรื่องราวสงบ แต่แม่ยังโกรธอยู่ เมื่อข้าพเจ้าพยามอธิบาย แม่เข้าใจว่าข้าพเจ้าเถียง

แม่ยิ่งโกรธหนักขึ้น ข้าพเจ้ากราบขอโทษ แต่แม่บอกว่า แล้วทำไมไม่มาขอโทษตั้งแต่แรก

ข้าพเจ้าขอโทษอีก แม่บอกว่าข้าพเจ้าไม่ได้รู้สึกผิดจริง เดี๋ยวก็ทำอีก

ข้าพเจ้าร้องไห้ แต่ก็เห็นแม่โมโหหนักขึ้น

ข้าพเจ้า บอกว่า ข้าพเจ้าตั้งใจทำดี เปลี่ยนนิสัย มีอะไรหลายอย่างที่ข้าพเจ้าทำเพื่อแม่ แต่แม่ไม่รู้ พอข้าพเจ้าพูดอย่างนี้ แม่ก็หาว่าข้าพเจ้าทวงบุญคุณ

ข้าพเจ้าขอให้แม่ใจเย็นๆก่อน ขอให้แม่ฟังข้าพเจ้า แต่แม่กลับหาว่า ข้าพเจ้าว่าแม่ หาว่าแม่ใจร้อน

ข้าพเจ้าบอกว่าข้าพเจ้ามาดี มาขอโทษ แม่บอกว่า ยิ่งแก้ยิ่งแย่

หลังจากนั้น ทุกๆวัน คำพูดของข้าพเจ้าที่พูดไป แม่มองเจตนาผิดและโมโหข้าพเจ้าเสมอ

ข้าพเจ้า เป็นทุกข์ทุกวัน เพราะไม่สามารถทำอะไรได้เลย ไม่สามารถหาคำพูดที่แม่จะไม่แปลเป็นคำร้ายได้เลย คำพูดธรรมดา แม่ก็มองว่าร้าย คำพูดดีๆแม่ก็มองว่าข้าพเจ้าด่า

ข้าพเจ้าร้องไห้ แม่บอกว่าน่ารำคาญ

ข้าพเจ้าคิดว่าเป็นเพราะบาปเก่าที่เคยดื้อกับแม่ มันมาส่งผล เพราะแม่ขุดเอาเรื่องเก่าขึ้นมาพูด โยงเรื่องใหม่เข้าหาเรื่องเก่า

พอข้าพเจ้าพูดอะไรอย่างนึง แม่จะคิดว่า ข้าพเจ้าพูดด้วยอารมณ์โกรธเหมือนเมื่อก่อน เข้าใจว่า ข้าพเจ้ากำลังด่าแม่

ข้าพเจ้า อายุ 30 แต่จะออกจากบ้านทุกครั้ง ต้องขออนุญาตแม่ ถ้าแม่ไม่ให้ออกก็คือข้าพเจ้าไม่ได้ออก แม้จะเป็นเรื่องธุระ ข้าพเจ้าจะทำงานอะไร ก็ต้องรายงานแม่

ถ้าแม่อยากให้ข้าพเจ้าไปไหนหรือทำอะไร ข้าพเจ้าต้องทำ ต้องเห็นด้วย

ข้าพเจ้าอึดอัดมาก ที่แม่จับผิดข้าพเจ้าทุกการกระทำและคำพูด ข้าพเจ้าพูดก็ผิด ไม่พูดก็ผิด ข้าพเจ้าได้แต่กรีดร้องโหยหวนด้วยความทรมานอยู่ในใจ ทนความทุกข์ไม่ไหว

รู้ว่าการกระทำที่ทำให้แม่โกรธหรือทุกข์ใจ มันบาปมาก แต่ข้าพเจ้าไม่สามารถควบคุมอะไรได้เลย แม่คิดเอง เออเอง โกรธเอง ด่าเอง ข้าพเจ้าหาวิธีแก้ไขไม่ได้เลย พยามหลีกเลี่ยงการเจอหน้ากัน เพราะแม่มีเรื่องโกรธทุกครั้งที่เจอข้าพเจ้า

แม่ บอกว่า พี่น้องดีกว่าข้าพเจ้าหมด ข้าพเจ้าเสียใจมาก เพราะไม่มีพี่น้องคนไหนเลย ที่เวลาทำผิดแล้วมากราบขอโทษแม่ ตัวข้าพเจ้าเอง เมื่อก่อนก็ไม่เคยทำ พอตอนนี้ทำ กลับกลายเป็นแบบนี้

