กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเกาะแห่งหนึ่ง

ซึ่งรวบรวมความรู้สึกทั้งหมดไว้ด้วยกัน

วันหนึ่ง ได้มีประกาศว่า เกาะแห่งนี้ใกล้จะจมน้ำ

ดังนั้น ความรู้สึกทั้งหมดจึงได้เตรียมเรือต่างเพื่อจะหนีออกจากเกาะแห่งนี้

แต่เหลือเพียง ความรัก เท่านั้นที่ตัดสินใจจะอยู่บนเกาะ

ความรักต้องการอยู่จนถึงวินาทีสุดท้าย และเมื่อเกาะเกือบจะจมแล้ว

ความรักจึงได้ขอความช่วยเหลือจาก ความรวยที่แล่นเรื่อผ่านมา

ความรวยจึงตอบว่า "ไม่ได้หรอก เรือของฉันเต็มไปด้่วยเงินทอง

ไม่มีที่ว่างพอให้เธอหรอก"

ความรักจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากความเห็นแก่ตัว

"ความเห็นแก่ตัวช่วยฉันที" ความรักร้องเรียก

ความเห็นแก่ตัวก็รีบตอบว่า "ฉันช่วยไม่ได้หรอก ตัวคุณเปียก เดี๋ยวคุณทำให้เรือของฉันเปียก"

เวลาต่อมา ความเศร้า ก็ได้พายเรือผ่านมา

"ความเศร้า เธอช่วยอนุญาตให้ฉันขึ้นเรือเธอไปด้วยได้ไหม" ความรักเอ่ยขอความช่วยเหลืออีก
โดยไม่หันกลับมามองอีกเลย

ความรัก ก็เหลือบไปเห็นความสุขพอดี ความรักจึงตะโกนขอความช่วยเหลือ จากความสุข แต่ความสุขกำลังมีความสุขอยู่ ก็เลยไม่สนใจความรักเลย

และทันใดนั้นก้อมีเสียงหนึ่งดังขึ้น "มานี่เร็วความรัก ฉันจะช่วยเธอเอง"

ความรักรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก จนลืมถามว่าคนที่ช่วยเขานั้นคือใคร

เมื่อความรักมาถึงฝั่ง เข้าคนนั้นก็จากไปเสียแล้ว

ความรักจึงได้ไปถามความรู้ "ความรู้ช่วยตอบฉันหน่อย ใครกันที่มาช่วยฉัน"

ความรู้ตอบว่า "ก็กาลเวลาไงล่ะ"

ความรักจึงถามอีกว่า "ทำไมกาลเวลาถึงช่วยฉัน"

ความรู้ยิ้มก่อนจะตอบไปว่า ........

"ก็เพราะมีเพียงกาลเวลาเท่านั้นที่เข้าใจว่า ความรักนั้น เป็นสิ่งที่สำคัญ เป็นสิ่งที่มีค่า และยิ่งใหญ่มากแค่ไหน"
 
* ปล ซ้ำก็ขออภัยนะค่ะ