เสียงสะท้อนจากนักข่าวภาคสนาม

ในสายอาชีพผม คนมักชื่นชมคนที่เข้าถึง รับรู้ และมองเห็นได้ง่าย ว่าเก่ง มีฝีมือ มีความสามารถ เช่นคนที่ออกหน้าจอเยอะๆ แบบผู้ประกาศข่าวนั่งโต๊ะในห้องส่ง แต่กลับละเลยคนภาคสนาม ที่ต้องทำงานท่ามกลางความลำบากของสถานที่ อากาศ อันตราย และความกดดัน จนมองไม่เห็นถึงคุณค่าของคนแบบผม เพียงเพราะคนภาคสนามไม่ได้มีพื้นที่ออกหน้าจอให้เห็นได้เป็นชั่วโมงๆ บางคนหน้าตาไม่หล่อเหลาหรือแต่งตัว แต่งหน้า เซตผมเป๊ะแบบผู้ประกาศข่าวที่นั่งอยู่หน้าจอ

แต่สุดท้ายแล้ว ไม่ว่าข่าวที่ผู้ประกาศข่าวอ่าน หรือการรายงานสดในสถานการณ์ ณ ที่เกิดเหตุ ก็ต้องอาศัยคนแบบพวกผมในการทำงานแบบนั้น

ฉะนั้นผมไม่อยากให้คนอื่นมาดูถูกว่า คนภาคสนามมีศักยภาพและความสามารถด้อยกว่า หรือทำงานไม่เก่ง เพียงเพราะเขาไม่ได้นั่งตากแอร์โผล่ออกหน้าจอนานๆ แต่ถ้าเชื่อว่าคนภาคสนามแบบผมได้พื้นที่ให้โชว์ฝีมือแล้วล่ะก็ ผมเชื่อว่าพวกเราสามารถทำงานออกมาได้ไม่แพ้ใคร เพราะสิ่งที่คนภาคสนามมีคือความรู้ ทักษะ และประสบการณ์จากในสนามข่าวที่มันได้สั่งสมและหล่อหลอมในเรามองประเด็นข่าวได้ครอบคลุมกว่าคนไม่เคยออกไปทำข้าวเลยมาทั้งชีวิต

และถ้าใครจะมาดูถูกกันล่ะก็ ผมขอท้าให้มาทำข่าวในสนามแข่งกัน แล้วรายงานข่าวในสตูแข่งกันด้วย ดูสิว่าใครมันจะแน่กว่ากัน!!