วัน นึงแม่ว่าข้าพเจ้าว่า พูดจาไม่มีหางเสียง ข้าพเจ้าเงียบ ไม่เถียงต่อ แต่แม่ก็พูดขึ้นมาเองว่า เออ แต่ก็ช่างมันเหอะ เพราะพี่น้องก็ไม่มีใครพูดเหมือนกัน

พอข้าพเจ้าพยามเงียบ แต่แม่กลับคิดว่าข้าพเจ้ารังเกียจและไม่อยากคุยกับแม่ แล้วแม่ก็น้อยใจ ในที่สุดก็ร้องไห้

ข้าพเจ้า ก็ขอโทษอีก แม่กลับบอกว่า ข้าพเจ้าเป็นเจ้ากรรมนายเวรของแม่ที่จะมาแก้แค้น บอกว่าข้าพเจ้าทำให้แม่เสียใจแล้ว ก็ฆ่าแม่ซะเลย แม่จะยอมใช้กรรม

ข้าพเจ้า รู้ตัวว่า ถ้าแม่ร้องไห้เพราะลูก ลูกต้องตกนรก ข้าพเจ้าเห็นชะตากรรมของตัวเองแล้ว ว่านรกแน่ๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ใช้ทุกวิธี ก็ไม่สำเร็จ

ต่อมาข้าพเจ้าพยามง้อแม่แบบสุดๆ ไปถามเกือบทุกชั่วโมงว่า แม่จะให้ช่วยอะไรมั้ย แต่แม่ไม่พูดกับข้าพเจ้า

แต่พอช่วงที่ข้าพเจ้าไม่ได้ไปถามเสนอตัวรับใช้ เผลอหลับกลางวันไป กลับเป็นตอนที่แม่ต้องการใช้ข้าพเจ้าพอดี แต่ข้าพเจ้าไม่รู้ตัว

มา รู้ตัวตอนที่เห็นแม่ร้องไห้อีกครั้ง ก็เลยขอโทษ แม่บอกว่ารอข้าพเจ้านานมาก แต่ข้าพเจ้าหายหัวไป ข้าพเจ้าก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมแม่ไม่เรียกข้าพเจ้า แต่ข้าพเจ้าก็ไม่ได้เถียง

แม่ก็ยังไม่หยุดร้องไห้ พูดต่อหน้าพระพุทธรูปว่า จะขอใช้กรรมกับลูกคนนี้ให้หมด ลูกจะทำให้แม่ทรมานยังไง จะทน จะใช้ให้หมด

ข้าพเจ้าช็อคอีกครั้ง เพราะรู้ตัวว่า แม่แค้นฝังใจขนาดนี้ ร้องไห้ขนาดนี้ แล้วข้าพเจ้าจะหนีนรกอย่างไร ข้าพเจ้าเครียดมาก

ข้าพเจ้าพยามสรุปเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้น รู้ตัวว่า ส่วนที่เป็นความผิดของข้าพเจ้าก็มี แต่ส่วนที่แม่คิดเอง เออเองมันมากกว่า

ข้าพเจ้าสงสัยว่า มันเป็นกรรมของใคร ที่แม่ต้องมาแปลคำพูดของข้าพเจ้าไปในทางร้ายๆ แม่คิดเอง เออเอง โกรธเอง ร้องไห้เอง แต่คนตกนรกคือข้าพเจ้า

อย่าง นี้ใช่หรือไม่ที่เค้าบอกว่า กรรมเป็นเผ่าพันธุ์ ข้าพเจ้าคงเคยเกิดเป็นแม่ และแม่ในชาตินี้คืออดีตลูกของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าคงเคยหาเรื่องลูกคนนั้น จนเค้าต้องตกนรก พอมาชาตินี้ เค้าจึงมาทำให้ข้าพเจ้าตกนรกบ้าง

แม่ ถามว่า เรื่องที่เกิดขึ้น ข้าพเจ้าได้เคยไปทบทวนบ้างมั้ย ข้าพเจ้าเหมือนโดนแทงใจ รู้สึกน้ำท่วมปากแต่พูดอะไรไม่ได้ อยากบอกแม่ว่า หนูไม่ใช่เจ้ากรรมนายเวรแม่ หนูอโหสิให้แม่ทุกอย่าง หนูขอให้แม่ปล่อยหนูไปเช่นกัน

ข้าพเจ้าเป็นทุกข์ ข้าพเจ้าจะทำอย่างไร เมื่อขอโทษ ขออโหสิกรรม พยามง้อ ไม่มีอะไรได้ผลเลย

ช่วยข้าพเจ้าด้วยเถิด ข้าพเจ้าแย่แล้ว

namotas · เมื่อวานนี้, 08:46 PM

คิดจะขอให้พี่หรือน้องกลับบ้านมาช่วยปลอบแม่ แต่ก็กลัวเค้าหลุดปากบอกแม่ ว่าข้าพเจ้าเป็นคนขอให้เค้ามาพูด ถ้าแม่รู้อย่างนั้น แม่คงโกรธมาก หาว่าข้าพเจ้าฟ้อง คราวนี้เรื่องไม่จบแน่

ข้าพเจ้าก็คิดเหมือนกันว่า ข้าพเจ้ามีหนี้บาปต่อแม่มาจากอดีต เลยพยามทนทุกอย่าง คำพูดแรงๆของแม่ ข้าพเจ้ายืนฟังไม่ปริปากเถียง ยืนให้แม่ด่าจนจบ

แต่บางทีก็คิดว่า การที่ข้าพเจ้าทนอยู่บ้านหลังนี้ให้แม่ด่าทุกวัน มันเป็นการใช้หนี้เก่าจริงหรือ เพราะหนี้ใหม่มันก็เกิดขึ้นทุกวัน ทุกครั้งที่แม่โมโห

ไม่แน่ใจว่า ถ้าข้าพเจ้าขอย้ายออกไปหาที่อยู่เอง จะเป็นการหลบหนีไม่ยอมใช้หนี้กรรมเก่า ไม่อยู่ให้แม่ด่า หรือจะเป็นการดี เพราะหลบไปซะ จะได้ไม่ต้องสร้างหนี้ใหม่โดยไม่รู้ตัวอย่างนี้

แต่ข้าพเจ้าคิดว่า ถ้าขอย้ายไป แม่คงน้อยใจแน่ๆ และจะคิดไปต่างๆนานา ข้าพเจ้าไม่อยู่ในสถานะที่จะทำอะไรได้เลยจริงๆ

ตอนเด็กๆข้าพเจ้าเคยเห็นแม่ทะเลาะกับคนอื่นคล้ายๆกันแบบนี้ คนนั้นก็ยอมแม่แบบข้าพเจ้า พยามทน พยามง้อแม่แบบข้าพเจ้า แต่ก็ไม่ได้ผลเหมือนกัน

ปัจจุบัน คนๆนั้นเสียชีวิตแล้ว ข้าพเจ้าเคยสงสัยว่า คนๆนั้นเคยทุกข์เหมือนข้าพเจ้าตอนนี้หรือเปล่า แล้วเป็นไปได้มั้ยว่า คนๆนั้นเป็นเจ้ากรรมนายเวรแม่ แต่เค้าไม่สามารถทำแม่ได้โดยตรง จึงใช้ข้าพเจ้าแก้แค้นแม่แทนเค้าหรือเปล่า

ข้าพเจ้าจึงอธิษฐาน ว่าข้าพเจ้าไม่ขอเป็นคนลงโทษแม่แทนผู้ใด ข้าพเจ้าไม่เกี่ยวข้องกับความแค้นของท่านที่มีต่อแม่ กรุณาอย่าใช้ข้าพเจ้าเป็นเครื่องมือเลย แม่เค้าเป็นแม่ของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าทำร้ายเค้าไม่ได้ อย่ามาใช้ข้าพเจ้าเลย

แต่หลังจากข้าพเจ้าอธิษฐานอย่างนี้ เรื่องกลับเลวร้ายลง ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย

ข้าพเจ้าจนปัญญา อยากจะไปบวช ก็ขออนุญาตแม่ตรงๆไม่ได้ แม่คงน้อยใจอีก คงเข้าใจว่า ข้าพเจ้าทุกข์เพราะแม่ถึงขั้นจะบวชเลยหรอ

พยามสมาธิอยู่กับบ้านก็ไม่สงบ ตกงานจะออกไปหางานทำก็ไปไม่ได้

เคยได้ยินว่า ลูกที่ไม่ดีกับพ่อแม่ ต่อไปมีครอบครัว คนรักและลูกก็จะทำไม่ดีกับเราเช่นกัน

ข้าพเจ้าทุกข์เหลือเกิน ตกนรกตั้งแต่เป็นมนุษย์จริงๆ

naitiw · เมื่อวานนี้, 10:27 PM

คุณจะตกเพราะคิดฝังใจกับเรื่องนี้มากกว่านะ

ถ้าเป็นเราจะเอาเวลาคิด ไปคิดเรื่องการทำงาน และการปฏิบัติ

อย่างวันมาฆบูชาที่จะถึงนี่ก็คิดจะถวายพระพุทธรูปสักองค์ เอาบุญใหญ่หน่อย

เราว่าคุณควรเลือกพรหมวิหาร 4 ประกอบด้วย เมตตา กรุณา มุทิตา และอุเบกขามาใช้

เราทำหน้าที่ตอนนี้ให้ดีที่สุดแล้ว ส่วนแม่จะคิดเช่นไรก็วางอุเบกขาเสีย

เมื่อวานนี้, 08:46 PM	#2
namotas สมาชิก วันที่สมัคร: Apr 2009 ข้อความ: 25 พลังการให้คะแนน: 0	คิดจะขอให้พี่หรือน้องกลับบ้านมาช่วยปลอบแม่ แต่ก็กลัวเค้าหลุดปากบอกแม่ ว่าข้าพเจ้าเป็นคนขอให้เค้ามาพูด ถ้าแม่รู้อย่างนั้น แม่คงโกรธมาก หาว่าข้าพเจ้าฟ้อง คราวนี้เรื่องไม่จบแน่ ข้าพเจ้าก็คิดเหมือนกันว่า ข้าพเจ้ามีหนี้บาปต่อแม่มาจากอดีต เลยพยามทนทุกอย่าง คำพูดแรงๆของแม่ ข้าพเจ้ายืนฟังไม่ปริปากเถียง ยืนให้แม่ด่าจนจบ แต่บางทีก็คิดว่า การที่ข้าพเจ้าทนอยู่บ้านหลังนี้ให้แม่ด่าทุกวัน มันเป็นการใช้หนี้เก่าจริงหรือ เพราะหนี้ใหม่มันก็เกิดขึ้นทุกวัน ทุกครั้งที่แม่โมโห ไม่แน่ใจว่า ถ้าข้าพเจ้าขอย้ายออกไปหาที่อยู่เอง จะเป็นการหลบหนีไม่ยอมใช้หนี้กรรมเก่า ไม่อยู่ให้แม่ด่า หรือจะเป็นการดี เพราะหลบไปซะ จะได้ไม่ต้องสร้างหนี้ใหม่โดยไม่รู้ตัวอย่างนี้ แต่ข้าพเจ้าคิดว่า ถ้าขอย้ายไป แม่คงน้อยใจแน่ๆ และจะคิดไปต่างๆนานา ข้าพเจ้าไม่อยู่ในสถานะที่จะทำอะไรได้เลยจริงๆ ตอนเด็กๆข้าพเจ้าเคยเห็นแม่ทะเลาะกับคนอื่นคล้ายๆกันแบบนี้ คนนั้นก็ยอมแม่แบบข้าพเจ้า พยามทน พยามง้อแม่แบบข้าพเจ้า แต่ก็ไม่ได้ผลเหมือนกัน ปัจจุบัน คนๆนั้นเสียชีวิตแล้ว ข้าพเจ้าเคยสงสัยว่า คนๆนั้นเคยทุกข์เหมือนข้าพเจ้าตอนนี้หรือเปล่า แล้วเป็นไปได้มั้ยว่า คนๆนั้นเป็นเจ้ากรรมนายเวรแม่ แต่เค้าไม่สามารถทำแม่ได้โดยตรง จึงใช้ข้าพเจ้าแก้แค้นแม่แทนเค้าหรือเปล่า ข้าพเจ้าจึงอธิษฐาน ว่าข้าพเจ้าไม่ขอเป็นคนลงโทษแม่แทนผู้ใด ข้าพเจ้าไม่เกี่ยวข้องกับความแค้นของท่านที่มีต่อแม่ กรุณาอย่าใช้ข้าพเจ้าเป็นเครื่องมือเลย แม่เค้าเป็นแม่ของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าทำร้ายเค้าไม่ได้ อย่ามาใช้ข้าพเจ้าเลย แต่หลังจากข้าพเจ้าอธิษฐานอย่างนี้ เรื่องกลับเลวร้ายลง ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ข้าพเจ้าจนปัญญา อยากจะไปบวช ก็ขออนุญาตแม่ตรงๆไม่ได้ แม่คงน้อยใจอีก คงเข้าใจว่า ข้าพเจ้าทุกข์เพราะแม่ถึงขั้นจะบวชเลยหรอ พยามสมาธิอยู่กับบ้านก็ไม่สงบ ตกงานจะออกไปหางานทำก็ไปไม่ได้ เคยได้ยินว่า ลูกที่ไม่ดีกับพ่อแม่ ต่อไปมีครอบครัว คนรักและลูกก็จะทำไม่ดีกับเราเช่นกัน ข้าพเจ้าทุกข์เหลือเกิน ตกนรกตั้งแต่เป็นมนุษย์จริงๆ

บาปและกรรมของลูกกับแม่

บาปและกรรมของลูกกับแม่ (ช่วยแนะนำวิธีพ้นนรกให้ข้าพเจ้าด้วยเถิด)